100. Feestjeeeee!!!!!

Lavinia, 8 mei 2023

Ik schrijf vandaag een feesteditie. Nou ja, een heuse jubileum-editie.

Dat hoort toch, als je de kaap van 100 haalt. Jawel, dit is officieel mijn honderdste blogartikel. Wie mijn vorige blog las, weet dat ik er eigenlijk twee extra schreef (99bis en 99ter), maar gezien het onderwerp een kunstmatige ingreep deed om toch met een vrolijke noot de 100^e in te gaan.

En vrolijke noten zijn er genoeg. Eind april werden we verkozen tot de beste naturistische accommodatie van alle gekende accommodaties bij Blootkompas! (de blootwijzer van de NFN, de Nederlandse Federatie voor Naturisme). En dat zijn er bijna 200. Basis voor de award blijven de reviews. En daar wordt streng op toegezien door de inrichters van de ‘wedstrijd’. Het is niet zomaar het verzamelen van het meeste aantal stemmen. Er wordt gekeken naar unieke reviews, en pas als ze uniek zijn én een meerwaarde zijn, worden ze mee opgenomen in de telling.

We zijn er best wel trots op. Niets verkeerd mee, toch? Vooral omdat we de award al voor de derde keer winnen, en dat terwijl we amper 4 seizoenen gedraaid hebben. Eigen lof stinkt, hoor je wel eens. Vooral Belgen hebben het daar wat moeilijker mee dan Nederlanders. Maar een beetje beroepstrots is zelfs mooi. En dat betekent niet dat je het van de daken moet schreeuwen en jezelf meer moet wanen dan een ander. Alleen zitten we nu eenmaal in een branche waar het belangrijk is om gezien te worden, wil je nieuwe gasten aantrekken. En dan is het winnen van dergelijke award een mooi opstapje voor. En toch… is dat allemaal relatief.

Hoe fijn is het niet om te zien als mensen trots zijn op het werk dat ze doen, op hun hobby, hun creativiteit. Hoe leuk is het om te zien dat mensen vol overgave en passie hun ‘ding’ doen? Word je ook niet liever geholpen door iemand die zijn job met plezier doet? Zoiets straalt toch over anderen. Je zuigt die positiviteit toch op als klant of gast?

Een mooi voorbeeld was het koppel dat we vorige week te gast hadden. Ze aten gezellig elke avond met ons en de andere gasten mee. Elke dag zag je ze een beetje meer zichzelf worden. Vooral C. had het wat moeilijker om tot rust te komen. Op een gegeven moment vertelden ze dat ze samen aan ballroomdansen deden. Te gek, toch? We zouden onszelf niet zijn als we ze niet op de dansvloer probeerden te krijgen. En ja hoor, na enkele weifelende pogingen begonnen ze te dansen. Gehinderd door het tekort aan plaats op het terras en door de slippers die ze droegen. Maar hun gezichten straalden. Gracieus bewogen ze over het terras. De glimlach van C. was de mooiste die ik tot dan toe ooit zag. Ik kon er niet genoeg van krijgen, en kreeg prompt het idee om ze te laten afzakken naar het dakterras van villa Melodía dat veel ruimer was. Wim was druk in de weer om er een werkman lamp neer te poten, en zij gingen zelf op zoek naar geschikte muziek. We hadden niet meer dan hun mobieltje waar de muziek uit te horen was, en het felle witte licht van de lamp. Het was magisch. Hun schaduwen dansten met hen mee. Op het hoger gelegen terras, een tiental meter van hen, stond ik met de andere gasten het schouwspel gade te slaan. Hoe uniek, hoe mooi, hoe sereen en eenvoudig. De stralende gezichten van zowel F. als C. terwijl ze dansten spraken boekdelen. Dit te mogen aanschouwen is rijkdom. Hun lach is niet meer verdwenen tot ze gisteren richting huis vertrokken. 😊

C en F wilden liever niet herkenbaar in beeld, en dat respecteren we uiteraard.

Gisteren nog hadden we een koppel dat hun 40-jarige jubileum vierde. Hun kinderen hadden ons op voorhand gecontacteerd om een verrassingsdiner in elkaar te knutselen. En laat dat nu net spek voor onze bek zijn. We houden ervan om mensen te verrassen. Het bleek toch nog spannend, want voor het eerst in maanden regende het gisteren. Ons hele plannetje leek in duigen te gaan vallen.

’s Middags trakteerde het koppel alle gasten met een Cava en een hapje. Volledig onverwacht kwamen de twee andere koppels-gasten met een persoonlijk ‘geschenk’. Moet je weten dat de gasten elkaar eigenlijk pas de dag voordien hadden ontmoet. Er werd een gepersonaliseerd vragenspel gespeeld over hun voorbije relatie met elkaar. Heerlijk, ontwapenend en zo fijn. Een andere gaste gaf een geschenk uit haar online winkeltje waar ze eigen creatieve ontwerpen te koop aanbiedt. Zalig toch?

Als bij wonder verdween de regen en het onweer rond etenstijd, en konden we ze alsnog uitnodigen op het dakterras van het toevallig vrijstaande Penthouse, waar we hen een tête a tête diner aanboden, mét Champagne en het prachtige uitzicht over de zee, de bergen en de stad. Het lukte ons bovendien ook nog om live beeldcontact te krijgen met hun kinderen en kleinkinderen die thuis waren. Tja, ik kan je zeggen dat het tranen slikken was. Al die emoties die loskwamen, die dankbaarheid. Die kleine dingen zijn ons zoveel meer waard dan de award winnen. Wetende dat je ertoe bijdraagt om herinneringen in mensen hun hart te schrijven, herinneringen die ze nooit meer vergeten, dát is het belangrijkste, dat is het mooiste en meest waardevolle…

Lavinia in 100 verhalen, op naar de volgende 100!

Un abrazo (een knuffel)

Annemie ofte Ana