101. Als Wim plots Opa Bloot wordt…

Alicante, 26 mei 2023

Vanaf vandaag wordt dit een datum om nooit meer te vergeten, zoals het een echte oma en opa betaamt.

Ik maakte het zelf al eerder mee – hum, hum, hoor mij – wat het is als je eigen kind zelf plots ouder wordt, en je gepromoveerd wordt tot grootouder. Niets lijkt nog hetzelfde. Je voelt jezelf onomkeerbaar in de categorie van ‘oudere mensen’ gecatalogeerd. Maar eigenlijk is dit maar een hersenkronkel. Het besef dat je ouder wordt, dat je leven voortschrijdt, en dat je kinderen niet klein blijven. Integendeel, dat ze een leven opbouwen, zoals zij het willen uitbouwen. Of misschien toch niet altijd helemaal op de wijze en in de timing die ze zelf voor ogen hadden.

Zoals het Wims oudste zoon overkwam. Hij is nog maar net gaan samenwonen met zijn vriendinnetje. En volop een blitzcarrière aan het uitbouwen. Daar waren we maar wat trots op. Het was een plezier om uren met hem te telefoneren, om zijn verhalen te horen, zijn passie te zien in alles wat hij doet. Of het nu over zijn meisje, zijn hond of over zijn werk gaat. Heerlijk gewoon.

Enkele weken geleden kregen we van hem een berichtje of we dringend konden bellen. Het feit dat hij zelf niet onmiddellijk opbelde, gaf ons enigszins een geruststellend gevoel dat het geen slecht nieuws zou zijn.  We hadden er het raden naar. Een beetje weifelend vertelde hij dat ze net te horen hadden gekregen dat ze zwanger waren, en dat al 7.5 maand. Slik!

Hoe kan dat zomaar? Het gebeurt dus echt. Wanneer je totaal geen plannen maakt om een gezinnetje te starten, en je trouw je anticonceptie neemt, én als bovendien niets erop wijst dat je mogelijks zwanger bent, dan kan dat.

Ze moeten och-arme overdonderd geweest zijn door het nieuws. Het was voor ons al moeilijk te bevatten dat we amper anderhalve maand later opnieuw grootouders zouden worden. Voor hen moet het één grote verwarrende en overheersende rollercoaster zijn geweest. Al je plannen on-hold zetten om je in die luttele weken zowel emotioneel, fysiek, praktisch en op zoveel meer zaken, voor te bereiden op die nieuwe fase die je hele leven onherroepelijk overkop zet. Emoties die elkaar voortdurend overrompelen moeten dan wel door je hoofd gaan. Wisselende emoties van onzekerheid, vreugde, angst misschien wel, liefde, blijheid, bezorgdheid, en weet-ik-veel-welke gevoelens nog allemaal.

Zoveel te regelen, zoveel aankopen te doen, zoveel te bespreken met elkaar, met werkgever, met school. Zoveel aanpassingen op zulke korte tijd. En ondertussen ook nog wennen aan de idee dat je mama en papa wordt. Het lijkt me een ontzettend moeilijke start van het ouderschap.

De manier waarop ze beiden met hun twee voetjes op de grond bleven staan en kordaat en beredeneerd alles aangepakt hebben om op anderhalve maand tijd klaar te staan om hun kleine jongetje met open armen te ontvangen is ronduit knap. We zijn verbaasd over hun veerkracht als persoon en als koppel. Petje af.

En dan breekt eindelijk de dag aan waarop het onvoorstelbare gebeurt. Kleine Jules ligt nu in hun armen.

Ik zie Ewout, de zoon van Wim, op een totaal andere manier dan dat ik hem ken. Een tedere, trotse papa en man. En ook al kunnen we nu enkel contact hebben via videobellen, we smelten beiden van ontroering bij zoveel moois. Alsof ze altijd mama en papa waren. Rustig en liefdevol. We zijn wel heel zeker dat ze hun rol als ouder heel erg goed gaan opnemen.

En dat kleine wezentje, met zijn hoge stemmetje, grote donkere ogen, lange vingertjes en zijn donkere bos haar, dat kleine wezentje hebben we nu al in ons hart gesloten.

“Juleke, we kijken uit naar juli waarop we je ook zullen kunnen knuffelen, je typische babygeurtje in ons zullen kunnen opnemen. Waarop je geluidjes als muziek in onze oren zullen klinken. Misschien zal je ons al kunnen toelachen.”
Wim is zo ontroerd en gelukkig met dit unieke geschenk : zijn eerste kleinkindje. En te zien dat alles goed is. Het blijft bijzonder.

                    Un bezo (een kus) van Oma en Opa Bloot

                   Annemie ofte Ana