103. Verteerd vanbinnen

Lavinia, 9 augustus 2023

Dat het niet altijd ‘viva la vida’ onder de Spaanse zon is in ons leven, spreekt voor zich.

Je weet op het moment dat je alles achter je laat, en je hele leven in België de rug toekeert, dat dat gevolgen heeft. Je troost jezelf met het idee dat videobellen en regelmatige bezoekjes het gemis en de relaties zullen onderhouden.

En dat is ook zo. We hebben uiteraard een aantal mensen waar we geen contact meer mee hebben. Logisch, uit het oog uit het hart. Dat is nu eenmaal de realiteit. Maar dat is het leven. Er komen nu eenmaal op regelmatige basis mensen op je pad, die een bepaalde periode met je meestappen, en op een gegeven moment een zijweg inslaan. En dat is ok. Het zijn mensen die in meerdere of mindere mate jou mee richting gegeven hebben in je leven.

En er zijn ook relaties die heel veel hechter geworden zijn, ondanks de afstand. Afstand is uit te drukken in kilometers, maar de bruggen bouw je met je liefde en de vriendschap. Je weet dat ze er zijn, je kinderen en kleinkinderen, die echte vrienden, die naaste familie door dik en dun. Het weerzien is altijd een feest, en je pikt gewoon de draad van je gemeenschappelijke vriendschap weer op alsof je elkaar dagelijks ziet. De knuffels zijn intenser, echt en eerlijk.

Zo is ook de relatie met mijn papa enorm intens geworden. De papa waar ik vroeger nooit mee kon praten, die vond dat de telefoon enkel diende om afspraken te maken. Die altijd een schild rond zich bouwde en ontoegankelijk was. Hij is met de jaren zachter geworden, laat mij toe in zijn hart. Nu bellen we minstens wekelijks een uur tot anderhalf uur.
Hij is een oude man geworden, zo fragiel, met zijn 87 jaar. Hij schuifelt door het huis, gebogen, mager en eenzaam. Hij haalt – in mijn ogen – halsbrekende toeren uit. Het verscheurt mijn hart om te zien hoe hij willens nillens alleen in zijn huis blijft wonen en geen hulp aanvaard. Het overlijden in maart van mijn mama heeft hem toch een nekslag gegeven. Elke dag verwacht ik een telefoontje dat hij van de trap gevallen is, of wat dan ook. Urenlange gesprekken heb ik al met hem gehad over hoe hij zijn toekomst ziet. Of hij meer hulp zoekt, of hij beter naar een verzorgingstehuis gaat. Hij is enorm lucide en wil – terecht – de touwtjes in handen houden. Hij is diegene die wil, kan en moet beslissen over zíjn leven. En dat leven staat nu plots heel erg op de wip. Er werd een kwaadaardige tumor ontdekt. Allerlei onderzoeken zijn gebeurd, en op dit eigenste moment bijt ik mijn tanden stuk, wachtende op het resultaat dat allesbepalend zal zijn voor hoe de rest van zijn korte leven er zal gaan uitzien.

En ik ben er niet. Niet lijfelijk. Ik kan niet meegaan met hem naar de dokter en vragen stellen, ervoor zorgen dat hij alles wel begrijpt – hij hoort ontzettend slecht -. Ik ben niet bij hem om met hem te praten na het horen van het verdict, om alles op een rijtje te zetten samen met hem. Ik kom uit de medische sector, meer bepaald de geriatrie, weet je. Het is frustrerend dat ik dit moet loslaten. Ik weet dat mijn broers die taak heel plichtsbewust en serieus op zich nemen. Maar het vreet aan me. Ik voel aan alles in mijn lijf dat ik bij hem moet zijn. Hij weet dat hij open en eerlijk kan praten met mij, en dat doet hij ook. Over de telefoon die diepere gesprekken voeren is omwille van zijn gehoorprobleem ontzettend moeilijk geworden.

Dus zet ik me schrap om terug naar België te vliegen, afhankelijk van wat de uitkomst is. Ik kan ook niet zomaar Wim achterlaten in een vol resort, het is allemaal zo dubbel.

Ik ben bang voor een operatie, dat hij misschien te fragiel is om dergelijke zware ingreep te overleven. Als hij geopereerd wordt, dan wil ik vooraf míjn afscheid gaan nemen. Waardig, wil ik dingen zeggen die ik nog niet heb kunnen zeggen misschien. Wil ik dat hij weet dat ik er ben voor hem, ook al is het 2000 km ver weg. En ik weet dat ik dan ook heel snel zal moeten vertrekken. Ben ik een doemdenker? Op dat vlak ja, ik heb al teveel dierbaren moeten afgeven.

Spanje was de beste beslissing in ons leven, maar de keerzijde is er natuurlijk ook. Het verscheurende schuldgevoel dat je er niet altijd kunt zijn zoals je zou willen voor diegenen die je nodig hebben, je familie, je kinderen, je kleinkinderen. De knuffels die je niet kunt geven, de schouder om op te huilen, de één op één gesprekken waar je elke vorm van lichaamstaal opmerkt.

Maar ik hou me sterk dat bepaalde relaties nooit zo intens zouden geworden zijn als we nog in België hadden gewoond. Daar ben ik van overtuigd.

Shutterstock

Hasta luego,

Annemie ofte Ana