104. Nooit eerder zo nabij…en toch veraf

8 september 2023

Genietend van een lekkere virgin moijito, op een terrasje in Beveren, de gemeente die ik nu bijna 5 jaar geleden definitief achter me liet, mijmer ik.

Gisteren landde ik in Zaventem met één duidelijk doel voor ogen. Mijn papa zien, mijn papa spreken, face to face. Gezien het gewicht van de gesprekken die we de laatste maand via de telefoon voeren, had ik een enorme urge om naar België toe te gaan. Ik heb hem nog niet gezien sedert zijn diagnose. Ik merk dat we – zelfs aan de telefoon – ook wel diepere gesprekken hadden over de dood, over het leven. Maar het is niet hetzelfde.
Dus koos ik een gunstig moment uit om Lavinia achter te laten, zonder al te veel werk en druk op Wim te leggen. Want het blijft moeilijk om de gasten achter te laten, zonder eten als het ware. Maar dat is enkel mijn schuldgevoel die dat in mijn oor fluistert, iets wat ik af en toe moet loslaten. Ik moet durven kiezen voor mezelf en voor ons.

Niemand had op voorhand ingeboekt voor de halfpension- of ontbijtformule, waardoor ik het een aanvaardbaar moment vond voor mezelf. Dus werd het vertrekken op onze vrije dag, en zijn de gasten slechts één extra avond op zichzelf aangewezen.

Rijdend langs de Vlaamse wegen verwonder ik mij over het groene landschap, over de koeien in de weiden. Het is zo’n andere sfeer dan bij ons in Spanje. De zon schijnt volop en blijkbaar in uitzonderlijke mate voor de periode van het jaar.

In Brugge wordt papa net geholpen door de thuisverpleegkundige. Vanuit de badkamer roept hij : Anne-Marie? Ik haat die naam! Niemand noemt mij zo, dat bén ik ook niet meer, al heel lang niet meer. Maar ach, het is wel de naam die hij en mama mij wilden geven…dus verdraag ik het van hem.

Netjes zijn haar gekamd, nog vochtig van de douche, verwelkomt hij me. Een beetje onhandig, want lichamelijk zijn we nooit geweest. Dus blijft het bij een ¨hoe is´t?¨

Hij ziet er goed uit. Hij ziet er niet uit alsof hij ¨ter dood veroordeeld¨ is. Uiteraard is iedereen op zijn 87 e – en in uitbreiding iedereen – tot de dood veroordeeld. Maar het is toch anders. Kanker maakt het reëel, en tegelijk ook irreëel. Tegelijk is het ook wel een verademing om een echt gesprek met hem te hebben. Over het leven, over zíjn leven, zijn dood, over mijn wens om bij zijn overlijden te zijn. Over de eventuele mogelijkheden van euthanasie. En hoe en waar dat dan moet doorgaan. Vooral omdat ik erover wil praten, het bespreekbaar wil maken. Ik wil weten hoe hij erover denkt, wat hij voelt, hoe hij zijn afscheid ziet, zijn ziekte wil dragen. Het voelt helend voor mij. En als hij bij ons afscheid zegt dat hij genoten heeft van ons gesprek, dan weet ik dat mijn blitsbezoek goed was. Ik weet niet hoelang het nog duurt eer ‘het’ moment er aankomt. Ik weet wel dat ik me er zelf nu beter kan op voorbereiden. Het is een deel van het leven, dat afscheid nemen van je geliefden. Het hoeft niet makkelijk te zijn, maar misschien kan het wel op een mooie en respectvolle manier.
Het bezoek eindigde zoals het begonnen was, onbehaaglijk. Moesten we elkaar nu vastnemen? Ik denk niet dat ik hem ooit spontaan een knuffel gaf, of dat hij me er een gaf. Ik zag dat ook hij niet goed wist hoe hij zich moest gedragen, maar ik las dat het kon, die knuffel. Niet warm, niet hartelijk, ontvankelijk dat wel, maar bevreemdend. Is het wel fair van mij om die knuffel te vragen?

Met een bevredigd gevoel rij ik naar mijn oudste broer om er die nacht te logeren.

Wanneer ik vanochtend de rit naar Antwerpen aanvang, en de rit doe die ik dagelijks deed naar mijn werk in Wilrijk – waar ik jaren tegen mijn zin heb gewerkt – geniet ik volop. De zon schijnt vrolijk, de muziek uit de jaren ’80 doet me luidkeels meezingen en roept herinneringen op. Ik zit glimlachend achter het stuur me nog steeds afvragend waarom ik die job zo lang heb volgehouden. Werken zonder daar enige voldoening in te vinden. Voor wie, waarom? Tot het me bijna ziek maakte.
Ik kan deze rit voor het eerst terug rijden, zonder de negatieve gevoelens van vroeger, zonder de angstaanvallen en depressieve gevoelens van toen.

En ook dit is helend. Ik zie terug dezelfde straten en bomen, appartementsgebouwen, en ik geniet ervan. Ik heb het achter me gelaten.

Het lijkt wel weer of deze ultrakorte break me helpt om het verleden een stukje een betere plaats te geven.

Hoe onverwacht, hoe mooi.

Zo meteen zie ik mijn liefste kleindochtertje weer,

ik kijk ernaar uit, met haar boekentasje, haar eerste van de vele wellicht. Zucht, wat gaat alles snel…

Dus geniet ik dubbel, en dubbel zo snel…

Hasta luego,

Ana ofte Annemie