105. En aftellen maar…

Lavinia, 8 oktober 2023

We hebben het nog bijzonder en bovenal gezellig druk. En dat alvast tot bijna de allerlaatste dag van ons seizoen.

Het weer is ook nog fantastisch mooi en zacht : elke dag kunnen we buiten dineren met de gasten, en dat zonder het gebruik van terraswarmers.

Lachend, proestend, bulderend van het lachen, vullen we de avonden, alsof we met vrienden aan tafel zitten. De sfeer zit heel erg goed, en elke nieuwkomer wordt vanaf de eerste minuut bijna ondergedompeld in de vrolijke sfeer van het gezelschap.

Wellicht is het even slikken als je hier net aankomt, en het lijkt alsof de andere gasten elkaar al jaren lang kennen. Niets is minder waar : het groeit gewoon onvoorstelbaar snel tot een vertrouwd gevoel.

En wij genieten…

Wij genieten van deze bijzondere dynamieken die telkens ontstaan tussen voorheen onbekenden – die connectie vinden en grappen maken, plagen, of ernstiger gesprekken voeren.

En toch tellen we af naar november.

We moeten het niet onder stoelen of banken steken. De laatste loodjes wegen uiteraard.
We verlangen vooral naar het bezoek van onze kinderen en kleinkinderen eind oktober.

Gisteren nog spraken we ze via de video chat. Ik belde net na de middag met mijn oudste dochter, en had niet verwacht dat kleine Liv nog wakker zou zijn. Ze was lekker druk aan het spelen, en ondanks het feit dat ze me niet zag, riep ze vanuit de woonkamer : “Oma! Oma!”.

Het verbaasde me dat ze mijn stem herkende.

En eerlijk, het gaf me een heel erg warm gevoel, dat ik ondanks de afstand toch geen verre, onbekende oma ben voor die kleine dreumes van 2.5 jaar.

Ik was nog even in de keuken bezig, en had dus mijn schort nog voor. Liv was al even komen piepen en maakte een toren voor me. Mijn werk was klaar en uit gewoonte deed ik mijn schort naar beneden – waardoor mijn schouders en hals bloot waren gekomen – en nestelde me in mijn relax, met mijn benen omhoog.

“Oh oma gaat slapen, oma heeft haar kleertjes uitgedaan”, waarop mijn dochter prompt repliceerde. “Ja, oma heeft geen kleertjes aan, het is Oma Bloot”.

Met een ernstige blik en bevestigend knikkend hoorde ik dat lieve kinderstemmetje herhalen “Ja, Oma Bloot hé”

Instant kreeg ik een krop in de keel, werd ik warm vanbinnen, en overspoelde alle liefde van de wereld mijn hele lijf.
Het was de eerste keer dat ik Liv mij ‘Oma Bloot’ hoorde noemen.

Zucht…het kan niet snel genoeg 30 oktober zijn.

Eergisteren nog, hadden we ook Juleke gezien op de video chat, met zijn grote blauwe kijkers en de typische putjes in zijn mollige handjes, die hij zo schattig voor zich uit vouwde op tafel. Een klein Wimmeke zo blijkt uit foto’s van toen Wim nog klein was.

Ook hij komt met zijn mama en papa op bezoek op 30 oktober.

En erna… nemen we lekker de tijd voor ons tweetjes. Even Lavinia proberen los te laten.

Even alleen in ons paradijs.

Genieten van al het moois in de tuin en van de jacuzzi en sauna dat ons plekje te bieden heeft.

Laat die laatste gasten maar komen, we sluiten samen het seizoen in schoonheid af, dat is zeker!

Hasta luego!

Annemie ofte Ana