62. Het is altijd lente…

Lavinia, zondag 31 januari 2021

“…in de ogen van de tandartsassistente”, wie kent dat nummer nog? Van Peter de Koning, zo zegt Google me toch 😉.

Het is vreemd, maar ergens blijkt het hier toch te kloppen. De voorbije dagen hebben we echte zomerse temperaturen. En dan bedoel ik echt zomers, want het was telkens om en bij de 28° C in de schaduw! Heerlijk!

Je vergeet er gewoon even de ellende door.

Bron : depositphotos

Want ik geef toe, het feit dat ook wij nu een aantal strengere maatregelen opgelegd kregen waardoor de vernieuwingswerken voorlopig niet verder kunnen uitgevoerd worden, en we bovendien opnieuw ons businessplan en ideeën moeten herzien en opnieuw uitvinden (voor de 100^e keer of zo), vraagt toch heel veel energie. Telkens opnieuw uit die negatieve spiraal kruipen, omdat het er weer op lijkt dat 2021 toch ook niet zal worden zoals een ‘normaal’ jaar. Een weekend-event (ons Valentijn event) organiseren is zo al een huzarenstukje, laat staan als je om de haverklap aanpassingen moet doen, of erger nog, helemaal van vooraf aan moet herbeginnen door de telkens veranderende regels. We zouden het ook gewoon kunnen loslaten, en afwachten tot er terug meer perspectief is. Maar zo zijn we niet.

Neen, helemaal niet, we blikken vooruit, that is the only way to go, vooruit, hop met de geit !

Vanmorgen vroeg -om 5 u al- hadden we plots weer een ingeving om een nieuw idee uit te werken. Het enthousiasme van ons beiden groeide met de minuut. En hoe meer we erover praatten hoe groter de ‘goesting’ werd om er aan te beginnen en er in te vliegen. Dus zijn we nu volop aan het brainstormen, aan het informeren, ideeën aan het uitwerken, lijstjes aan het maken (daar heb je mijn lijstjes-op-maken-drang weer), en aan het uitproberen. Maar, zolang dit nog niet in een mooi jasje zit, zijn onze lippen verzegeld. Ik zou zeggen : hou de sociale media in de gaten! (*)

Source : Suppliesonlineshop

Vanzelfsprekend hebben we geprofiteerd van het mooie weer om buiten een beetje aan de slag te gaan. Al maanden was ik zaad aan het verzamelen van de meest uiteenlopende bloemen en groenten, stekjes aan het nemen van planten. ‘Ana’s Cave’, zoals Wim mijn tv-kamer dito privé-relaxruimte gedoopt heeft, stond vol met glazen met stekjes in, zaadjes in piepkleine doosjes per soort opgeborgen, potten aarde -waar niets uit lijkt te groeien. Alles op de vensterbank, om zoveel mogelijk licht te vangen.

De zon en de heerlijke temperaturen waren voor mij het startsein om te gaan zaaien en uitplanten. Niet iets wat ik echt graag doe, maar om een of andere reden, vond ik het nu toch wel prettig. Het zorgde voor mentale ontspanning, vuile handen (who cares anyway?), en het idee dat er straks weer heerlijke vruchten zullen groeien maakte het jobke toch aangenaam.

Het wonder van de natuur : het laten ontkiemen van piepkleine zaadjes, en -na heel veel geduld- blij zijn met het eerste groen dat plots boven de aarde begint uit te komen. Hoe het kwetsbaar lijkende mini-blaadje of -steeltje, toch onmetelijk sterk lijkt te zijn, en met al zijn kracht die aarde bovenop zich omhoog duwt. Het lijkt banaal, het lijkt onnozel, maar het fascineert mij. Vroeger dacht ik daar helemaal anders over. Ik kocht het gewoon in de winkel, de groenten, betalen aan de kassa, en klaar is kees. En alhoewel ik thuis nooit anders zag dan groenten uit de tuin, zag ik alleen maar het werk dat erbij hoorde.

Bron : Youtube

Ik denk niet dat mijn ouders met dezelfde ogen, emotie en verwondering hun groentjes kweekten, ik weet het wel zeker. En hoe het plots komt dat ik, op mijn 51^e nota bene, net als een kind geworden ben, dat vol nieuwsgierigheid de wereld en de natuur ontdekt, ik weet het niet. We leven hier natuurlijk heel erg dicht bij de natuur. Maar je kunt zien zonder kijken ook. En kijken, verwonderd en gebiologeerd over wat rondom ons leeft en is ; het is voor mij een openbaring. Soms betrap ik mezelf erop dat ik er wat ver in ga. Gisteren nog was ik boontjes aan het klaarmaken, platte bonen. Geen idee hoe ze heten, maar toen ik ze in stukjes sneed en de zaadjes zag, kon ik het niet laten er enkele uit te peuteren. Ze liggen nu -hopelijk- te kiemen in een schaaltje op de vensterbank. Ik ben benieuwd of het mij lukt.

Ik weet in ieder geval dat wij en onze gasten, vorig seizoen enorm genoten hebben van de verse groenten die we voorschotelden. Het kan mijn inbeelding zijn, maar ik proefde de liefde waarmee ik ze samen met Delfien gezaaid heb, waarmee Wim en ik ze geplant hebben. Die ene blinkende rode paprika op ons bord roept een veelheid aan herinneringen op aan mensen, aan belevingen.

Bron : Youtube

Zoals het feit dat we ze helaas ook hebben laten overwoekeren door onkruid. Maar ook dat Yvon ze met veel liefde heeft bevrijd van hun ongewenste harnas, en zo lucht, licht en vrijheid heeft gegeven om ze volop te laten bloeien en groeien. En ze bovendien geïnspireerd werd om nu zelf groenten te kweken. Dat het veel meer werk was om de sla te spoelen als die uit de winkel. De herinnering aan de slak die in de gootsteen valt, of de aarde die het spoelwater vuil maakt. Maar ik vond het niet erg. Want ik wist dat wij -en vele andere handen- deze sla, tomaten, paprika’s en noem maar op hebben verwezenlijkt. En als kers op de kroon : de herinnering aan de gasten die zichtbaar genoten van de pure smaak, van de ‘knapperigheid’, van de versheid. Ik imagineer me dat ook zij de smaak van het warme hart van Lavinia konden proeven.

Bron : Schrijfzolder

Hasta luego,

Annemie ofte Ana

(*)    facebook         instagram       website        youtube         email us         newsletter