63. Als Ana plots Oma Bloot wordt…

Lavinia, woensdag 3 februari 2021

Wat vooraf ging ….: Blog n° 50 : Oma Bloot 

Bron : Womackcompany

Vandaag gaat het gebeuren!!

Ik slaap over het algemeen heel weinig, of eigenlijk, ik ga heel vroeg slapen, en sta heel vroeg op. Dat betekent meestal rond 4 . ’s Nachts, inderdaad 😉

Bron : Pinterest

Normaal staat mijn gsm niet op. Maar de laatste week of zo, staat hij gewoon op trilfunctie, en ligt hij met het scherm naar boven, zodat ik hem kan zien oplichten. Mijn dochter zou het mij namelijk laten weten als ze naar het ziekenhuis vertrok om te bevallen. En uitgerekend vandaag, slaap ik tot 7u. En net vannacht heb ik blijkbaar te vast geslapen en het whatsappje niet gehoord. Om 2.25u om precies te zijn krijg ik het bericht “het is zover”.

Bron : Stopals

Mijn adrenaline gehalte schiet de lucht in, en ik begin als een kip zonder kop rond te lopen in huis. Wat moet ik nu doen? Ik voel me al onmiddellijk schuldig omdat ik haar bericht niet gehoord had. Alsof Joke daar al überhaupt mee bezig zou zijn. Ze heeft wel andere dingen aan haar hoofd! Maar gelukkig krijg ik toch een antwoord op mijn appje dat alles goed gaat. Nog een tijdje te gaan, dat zeker. Dus besluit ik maar om achter de laptop te gaan zitten en hier te schrijven wat ik voel en beleef. Wees gerust, ik schrijf geen 12 uur aan 1 stuk -als haar arbeid zolang zou duren…

Ik vind het toch wel heel erg spannend, want er kan zoveel mislopen, en dat beangstigt me het meest. Uiteindelijk ben ik ook wel 1800 km van haar verwijderd, en dus kan ik heel weinig doen. Maar Covid zou er hoe dan ook een stokje voor gestoken hebben, ook al woonde ik om de hoek.

Twee uur en een half zijn we verder. Ik heb regelmatig contact met Joke en haar vriend Kenny, dus dat stelt me gerust. Desondanks moet ik me bezig houden, actief bezig houden. En dus doe ik maar jobkes waar ik anders tegenop zie, en waar ik mijn gedachten niet moet bijhouden. Zo kregen we van de buren tonnen pompelmoezen -dank je wel Karin en Joey- die ik nu naarstig aan het persen ben. Gelukkig wel met een elektrische pers 😉.

Zou het dan echt zo zijn dat oma worden heel uniek is? Ik hou nu al van het kleine meisje dat straks in mijn dochters armen zal liggen….

Bron : Dreamstime

Het is ondertussen al 4 uur geleden dat ik nog iets hoorde… Zou het? Ik heb me in de tuin beziggehouden met wat aanleggen van irrigatie. Er komt toch wat denkwerk bij kijken, en dat zorgt ervoor dat ik minder ga piekeren. Omdat die zone helemaal achteraan in de tuin gelegen is, en ik wel al eens meer heb gemerkt dat ik soms pas berichten binnenkrijg als ik dichter bij ons huis ben, heb ik toch maar even terug mijn laptop opgezocht. Het helpt me misschien om mijn gedachten rond allerlei rampscenario’s onder controle te houden.

Ik hou mezelf nu al de hele tijd voor dat ze bevallen is, en uitgeput ligt te genieten van hun mini-meisje in haar armen…Daar hoeft haar mama heus niet bij te zijn. Het is hún kleine geluk, voortaan zijn ze met zijn drietjes…

Maar tot nu toe kan ik alleen maar hopen dat het allemaal netjes volgens plan verloopt, en er geen complicaties zijn. Ik bedenk me net dat we geen Cava koud staan hebben…Daar moet iets aan gedaan worden !

Ik vermoed dat ze bevallen is, want ik zie dat ze terug online is. Dus ze zal heel snel wel bellen. En wat doet een goede oma? Jawel ; confituur maken. Dus maak ik confituur, terwijl ik wacht op het bevrijdende telefoontje. En uiteraard ligt mijn gsm constant bij mij, hij plakt bijna op mijn lijf. Want dit wil ik niet missen. En wat blijkt? Nu zie ik dat ik twee video oproepen van Joke gemist heb, tien minuten geleden nog wel! Geen geluid gehoord, geen trillend mobieltje, geen oplichtend scherm.

Zenuwachtig bel ik terug, en zie ik dat ze hem afdrukt. Natuurlijk, ze belt verder rond om het blijde nieuws te vertellen, hoe zou je zelf zijn? Ik vervloek mijn gsm, die nochtans niet zo oud is. Remember -voor de trouwe lezers- nadat ik mijn ouwe heb ‘verdronken’ tijdens ons snorkel-avontuur? (*)

Dus wacht ik nu geduldig af, want ik wil haar haar tijd geven die zij nodig heeft, zij en haar soul-mate. Niet makkelijk. Maar, zoals altijd opnieuw blijkt, is net loslaten het moeilijkste in opvoeden, en ruimte geven… Dus verbijt ik mijn ongeduld. Ik wil geruststelling, ik wil weten of alles goed is.

Rond 18 u krijg ik het verlossende telefoontje…

“Liv” is geboren !!

Gelijk moest ik huilen aan de telefoon toen ik haar lieve gezichtje zag! En vooral ook mijn dochter, die straalde, zonder enig teken van vermoeidheid, alsof ze net even in de supermarkt haar baby was gaan halen, zo, efkens gauw tussendoor.

Plots ben ik een trotse ‘abuela’ (Spaans voor Oma) geworden. Het doet wat met een mens. Veel meer dan ik ooit wou geloven toen het mij vroeger verteld werd door andere grootouders. Ik vond het een beetje overroepen, maar, nee, ik moet toegeven, ook mij pakt het, ook bij mij kruipt het onder mijn huid. Ik zwel van trots, ik ben verliefd op dat kleine wezentje die ik niet ken, nog niet.

25 jaar eerder, mama Jokes voetjes…

Ik ga lekker die fles kraken, en samen met Wim vieren en genieten van deze nieuwe fase in ons leven !

Bron : Pinterest

Bron : Pinterest

Hasta luego,

Oma Bloot, ofte Annemie, ofte Ana

(*) Blog n° 52 : Pirahna alert