64. Oerinstinct

Lavinia, 25 februari 2021

Vandaag zou de kleine Liv geboren worden… Het is een frustrerende gedachte dat ik haar niet kan vasthouden, haar zoete babygeur niet kan ruiken. Alles dank zij die nare wereld vijand n°1. En natuurlijk omdat we zo ver weg wonen…

Afstand Lavinia-België

Ik weet niet of ik de eenzaamheid van 10 dagen quarantaine -of hoelang het ondertussen ook is- zou kunnen overleven, in België, in de kou, alleen ergens in een hotelletje of zo. Is de horeca trouwens niet dicht? En dus ook de hotels in België? Meer en meer krijg ik de drang om toch te gaan. Ik zit in constante strijd met mezelf om me al dan niet te laten testen en de vlucht te nemen, naar mijn familie toe. Ik hou mezelf voor dat ik hier nodig ben, om verder te helpen met de irrigatie in de tuin aan te leggen, om de groenten uit te planten, en nog zoveel meer…

Bron : anderhalvemetervoorhr.nl

Ik weet dat dit allemaal geen echte redenen zijn. En dat mijn grootste belemmering is, dat ik alleen daar zou zijn. Zou moeten zijn. Niet eens de kleine Liv misschien kan vasthouden. Naarmate ik schrijf, voel ik dat ik de drogredenen van mij afschrijf, en dat ik me een scenario begin te vormen om het tóch te doen. Misschien kan ik voor enkele dagen gaan. Een dag of drie, vier. En kan ik mijn boek verder schrijven. Misschien moet ik het wel doen? Gewoon om later geen spijt te hebben dat het ik het niet deed? Ik heb één maal in mijn leven, omwille van redenen die toen belangrijker leken, geen afscheid kunnen nemen van mijn ‘bobonne’ die terminaal was. En dat heeft jaren gespeeld. Jarenlang heb ik die schuldgevoelens met me meegedragen. Ik was nog jong, mijn eerste jaar hogere studies, en midden in de examentijd. Normaal zag ik mijn bobonne op zijn minst elke week. Maar ik wou niet falen in mijn examens. Ik wou nergens in falen. Herken je dat? Dat perfectionisme? Dat perfectionisme dat je aan banden legt, die je soms vastketent en je beperkt in je doen en laten. Dat ervoor zorgt dat je de verkeerde keuzes maakt op menselijk vlak? Ik heb ze gemaakt, die verkeerde keuze, toen. Wat toen een wereld van verschil had gemaakt, voor haar, en vooral ook voor mezelf, voor mijn hele verdere psychische beleven rond haar overlijden, was dat ik tenminste 1 keertje was langsgegaan. En dat heb ik niet gedaan. Hoe stom was het te denken dat een kort bezoek van twee, drie keer een half uurtje me ervan zouden weerhouden hebben om mijn jaar op de Hoge school goed te beëindigen? De laatste keer dat ik haar bezocht, was drie weken voor haar dood. Ze herkende toen enkel nog mijn mongoloïde broertje en mij. Want wij waren haar misschien iets dierbaarder dan de anderen. Zo voelde ik het toch. En dat kleine geluk heb ik haar ontzegd. Om haar ogen te laten stralen, om haar tranen van geluk te zien ontspruiten in haar uitzonderlijk lichtblauwe en heldere ogen. Om haar handen vast te kunnen houden, die handen die zo hard gewerkt hebben, een leven lang. Om huilend afscheid te kunnen nemen.

bron : schmittwoodlandhills

Ik heb het niet gedaan. Ik heb mijn verdriet na haar overlijden alleen gedragen, in stilte, in mezelf opgesloten. Pas twee jaar later is die pijnlijke, onderhuidse puist vol verdriet opengesprongen, zonder dat ik weet had van zijn bestaan -althans bewust.

Ik heb gezworen om dat nooit meer te laten gebeuren. En nu zou ik het opnieuw laten gebeuren?

Nu zou ik opnieuw een uiterst belangrijke gebeurtenis in mijn leven laten voorbij gaan zonder eraan deel te nemen. Het is niet te vergelijken. En toch, diep verdriet en intense blijheid en geluk zijn heel erg gelijkende gevoelens qua intensiteit. Ik moet mezelf minstens de kans geven om de mogelijkheden na te gaan en er voor te gaan. Ik vind wel een manier. Hoop ik.

Bron : Dreamstime.nl

Hoe vreemd, wat het moederschap doet, en het grootmoederschap. Ik wil zo graag dichter bij mijn kinderen en kleindochter zijn. Bij mijn ouders, mijn broer. Fysiek. Ook al is het met een masker, en ook al is het buiten, ook al is het vanachter een raam. Ik zal keuzes moeten maken. En dikke truien en lange broeken, en een dikke jas moeten meenemen. Want ik ben hier zo gewoon aan die heerlijke warme zon, de immer blauwe lucht.
Was de lente ook in België niet ingeluid met mooi weer? Ik zag althans foto’s van de krokussen in de tuin van mijn broer voorbij komen. Blije gezichten van mensen die zo erg naar de zon gehunkerd hebben. En helaas ook massaal de trein naar de zee namen.

Bron : @Belga

Vandaag wordt in Spanje hoogstwaarschijnlijk beslist dat de maatregelen versoepeld worden. De cijfers zijn enorm gedaald, en dat in slechts 3 weken strengere maatregelen. De horeca zou terug opengaan, en hopelijk worden we oranje zone. Het zou het afreizen naar België veel makkelijker maken. Ik wacht op het startschot van deze beslissingen en de beslissingen die genomen worden door Europa en België om maandag te vertrekken. Er komt heel wat opzoekwerk bij kijken, maar ik heb het er graag voor over. En hopen op een negatieve PCR test natuurlijk !

Ik kan niet wachten !

Liv, here I come! Ik hoop het echt!

Hasta Luego,

Annemie ofte Ana