65. Een 2880 minuten durende rollercoaster…

Na het schrijven van mijn vorige blog, wist ik het zeker : ik zou naar België vliegen. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, want ik wou het vooral volgens het boekje doen. Dit betekende dat ik heel wat opzoekwerk had, en heel wat te regelen.

De bedoeling was om mentaal afscheid te nemen van mijn dementerende mama, in de hoop dat ze mij nog een laatste keer zou herkennen. Als ik mijn bezoek zou uitstellen tot in de kerstperiode -waarin we normaal naar België trekken- kon het te laat zijn. Ik moest nu gaan, want het voortschrijdende proces gaat keihard, en houdt geen rekening met de tijd of met de naasten om haar heen. De voorbije isolatie-periodes in de eerste golf, en de bijkomende tweede golf zijn hierbij nefast geweest. Sociale deprivatie, en het niet-mogen-zien-van-familie, zijn de doodsteek geworden voor haar welzijn. De maandenlange eenzame gedwongen ‘opsluiting’ op een kamertje -met dank aan de “1e golf-oorlog van Covid” heeft alleen maar gezorgd voor het versneld afglijden in haar dementieproces. Dat dit zo nefast zou zijn voor haar, had niemand op voorhand kunnen voorspellen. Gelukkig heeft het verzorgingstehuis haar lessen uit dit hele gebeuren getrokken, en zijn ze met een heus actieplan de tweede golf voor geweest. Ze hebben ervoor gezorgd, dat deze onmenselijke toestand nooit meer zou herhaald moeten worden. Ze waren voorbereid, en ik ben ze daar ontzettend dankbaar voor. Ze richtten hun werking zó in, dat de bewoners altijd met elkaar konden omgaan, en dat ze niet meer in pure isolatie zouden hoeven te zitten. Op voorwaarde dat ze niet besmet werden natuurlijk. Naar mijn weten, hebben ze corona kunnen verslaan tot aan de inentingen. Knap hoor! Niets dan respect!
Het kwaad voor mama was natuurlijk geschied ; dementie is nu eenmaal een ziekte die je niet terugdraait, helaas. Bij onze laatste video-call had ze me niet herkend. Het sneed een stuk uit mijn hart. De realiteit hakte er heel hard in. Vooral omdat ik niet in staat was geweest om dit moment vóór te kunnen zijn, en bewust, fysiek afscheid te hebben kunnen nemen.

Bron : Pinterest

Samen met het verlangen om Liv te ontmoeten, heb ik de moed bijeengeraapt om alle hindernissen te aanvaarden om tóch naar België te reizen.
Vele opzoekwerk later, heb ik moeten vaststellen dat de snelste en makkelijkste manier was om gewoon de Belgische ambassade hier in Spanje op te bellen om mijn situatie uit te leggen, én de crisis-cel Covid in België waar ik alle informatie verkreeg die ik nodig had, en dat in slechts twee korte telefoontjes. Ik had het mezelf veel moeilijker gemaakt dan nodig.
Het beste leek een blitzbezoek te zijn van 48 uur. Dat zou ervoor zorgen dat ik slechts 1 PCR test zou moeten afleggen, én niet in quarantaine zou moeten. Op die manier was ik volledig gecoverd om te gaan en staan waar ik wou, met uiteraard een wettelijk document van mama’s dokter bij mij.
Om het meest accuraat te zijn -uit respect voor diegenen die ik zou bezoeken- liet ik een sneltest uitvoeren, enkele uren voor mijn vliegtuig zou opstijgen.
Het werd een uiterst emotioneel en uitputtend bezoek, waarbij alles in het teken stond van afscheid nemen, van diepzinnige gesprekken, nieuw leven ontmoeten, relaties opnieuw opbouwen, en vrienden bijstaan bij het nakend overlijden van een ouder.
Ik had mij mentaal voorbereid op het ergste bij de ontmoeting met mijn mama. Ik was de koning te rijk dat ze mij herkende toen ze me mij in het vizier kreeg. Mijn hart danste in het rond, en ik kon haar overhalen om met mij een wandeling te maken. Iets wat niet vanzelfsprekend voor haar was, omdat ze haar veilige nest in het rusthuis daarvoor moest verlaten. Het werd een heel mooie en intieme wandeling. Ik kroop voortdurend afwisselend in de rol van dochter of verzorgende. Vanuit mijn ervaring van meer dan 20 jaar, waarin ik als ergotherapeut werkte in deze doelgroep, kon ik dit aan. Het is voor mij net iets makkelijker om het dochter-zijn los te laten, en snel in de huid van ‘een andere persoon’ te kruipen. Het stelde mij in staat om volledig in haar belevingswereld te gaan staan, en naar de wereld te kijken met haar ogen. Het stelde me in staat om te polsen naar hoe zij haar leven had beleefd. En ik zag dat het goed was. Ik hoorde haar zeggen dat ze een hele goede man had en goede kinderen, en dat ze gelukkig was geweest. Ik kon me geen mooier ‘afscheid’ van haar als mama voorstellen. Ik ben dankbaar om deze prachtige opportuniteit die ik kreeg. Ik bewaar deze ontmoeting diep in mijn hart, en zal er de kracht uit putten voor de moeilijke tijden die er nog zullen aankomen.

Liv en haar zorgzame lieve ouders ontmoeten, waren gelukzalige rustpunten. Dat kleine hoopje mens, eigen bloed, dat ik mocht vastnemen was zo wonderbaarlijk, zo ongekend. De heerlijke geur van dit kleine onschuldige -en uiteraard mooiste wezentje op aarde-, de zachtheid van haar voetjes, de kleine, typische baby-geluidjes, haar mondje zoekend naar de tepel, haar grote donkere ogen, haar gekke-bekken-trekken, haar luisterend gezichtje naar mijn kinderlijke praat met gekke, hoge stem, haar harde krijsen, haar eerste lachen, haar wenende vuurrode kwetsbare lijfje terwijl ze gewassen werd, haar genietende blik in het badje, haar slapende gezichtje… Zijn er nog meer woorden nodig om te zeggen dat ik trots ben om mijn nieuwe titel als oma bloot?

Ik voelde een enorme warmte als ik zag hoe Joke en Kenny met hun lieve Liv en met elkaar omgingen. Het vertederde mij als ik zag hoeveel respect ervan uitging. En weerom zag ik dat het goed was. Ook deze herinneringen draag ik mee in mijn hart. Ook voor dit prachtige geschenk ben ik heel erg dankbaar.

Ik kon verblijven in het appartementje van de dochter van onze vrienden. Het was heerlijk om een eigen plekje te hebben om me terug te trekken en aan mijn boek te werken. Het gezellige appartementje waar ik me onmiddellijk thuis voelde, bood me ook de rust die ik nodig had in deze onmogelijke emotionele rollercoaster.

Bron : Almacustomdesigns

Het samen kunnen eten met mijn vrienden – buiten uiteraard- en op veilige afstand, was heerlijk. Zij zaten echter in een heel erg moeilijke periode van het nakend afscheid van hun vader/schoonvader. Ik was blij dat ik een beetje hun verdriet en angsten kon meebeleven door erover te praten en vooral te luisteren. Het toonde wel de keiharde werkelijkheid van corona. Het niet kunnen knuffelen, gaf me het gevoel dat mijn aanwezigheid maar half zo waardevol was, mijn woorden leken hol te zijn, omdat ze niet ondersteund werden door een welgemeende dikke knuffel. Ook al weet ik dat dit niet zo was. Maar het voelde bevreemdend aan, onwerkelijk, onmenselijk bijna. De pijn leek zoveel harder toe te slaan, want ook hun afscheid met hun papa zou zonder knuffels moeten gebeuren. Dit is de naarste oorlog ooit.

Bron : Jeugdjournaal.nl

Na slechts 48 uur, ben ik totaal uitgeput terug thuis gekomen. Bovendien had het vliegtuig bijna een uur vertraging, zodat ik pas na middernacht thuis was. Wim heeft mij zoals altijd perfect aangevoeld, en heeft me alle ruimte en tijd gegeven om tot mezelf te komen en om dit alles te verwerken. Het haardvuur brandde heerlijk, de kussentjes waren opgeschud, en een glaasje wijn was gedecanteerd. Urenlang heb ik nog gepraat met hem over mijn ervaringen, om dan voldaan in zijn armen in slaap te vallen.

Een rollercoaster, dat wel, maar met enkel dankbaarheid omdat ik ze mocht beleven.

Hasta luego,
Annemie ofte Ana

Belangrijke noot:

De blog van Ana van Lavinia… ondertussen zo’n 65 schrijfsels dik, en beschikbaar in het Nederlands en in het Engels. Om als eerste de nieuwe verhalen te lezen, om geen artikel te missen, om ons reilen en zeilen vanop de eerste rij te volgen, hebben wij de mogelijkheid gecreëerd je te abonneren. Onderaan deze pagina slechts 1 keer aangeven dat je de blogs wil volgen en je krijgt bij de publicatie van een nieuw artikel een kort mailtje met een link. De aankondiging via Facebook gaat zachtjes uitdoven.