66. And the winner is…

Lavinia, 12 april 2021

Het lijkt wel of we sinds onze verhuis naar Spanje constant met deadlines en in emotionele pieken en dalen leven. We leefden in de voorbije twee jaar een leven van minstens 10 jaar. Het lijkt toch zo, omdat we zo ontzettend veel beleven en meemaken. Soms kunnen we het amper nog volgen, soms is het zo overweldigend, en heb ik amper de tijd om het allemaal te plaatsen. Er lijkt geen tijd te zijn om bij wat dan ook stil te staan, of het volgende dient zich alweer aan. Ondanks de ontzettende rust en het relaxte leven in het zuiden, ervaar ik de klok binnenin mij als een razende tikken en in sneltreinvaart doorrammen. Pas op; ik ervaar dit niet als negatief of positief. Ik stel het gewoon vast. Ik weet ook niet of ik nadien de gevolgen ervan zal dragen, of dat het me gewoon sterkt in het omgaan met dingen die buiten me om gebeuren. Ik lijk wel twee of drie levens tegelijk te beleven. Zo intens leef ik. En toch heb ik niet de tijd om heel lang bij dingen stil te staan. Want alles wat gebeurt in en om Lavinia, vraagt een onmiddellijke reactie, en noopt Wim en mij om heel kort op de bal te spelen. Dit houdt ook in dat we heel veel overleggen en de dingen samen aanpakken. Heel vaak moeten we andere deadlines laten vallen omdat een nieuwe deadline die zich plots aandient.

Zo hebben we een project lopen – dat voorlopig nog geheim is – waarbij het noodzakelijk is dat het domein pico bello in orde is. Dat betekent: geen onkruid, geen rommel, geen rondslingerende blaadjes, de houtstapels netjes geordend, de vernieuwde keuken-annex restaurant en terras ingericht en aangekleed. Kortom, niet zomaar een klusje-van-één-dag. Het project vereist uiterst zonnig en warm weer. Toeval wil dat het weer momenteel ietwat wisselend is : de ene dag schijnt de zon met een kracht van 29° in de schaduw, de dag erna hangen er een hoop wolken of is het net weer hevig aan het waaien. Om een lang verhaal kort te maken : op voorhand plannen is moeilijk, en we moeten dag per dag kijken hoe we onze dag inplannen.

Het einde van het kwartaal betekent ook dat de boekhouding moet ingediend worden. Omdat we per 1 januari een andere boekhouder onder de arm genomen hebben, vraagt dit veel meer werk als anders. En ik moet toegeven dat we ons hele boeltje niet zo secuur hebben opgevolgd. Inderdaad, weeral omwille van onverwachte gebeurtenissen.

De dag dat ik naar België vertrok, heeft Wim een dom ongeval gehad met ons busje. Op de één of andere manier was de handrem net een tikje onvoldoende hard aangetrokken terwijl de wagen met draaiende motor voor de poort stond om de poort te openen. Net op dat moment riep de onderbuurman Wim bij hem, om te praten over een waterlek dat wij bleken te hebben in de leiding naar de straat toe. In ieder geval, de mannen stonden al een tiental minuten te praten, toen Wim plots in zijn ooghoek het onmogelijke zag gebeuren. De wagen – met een gewicht van 2 ton – begon plots naar beneden te bollen, en maakte alsmaar meer vaart. De enige optie die Wim zag was om Alberto – de buurman – toe te roepen en zelf weg te springen voor het gevaarte dat eraan kwam. Wim zag nog net Alberto onder de achterwielen verdwijnen. De schrik sloeg om zijn hart, want dit leek echt niet goed te zijn. Gelukkig bleek de brave man enkel een tik van de auto gekregen te hebben, en daardoor tussen de bomen beland te zijn. “No pasa nada” riep hij geruststellend, niets aan de hand. Hij had enkele een gescheurd hemd en een lelijke schaafwonde. De grote sparrenboom had zijn leven gered. Die boom is ondertussen Alberto’s grote vriend geworden en krijgt steevast een dikke knuffel van hem, als hij vol animo zijn verhaal vertelt aan iedereen die het maar horen wil. De wagen was serieus beschadigd, zowel aan de zij- als aan de achterkant. Het had heel wat voeten in de aarde om hem hersteld te krijgen op kosten van de verzekering. Gelukkig hadden we er een goede omnium op genomen. Meer dan 3 weken hebben we onze trouwe vierwieler moeten missen. Hier kun je echt niet zonder wagen. Het bleek ook helemaal niet evident om een vervangauto te krijgen voor zo’n lange periode. Maar eind goed al goed. Hij is terug in ons bezit, met een volledig nieuwe achterklep, nieuwe spiegel en uitgebuilde en nieuw gespoten zijflanken.

Totale prijsplaatje – voor de verzekering gelukkig – was om en bij de 5000 euro!

Terug naar de boekhouding, het meest ellendige jobke van Lavinia. Die moest af vóór 6 april. Hoe dan ook. Maar soms zijn er dan toch weer dingen die toch nét nog dringender zijn, ook al is het dan al 6 april, en is de boekhouding niet rond…

We kregen een mailtje – onder embargo – dat we een podiumplaats hadden behaald in de categorie beste accommodatie van het jaar 2021 in de Blootkompas! Award. De winnaar zou die vrijdag, drie dagen later, in een live uitzending op social media bekend gemaakt worden. En of we zo snel mogelijk een filmpje konden aanleveren over ons resort, eentje met een dankwoordje en een aantal foto’s. Perfectionistisch als we zijn, wilden we ook dit goed doen. Feit is dat er nogal één en ander is veranderd sedert het uitbrengen van ons vorig filmpje op Youtube. Zo was er toen nog geen sprake van de jeu de boules en het restaurant. Dat moest er toch zeker bijkomen, vonden we. Bovendien hadden we ons filmpje toen enkel in het Engels en Spaans gemaakt. Dus lieten we onmiddellijk alles vallen om nieuwe shots te maken en in te spreken, en ging Wim tot 4 u ’s nachts aan het werk om het filmpje samen te stellen.

Maar het resultaat mocht er écht wel zijn! Het is een fantastisch filmpje geworden. Ik ben bijzonder trots het resultaat dat Wim neerzette! Voor wie ook benieuwd is in het (naturistisch) filmpje …

Ik weet niet hoe het komt, maar ik was ontzettend zenuwachtig voor die uitreiking. In mijn binnenste dacht ik dat het onmogelijk was om deze trofee twee jaar na mekaar te winnen. We hadden ook niet zo heel veel gasten gehad. De reviews waren er niet minder om, maar toch. Het was ook onmogelijk te achterhalen welke parameters er gehanteerd werden om de gemiddelde score te bepalen, dus bleven we in het ongewisse over de uitkomst.

Vrijdag om iets voor twaalven zaten we aan de laptop gekluisterd. Ik voelde mij trillen van de spanning. Zo gek, ik had het volledig niet onder controle. “Waarom moeten ze ook altijd zo gewichtig doen als ze de enveloppe openen en de winnaars bekendmaken, dacht ik nog. Komaan, vertel het gewoon!” Ik hield het niet meer, en toen onze naam als winnaar uit de bus kwam, kwam eerst het gevoel van ongeloof, onmiddellijk gevolgd door traantjes van geluk.

En direct ook kwam een wrang gevoel en zelfs een beetje een schuldgevoel op, omdat onze collega’s uit Italië – Grottamiranda – het niet hadden gehaald. We hadden het hen zo heel hard gegund. Uiteindelijk doet iedereen zijn uiterste best om het hun gasten zo goed mogelijk naar hun zin te maken. Maar het blijft een hele eer om deze enorme waardering van onze gasten te krijgen. Vooral in het voorbije kl**te jaar van covid ellende, waarbij je een enorme flexibiliteit, inventiviteit en adaptatie aan de dag moest leggen, nog altijd trouwens.

Wij zijn dan ook heel erg dankbaar voor iedereen die een review plaatste en ons de kans gaf om deze award te behalen. Maar dit is niet het belangrijkste. Het voorbije covid-jaar, heeft ons ook enorm mooie dingen gegeven. Zo hebben we enorm hartverwarmende en oprechte steun gekregen van heel veel verschillende gasten. Gaande van trouwe gasten, tot mensen die ons van heel nabij volgen op social media, tot zelfs gasten die door alle perikelen niet konden komen, en ons dus nog nooit ontmoetten. Mensen die vol vertrouwen, en zonder nadenken omboeken tot een latere datum, mensen die niet annuleren, maar een voucher vragen, of die zelfs de aanbetaling volledig maken voor een verblijf die nog heel veraf ligt “omdat het zo’n moeilijke tijd is voor jullie”. Of mensen die een kaartje sturen of een eenvoudig berichtje om te zeggen dat ze vaak aan ons denken. Het is misschien soms maar een klein gebaar, maar voor ons stuk voor stuk onnoemelijk mooie uitingen van pure menselijke warmte. Dít respect, deze vorm van hartelijke relaties, daar doen we het voor. De trofee is mooi, maar geen enkele trofee kan de voldoening die deze contacten ons geven ooit overtreffen. Daarom ook een welgemeende dank voor iedereen die op welke manier dan ook, groot of klein, voor of achter de schermen, gezorgd heeft dat Lavinia kon uitgroeien tot een plek waar het fijn is om te zijn, en dat voor heel veel mensen…

Hasta luego,

Annemie ofte Ana (en Wim)