67. Van ‘pelirrojo’ naar ‘dom blondje’

Alicante, zaterdag 1 mei 2021

Dag van de Arbeid, ook in Spanje een vrije dag. Het mag dus wel eens een luchtiger verhaal zijn vandaag.

Ik had altijd al een vreemde verhouding met mijn haar. Het wil altijd zijn eigenzinnige leven leiden. Vooreerst is het ultrafijn, en zo stijl als maar kan. Weinig mee aan te vangen vind ik, want bij de minste warmte of warmteopwelling – mij ondankbaar aangereikt door moeder natuur – valt het gewoon plat tegen mijn hoofd. Mijn hoofd lijkt daardoor alleen nog maar groter, en mijn gezicht komt pafferig over. Het zal je dus ook niet verwonderen dat ik vaak vol verwondering en ook wel met wat jaloezie naar de weelderige krullenbossen kijk van andere vrouwen. Zucht, het is mij niet gegund.

Sedert vorige zomer vond mijn haar het plots ook nog nodig om heel fel te reageren op de zon. Het begon erg ros (‘pelirrojo’) te worden. Ondanks alle producten die ik verwoed gebruikte was er geen houden aan. Niets mis met ros, ik vind het vaak heel mooi, maar het zag er niet meer uit. Alsof ik altijd met een onverzorgde haardos rondliep. In covid tijden vond ik het ‘te doen’. Weet je wel, geen gasten, amper mensen om je heen. Bovendien zie je in Spanje opvallend vaak mensen die de vreemdste kleuren in hun haar laten zetten. Pas op, niet alleen jonge, hippe mensen, maar vaak oudere mensen. En dan heb ik het niet over de typische paarse schijn op de witte ‘coupekes’ van bejaarde dames. Neen, het is hier niet vreemd om oudere vrouwen met knaloranje, groene of blauwe haarlokken te zien.

Ik ben nogal van het ‘naturel’ en loop liever onopvallend door de straten. Mij zie je niet gauw in opvallende kledij lopen. Maar ik besloot toch om mijn haar te kleuren zodat het verkleuren door de zon wat gecamoufleerd zou zijn. Ik had het al zelf eens geprobeerd, met een merkprodukt, om geen risico te lopen, maar het bleek na amper een week al uitgewerkt te zijn. De kapper dan maar. Ook dat bleef maar een dikke twee weken effect te hebben. Mijn haar bleef gewoon koppig zijn eigen ding doen.

Nu moet je weten dat ik altijd met een foto van Pinterest naar de kapper stap, zodat het voor haar duidelijk is welk model ik wil. Toevallig bleek dat altijd een foto van een wit-blonde dame te zijn. Welk kapsel ik ook koos. Zo kwam het dat ik op een dag opstond en dacht: dat wil ik ook. Ik ben ondertussen ook heel wat kilootjes afgevallen, en dat zorgt er misschien ook wel voor dat ik weeral eens wat anders wou.

Ik maakte een afspraak bij de kapper, en de dag erna zat ik al in de stoel. Ze schrok zich een hoedje, omdat ik altijd had gezegd dat ik het niet blond wou, ondanks haar eerdere voorstellen. Nu dus wel. Het verschil zou werkelijk wereldschokkend zijn.

Ik moet zeggen dat ik het zelf heel erg spannend vond, vooral voor de reacties van vrienden en familie. Niemand wist ook iets van mijn plannen af. Mensen zouden mij wel eens willen ompraten. En nu was er geen weg terug. Als een mummie werd mijn haar in plastiek gewikkeld om het product zijn werk te laten doen, heel erg lang.

En dan,  ‘le moment suprême’. Een vreemde vrouw staarde me aan in de spiegel. Ik was onherkenbaar geworden, zeker met het masker op en met mijn nieuwe bril – die ik gelukkig in garantie had mogen vervangen. Hip, dat zeker, maar ik wist niet goed wat ik er van moest denken. De kapster vond het blijkbaar onmiddellijk mooi, want ze haalde haar mobieltje boven om een foto te nemen. Het werd wennen, dat was zeker. En ergens was ik blij omdat ik me achter mijn masker kon verschuilen op straat, bang dat iedereen zou zien dat ik veranderd was. Belachelijk, want niemand kent me toch?

Wims mond viel open toen ik thuiskwam. Ook hij wist niet goed wat hij ervan vond, net als ik. Ik had toch wel effe bevestiging nodig, en voelde me plots weer heel onzeker. Die bevestiging kwam vooral van mijn oudste dochter die het eigenlijk wel heel hip en leuk vond, en ook van andere jonge mensen. Ondertussen ben ik er zelf aan gewoon geworden, en vind ik het steeds leuker. En net omdat het zo opvallend is, en vooral zo’n ommezwaai, zullen er zeer uiteenlopende meningen zijn. En dat is goed. Het is geen veilige keuze meer, maar een gedurfde. Effe met de spierballen rollen, hier sta ik. Of het ervoor zorgt dat ik ook de rest van mijn look aanpas, dat weet ik nog niet. Ik zie wel.

Het heeft ook zijn voordelen. Wim hoeft nu helemaal niet meer lang te zoeken in de winkel om me terug te vinden, en ik zal ook niet meer zo snel omver gereden worden 😉

De grappen over het domme blondje neem ik er met plezier bij. Ik weet wel beter!

‘What’s in a name anyway?’

Hasta luego,

Ana