69. Bulgaarse Rozen – deel 2

Alicante, donderdag 3 juni 2021

Vrijdag kwam het langverwachte sms-je aan! Wij zijn aan de beurt om ons te laten vaccineren. Samen, op dezelfde dag, Wim en ik.

Blij als een kind, want ik heb er eerlijk gezegd heel hard naar uitgekeken. Straks gaat het gebeuren, binnen welgeteld 1 uur zetten ze onze prik. Het zal ons alvast een veel geruster gevoel geven wanneer we onze gasten ontvangen. Niet dat de teugels dan gevierd zullen worden, maar in het kopke zal het meer rust geven. Het paria-gevoel zal misschien wat meer naar de achtergrond gaan verschuiven. Want dat gevoel is er altijd geweest tot nu toe. Iedereen kan mogelijks de ‘vijand’ in zich dragen. Dus is er een sterke mijdingsdrang en is de ‘social distance-regel’ een mantra die blijft gonzen in mijn hoofd. We kunnen ons echt geen besmetting in Lavinia veroorloven.

Het geeft me een beetje een dubbel gevoel, die vaccinatie. Enerzijds is er de angst die ingegeven wordt door alle horrorverhalen die al maandenlang door onze strot geramd worden, en anderzijds het besef dat dit wel eens het begin zou kunnen zijn van een totaal nieuw tijdperk. Een tijdperk zonder maskers, een tijdperk van herwonnen vrijheid, van knuffelen-zonder-meer. Althans, dat is wat ik hoop, en zowat de hele wereld samen met mij. Dat de onvrijwillige gijzeling, waar dit smerige virus ons nu al meer dan een jaar mee in bedwang houdt, eindelijk stopt. Net zoals bij iedere andere gijzeling het Stockholmsyndroom de kop kan opsteken, is het bij deze niet anders. Het is alsof je maar best de kant van de vijand kiest, meeloopt, en zorgvuldig doet wat hij wil dat je doet, in extremis zelfs sympathie voor voelt om je eigen leven te redden. Want geef toe, heel wat bedrijven hebben er tot nu toe een aardige duit aan verdiend. De ene op een al wat meer ethische manier dan de andere. Jammer genoeg zit de wereld zo in mekaar. Maar ik wil niet meedoen aan het doemdenken. Ik wil er liever de positieve dingen uithalen. Het besef dat je elke dag een geschenk krijgt om er zelf van te maken wat je wil. Het besef dat je leeft in het nu – cliché, I know – maar morgen krijg je misschien niet diezelfde kansen aangeboden. Carpe Diem!

Daarom zijn we ook onmiddellijk ingegaan op de wel heel bijzondere uitnodiging die we vorige week ontvingen. Van onze aller, allereerste gasten – remember “Bulgaarse rozen” – verbleef Dimo, de man van het koppel onverwacht in zijn appartement op anderhalf uur rijden van hier. Of we misschien zin hadden om zijn gasten te zijn voor een paar dagen? Hoe bijzonder is dat niet? Uiteindelijk verbleven ze slechts één keer een nachtje bij ons, en dan nog in een pre-resort-stadium. Maar blijkbaar heeft dat toch een indruk nagelaten, zowel bij ons als bij hen, waardoor we toch af en toe nog in contact waren met elkaar. Toevallig hadden we geen gasten, en konden we ons dus zonder veel problemen vrijmaken. Kansen grijpen als het kan. Dus reden we maandag vol enthousiasme naar Gandia om Dimo na twee jaar terug te ontmoeten. We werden er ontzettend hartelijk ontvangen, en hij had zich echt uitgesloofd om ons als een echte host te ontvangen. Hij had het appartement tot in alle hoekjes gepoetst, we kregen zelfs zijn slaapkamer aangeboden terwijl hij in de logeerkamer zou slapen. En daarbovenop kookte hij fantastische typische Bulgaarse gerechten! De passie waarmee hij de ingrediënten – nota bene uit de Bulgaarse winkel in de stad – voorstelde, was enorm fascinerend. Hij had echt overal aan gedacht. Zo had hij speciaal een mok gekocht om mee te nemen achteraf. Zalig! De eeuwige verwondering bij het luisteren naar onze verhalen en zijn grote ogen waren nog altijd dezelfde als toen hij bij ons op bezoek was.

Dinsdag, na een heerlijk typisch Bulgaars ontbijt, trokken we naar het strand. Ik moet toegeven dat het lang geleden was dat ik me zo relaxed had gevoeld. Genieten van de zon en het zand tussen mijn tenen, van het heerlijk verkoelende water in de zee, de golfslag tegen mijn rug… Van het eenvoudige nietsdoen, even loskomen van Lavinia, even niets ‘moeten’. We genoten met volle teugen! Helaas moesten we vroeger dan gepland terug naar huis toe. Gelukkig is onze leuze : “Pluk de dag, op elk moment dat je kan”! Het maakt alleen maar dat je meer intens kunt genieten van korte momenten. Ook genieten kan je leren…

Hasta luego,

Ana