70. Het ‘Ei’ van Ana

Lavinia, zaterdag 19 juni 2021

Ik moet hem nog even kwijt, mijn ei. Het is te zeggen : het verhaal over ‘Mijn Ei’.

We hadden tot nu toe altijd alles in orde gebracht met voorrang voor onze gasten, terwijl we oorspronkelijk – vóór de winter – van plan waren om ons eigen plekje ook wat comfortabel te maken. Nu zowel de keuken als de bar volledig klaar zijn, vonden we het toch wel nodig om ook aan onszelf te denken. Want geef toe, iedereen heeft nood aan een plekje voor zichzelf, waar hij comfortabel kan zitten en relaxen. We hadden de ultieme spot al uitgekozen, vlak voor ons huis, een etage lager, met zicht op zee en de onderliggende tuin. Perfect !

Bovendien wilden we ook een hemelbed om nu en dan eens buiten te kunnen slapen. Omdat we tijdens onze trip naar de ‘bubbel’ (remember : Onze eigen bubbel) zo genoten hadden van het slapen onder de sterrenhemel, wilden we onze eigen bubbel creëren. Ik had er eentje gezien in een lokale winkelketen, dus trokken we er eind april eindelijk heen.

Het is een winkel waar we al vaker spullen kochten, al het witgoed van de villa’s komt daarvandaan. Al snel zagen we het bewuste hemelbed, dat uitgestald stond : leuk aangekleed met mooie lakens, een gezellig tablet voor ontbijt-in- bed erop gestald. Het zag er allemaal heel leuk uit. Potjes, kaarsjes, kommetjes. Tot op het moment dat lompe Ana langskwam wel te verstaan… Omdat ik toch altijd wil checken of het wel kwaliteit is, en hoe het eigenlijk allemaal in elkaar steekt, liep ik – bruut als gewoonlijk – recht op het bed af, om de matras even op te tillen om mij te vergewissen welke bodem eronder stak. Yep, daar ging het, het hele kunstwerkje, waar de stylisten wellicht wel effe zoet mee waren geweest, schoof genadeloos de grond op… Plots lagen de kommetjes en schoteltjes rond het bed gedrapeerd. Gelukkig hadden de bewuste stylisten het een goed idee gevonden om naast het bed ook een tapijtje te leggen. Geen scherven, oef, ik kwam er weeral eens goed vanaf… Haastig deed ik een poging om het stilleven terug te herstellen zoals het er vóór mijn komst had uitgezien. Niet echt gelukt, want terwijl ik aan het opruimen was, zag ik zowaar in mijn ooghoek een glimp van mijn gedroomde ei opduiken. Met andere woorden : het moest snel gaan, want ik moest hem uittesten.

Het lijkt op een kooi in de vorm van een ei die aan een ketting hangt, met zachte kussentjes erin, en dat alles staat op een stevig onderstel. In theorie toch, voor de overgrote meerderheid van de mensen geldt dat waarschijnlijk. Niet voor Annemie, nee, natuurlijk niet. Van pure opwinding omdat ik er één gevonden had waar ik zowaar in kon gaan zitten, plofte ik mij in de kussens. Het ding begon gevaarlijk te wiebelen, en ondanks mijn verwoede pogingen om het gevaarte in evenwicht te houden, donderde het hele onding – met mij aan boord – opzij, recht in de rest van de uitgestalde kussens en-wat-weet-ik-nog-allemaal-meer. Wim zag het allemaal gebeuren, maar stond met zijn handen vol met een nieuwe set borden, en kon dus niets anders doen dan lijdzaam toezien. Naderhand vertelde hij me dat hij het als in een slow motion film allemaal zag gebeuren, al vanaf het prille moment dat ik er heen rende. Het ei-met-mij viel blijkbaar ook heel erg traag om. Het moet een hilarisch zicht geweest zijn. Ik proestte het uit in een lachsalvo die ik bovenal onder bedwang wou houden, om toch maar vooral niet de aandacht te trekken. Vreemd genoeg waren er geen toeschouwers, niet van het eerste, en niet van het tweede voorval. Gelukkig maar! Ik verdenk de security ervan dat ze stiekem de winkel ontruimd hebben van zodra ze mij zagen binnenkomen…

Ondertussen heb ik mijn ei – in een andere winkel – getest, goed bevonden en gekocht. En ik ben er reuze blij mee. Ook in het hemelbed hebben we al 3 nachten in geslapen. Heerlijk liggen turen naar de sterren als je even wakker wordt…

Nu er terug gasten zijn, is dat wat moeilijker natuurlijk. Het moet lukken dat er momenteel twee koppels verblijven die heel erg fan zijn van mijn blog. Eén koppel zelfs top-fan van het eerste uur. Dat er grondig gelezen wordt wat ik schrijf is een feit. Echt wel grappig : ik begin iets te vertellen, en plots wordt er enthousiast gereageerd en ingepikt : “ oh ja, dat schreef je in de blog!”. Ik voel me zowaar een beetje een BV’er 😊. Het is heerlijk om te horen dat mensen houden van wat ik schrijf, en dat ze nu met eigen ogen zien wat ik neerpen. De verwondering is er zowaar nog groter door. Plots is onze Keizers Agave nog veel meer een unieke bezienswaardigheid geworden. Vertelden we al hoe groot hij uiteindelijk geworden is? (3 m 85 cm in totaal!!) Eerlijk gezegd, valt het echte bloeien me wat tegen, het lijkt wel of er evenveel bloemetjes verwelken als er bijkomen… Maar, we hebben er dan toch al die maanden van genoten!

Onze goeie ouwe Robby – onze zwembadrobot – blijft de huisvriend van weleer. Vorig jaar werd hij, na een defect, hersteld door een trouwe gast. Deze winter gaf hij er helaas weer de brui aan☹. En plots duikt dan een nieuwe beschermengel op die Robby er weer bovenop helpt, en dan nog een super-fan van mijn schrijfsels! Robbie zwemt weer vrolijk rond, snuffelend op de bodem, af en toe langs de muren omhoog kruipend, om even wat lucht te snuiven. Dank u E.!

Hoe mooi toch, dat Lavinia op die manier door zoveel verschillende mensen wordt gevormd… We hadden het ons in onze stoutste dromen niet kunnen voorstellen.

Er volgen heel zeker nog mooie verhalen deze zomer!

Hasta luego,

Annemie ofte Ana