71. Family time @Lavinia

Alicante, 10 juli – 18 juli 2021

Bijna twee jaar hebben we ernaar uitgekeken…en eindelijk zijn onze kinderen hier, en ons klein Liv’ke! De eerste keer dat ze Lavinia in het echt zien. Eerlijk gezegd : het maakte mij wel een beetje zenuwachtig…

We hadden de voorbije maand een vol huis, vol met heerlijke gasten, Nederlanders, Belgen, Engelsen en zelfs voor de eerste keer Amerikanen. Nota bene op de 4th of July kwamen ze aan. Geheel eigen aan Wims stijl, speelde hij het Amerikaanse volkslied terwijl we ze naar hun villa troonden. De toon was gezet voor de rest van de week. De sfeer zat er overigens al enkele weken goed in. We hebben heel wat afgelachen, heerlijk ontspannend ! Midzomernacht vierden we aan het zwembad, heerlijk met zijn allen, languit op de zelf getimmerde paletten-meubels met een heuse night-swimming. De verse pizza’s gebakken op een pizzasteen op de barbecue, werden vlot aangedragen, én opgesmuld. Tot laat in de avond genoten we van de vriendschappelijke, haast familiale sfeer.

Vrijdag verlieten trouwe ‘Dobberman’ en ‘Balans’ (zie blogpost ‘Doberman y el fotógrafo’) ons, en de dag nadien gingen de overige drie koppels, allemaal in één dag tijd, terug richting ‘thuis’, om plaats te maken voor… de kids. Marta en Sergio hadden hun handen vol met het tijdig klaar maken van de villa’s, en de wasplaats werd bedolven onder een berg vuile was. Van lakens tot kussens, badjassen, hamamdoeken, en noem maar op. Er was gewoon geen doorkomen aan, en het einde was niet te overzien. Gelukkig is het hier altijd heerlijk warm en droogt de was zienderogen.

Ik voelde zowel bij de kinderen als bij mezelf dat de Corona-perikelen het reizen onvoorstelbaar ingewikkeld maken. Vooral omdat ze via Eindhoven vlogen. Het kostte heel wat over-en-weer getelefoneer naar consulaten, luchtmaatschappij en daarbovenop nog het grondig uitpluizen van de officiële websites van de drie betrokken landen. Daar werd je trouwens niet altijd wijzer van. De kinderen hadden al lang op voorhand hun test geregeld, om niet voor verrassingen te staan. Tot op het laatste moment bleef het spannend. En uiteindelijk had iedereen rond 23.30 u, de avond voor vertrek zijn uitslag! En die waren – gelukkig – negatief. Het reizen met een baby van 5 maand blijft natuurlijk ook wel een hele onderneming op zich. Wim en ik waren dan ook allebei opgelucht toen we ‘our family’ konden ophalen op de luchthaven. Mama Joke vertelde glunderend dat Liv de hele vlucht geen kik had gegeven, en dat ze van alle aanwezige baby’s op het vliegtuig het ‘aller-flinkst’ was geweest. Ja… da’s mijn kleindochtertje, mijn dochter en schoonzoon…de allerbesten natuurlijk 😉.

We konden ook kennis maken met Toms – mijn zoon – liefje, dat naderhand een uitzonderlijk lief meisje blijkt te zijn. Tja… míjn zoon…

Ewout, Wims zoon, maakte het gezelschap compleet. En met de volgestouwde Lavinia-bus tuften we vrolijk richting San Vicente del Raspeig, ónze thuis. Ik was vooral benieuwd of ze ook zouden betoverd worden door de schoonheid van ons domein en de tuin, van het prachtige uitzicht over de zee, de bergen en de stad, en nóg belangrijker : of ze ook hetzelfde thuisgevoel zouden hebben als onze gasten.

Ondertussen hebben we al enkele dagen van elkaars gezelschap mogen genieten, en gedraagt Liv zich voorbeeldig. Ze is zo uitgeteld van alle indrukken, van de buitenlucht en de reis, dat ze heel veel slaapt. Het maakt me heel erg blij, als ik Joke en Kenny – haar ouders – zichtbaar zie ontspannen, dat ze de nodige we- en me-time vinden. Mooier kan het toch niet zijn? Wim was zowaar heel erg ontroerd toen hij zijn kleindochtertje voor de eerste keer live in de ogen kon kijken, in haar grote kijkers. Die lieve man van mij…

We mochten, als trotse grootouders, getuige zijn van Livs waterdoop in het grote zwembad. Als een echte diva dobbert ze nu regelmatig rond in het lekker warme water. Compleet met zonnehoedje, het meest schattige UV-beschermende waterbadpakje, en ‘on top’ natuurlijk de kleurige zonnebril. Vrolijk trappelt ze in het rond, of sabbelt ze op haar band, heerlijk genietend van het vrije gevoel. Ik kan jullie deze foto echt niet onthouden…

Het is heerlijk te zien hoe Tom lief met zijn meisje omgaat, nu en dan al eens flirtend. Het is zelfs niet vreemd om te zien, het geeft me gewoon een heel warm en blij gevoel. Als ik zie hoe Ewout en Tom in het zwembad balletjes naar elkaar gooien, ondertussen babbelend over God-weet-wat allemaal.

Als moeder blijf ik het ‘zorgende’ vasthouden. Ik kan het niet laten, het is sterker dan mezelf, en ik merk dat ik mezelf soms weer voorbij loop. Wim blijft ondertussen nog altijd druk bezig met de boekhouding die weeral dringend is 🙁

En dan komt woensdag plots het bericht dat de hond van Ewout tijdens zijn wandeling op de een of andere manier vergif heeft binnengekregen. Het dierenhotel belde hem rond 11 u in de voormiddag op. De toestand was uiterst kritiek, en alles moest heel snel geregeld worden. Holderdebolder regelde Wim een PCR-sneltest, en een nieuw vliegticket. Er was weinig tijd te verliezen, maar amper vier uur later zat Ewout al in het vliegtuig, richting ‘zijn kindje’. Het was vreselijk om hem zo te moeten zien vertrekken. Gelukkig blijkt het een sterk beestje te zijn, want vandaag, amper 48 uur later is hij al terug bewust en loopt hij -weliswaar 6 kg afgevallen – terug wat rond. We kunnen alleen maar hopen dat hij er geen blijvende schade aan overhoudt, het is nagelbijten.

De afvalrace lijkt begonnen, want ook het vriendinnetje van Tom vertrok gisteren naar huis – gepland weliswaar.

Het is dus best een pak rustiger, maar we maken het gezellig. Liv blijft de show stelen, telkens opnieuw. We genieten dus de rest van deze heerlijke week nog verder van onze rijkdom : Our family !

Zoals steeds vliegt de tijd in Lavinia, haast sneller dan het licht… Vanaf zondag stromen de gasten weer binnen en zijn we in no time compleet vol tot half oktober !

Maar deze vakantie is er eentje om in ons hart te bewaren, en de herinnering eraan zal voor altijd een glimlach op ons gezicht toveren…

Hasta luego,

Annemie ofte Ana