72. De onvoorspelbaarheid van Lavinia

San Vicente del Raspeig, 6 augustus 2021

Eén ding is wél voorspelbaar hier…de onvoorspelbaarheid. Laat het nu typisch Spaans zijn, of misschien ligt het gewoon aan het leven dat we leiden – en echt niet ‘lijden’, laat dat duidelijk zijn !

Zoals elke week trekken we er een dagje op uit om even volledig weg te zijn van ons paradijs. Het klinkt paradoxaal misschien, maar het doet onvoorstelbaar goed om alles eens los te laten en efkens met zijn tweetjes te genieten van gezellig te eten in een Spaans barretje, languit op het strand te liggen, een terrasje te doen, te kuieren, en toch ook weer – natuurlijk – veel te praten over Lavinia. Vorige donderdag was het ‘onze’ dag. Dus trokken we er al in de voormiddag op uit. Op zich was dat al een succes. We zouden eerst wat boodschappen doen, en erna een voor ons nieuw strandje ontdekken. Ik keek er geweldig naar uit, wij allebei trouwens. Vrolijk tuften we richting huis met onze boodschappen, op de autosnelweg aan 120 km per uur. Toen plots ‘het noodlot’ toesloeg : totaal onverwacht viel de motor van onze wagen uit, werd het dashboard zwart, vielen zowel de muziek als airco uit ; dood, hij was morsdood, en gaf geen teken van leven meer. De adrenaline en het ongeloof stootten door tot in mijn hersenen : ik moest handelen, en wel snel. Ik kon alleen nog sturen – dat gelukkig wel nog – zelfs mijn richtingsaanwijzers werkten niet ! Bovendien zijn de pechstroken in Spanje bijzonder smal, zeker voor een bestelwagen als de onze. Je staat als het ware met 1 been bijna op de eerste rijstrook. Ik kon maar aan één ding denken : we moeten hier zo snel mogelijk weg. De vrachtwagens raasden rakelings voorbij onze bus. Je kon de luchtverplaatsing voelen. Met doodsangst hield ik voortdurend de achteruitkijkspiegel in de gaten, hopend dat er niemand in ons gat zou smakken. Eens tot stilstand gekomen probeerde ik de motor weer aan de praat te krijgen. Tot onze grote opluchting lukte dit direct en konden we onze weg weer verderzetten. Althans tot de eerstvolgende afrit naar de parking van een grote warenhuis. Even overwogen we nog om toch naar zee te rijden, want het was uiteindelijk onze vrije dag, niet ? Bij nader inzien, en na overleg met de garage, bleek het eigenlijk onverantwoord om nog te rijden. Dus werd het in plaats van een ritje naar zee, een takelwagen en een taxirit naar huis. Het was uitzonderlijk goed geregeld. In amper 20 minuten was de takelwagen er om onze wagen op te laden, terwijl de taxi al klaar stond om ons weg te brengen. Ze kunnen er in België een puntje aan zuigen. Toch wat dat betreft…

Bron : 1Limburg

Het verhaal met de garage bleek andere koek te zijn. Ze deden de uitspraak dat het uitzonderlijk druk was – want hier neemt iedereen in augustus verlof – en dat het makkelijk twee tot drie weken kon duren eer ze nog maar de tijd hadden om er nog maar naar te kijken en een diagnose te stellen. Laat staan herstellen. Dat was niet echt wat we wilden horen. Dan kennen ze Ana nog niet ! Ik laat me niet zomaar afschepen. Het zou wel eens een hele dure onderneming kunnen worden anders. Een huurwagen van om en bij de 200€ per week + de herstellingen. Nee, zonder auto kunnen we echt niet. De hele automobielsector moest eraan geloven. Ontelbare mails en telefoontjes – tweemaal daags uiteraard – hebben ervoor gezorgd dat ze binnen de week de diagnose hebben gesteld én hersteld hebben. Althans, dat denk ik dan. Mogelijks worden mijn telefoontjes steevast ingeluid met een rood zwaailicht en luid alarm in de hele garage, van zodra mijn nummer op het display verschijnt. Je zou er alles aan doen om van mijn klaagzang af te raken. Het mag dan wel geen mooie eigenschap zijn, ik weet het, het is niet netjes…maar goeie service vind ik uitermate belangrijk. Hopelijk kunnen we hem vandaag, na zijn groot onderhoud, eindelijk gaan ophalen. Want het is opnieuw onze vrije dag vandaag. En we willen echt wel naar zee !

Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel, integendeel. We hebben sedert mijn vorig schrijven ontzettend veel gelachen, samen met de gasten. Zoveel, dat ik zowaar elke avond met overbelaste lachspieren mijn bed in duik. ’s Morgens voel ik het zowaar nog. Vreemd hoe er telkens een andere dynamiek ontstaat met nieuwe gasten. Die flow is ongelofelijk boeiend. Het blijft afwachten hoe het evolueert als er gasten weggaan, en er nieuwe aankomen. Iedereen die aankomt, lijkt een beetje af te tasten hoe, wat en wie. Spontaan wordt iedereen in de groep opgenomen, elk met zijn eigenheid. Dat is het mooie aan Lavinia. Het respect voor elkaar en voor elkaars zijn. Toevallig was het de voorbije periode grappen en grollen, plagen, en doodgewoon leute maken. Heerlijk. We kregen zelfs een aria van een semiprofessionele opera/operette zangeres. Twee keer zelfs. Wat een stem, wat een kracht, wat een kippenvel-momenten waren dat! Wim organiseerde ook een heus Hilarisch Lavinia spel. Ik kan je verzekeren dat we weeral gelachen hebben. Wat het inhoudt : dat verklap ik niet, want het is voor herhaling vatbaar. Tenminste als het ‘soort’ gasten het toelaat, of beter gezegd : als de groepsdynamiek het toelaat. Tja, onvoorspelbaar, maar boeiend, zo boeiend.

Bron : Appelpitgedichten

Lavinia is altijd een beetje avontuur !

Hasta luego,

Annemie ofte Ana