73. Feestvarkens @Lavinia

Lavinia, vrijdag 27 augustus 2021

Het is me de feestweek wel ! Drie opeenvolgende dagen hebben we jarigen onder ons gehad.
Wim schoot de primeur af op woensdag. De dag voordien hadden we een vrije dag ingepland om lekker met ons tweetjes een dagje we-time te nemen. Op de een of de andere manier lijken we er zo moeilijk in te slagen om dergelijke dagen goed in te plannen, zodat we vaak uiteindelijk maar enkele uurtjes écht weg zijn. Ook deze keer, helaas. Wim had de nacht ervoor heel weinig geslapen (en dat echt niet van de ‘zenuwen voor zijn verjaardag’ hoor). We besloten dan ook maar om – onder druk van mijn overbezorgde zieltje – na het ontbijt in een leuke ontbijtbar, terug naar huis te gaan. Zo kon hij toch nog wat uurtjes slaap proberen in te halen. Want dat was broodnodig, vond ik. Uiteindelijk vertrokken we dan terug richting kust om met een gezellig etentje met zijn tweetjes, zijn verjaardag te vieren. Het bleek al 15.45u te zijn eer we ter plaatse aankwamen. Tot overmaat van ramp bleken alle restaurantjes, terrasjes en barretjes hun keuken te sluiten om 16 u. Daar ging ons plan om uit eten te gaan. Gevolg : ik werd bijzonder chagrijnig, en dit werd met de minuut erger. Het was gewoon sterker dan mezelf. Ik had me zo erg verheugd op een etentje met zijn tweetjes, en had bovendien reuzegrote honger. Die combinatie is dodelijk voor mijn humeur. Ik was ook ‘pissed’ op mezelf omdat ik met mijn kinderachtige gedrag eigenlijk ook Wims dag verpestte. Bovendien had ik hem nota bene bijna ‘gedwongen’ om slaap in te halen. Mokkend als een klein kind, en zeurend als een oud wijf stapte ik in de auto. Terwijl we naar God-weet-waar reden, overlegden we wat we nu zouden doen, want dit was niet de goeie manier om een fijne dag te hebben. We besloten gewoon richting huis te rijden, geen stress om nog een restaurant te zoeken. Gewoon gezellig op ons eigen terras een aperitiefje nemen en de restjes van de paella opeten. De avond sloten we af met een drankje in de jacuzzi. Heerlijk de stress van de voorbije dag van ons af laten ‘broebelen’. Ik weet niet eens of dat woord wel bestaat, maar neem van mij aan dat het ontzettend deugd deed. En dat onder een prachtige sterrenhemel.

25 augustus, D-day, werd Wim uitgebreid in de bloemetjes gezet door onze lieve gasten. Ze hadden zowaar ballonnen in het zwembad laten drijven en slingers opgehangen. Zingend kwamen ze hem feliciteren, en hij kreeg zowaar uiterst lieve geschenkjes. Terwijl Wim de ballonnen een extra duwtje wou geven zodat ze meer in het midden van het zwembad zouden drijven, zag ik mijn kans schoon. Het was té verleidelijk, ik duwde hem – met slippers en al – in het water. Niemand had dit verwacht, en de hilariteit was groot. Maar ook de bezorgdheid omdat hij het koud zou krijgen, dus kreeg hij prompt een handdoek aangereikt. Ik kan je de foto van dat moment echt niet onthouden…

Omdat Wim een moord zou plegen voor mijn stoofvlees-friet, stond dit op zíjn dag op het menu. Op zijn geheel eigen manier van humor, nam hij dit in dankbaarheid aan. Het werd een uiterst gezellige avond met de gasten, zingend en lachend.

En zingen zullen ze…zegt Mr Bean Wim

En dan… kwam de kers op de taart. De gasten gunden ons zo erg een gezellig moment met ons tweetjes op zijn verjaardag, dat ze onder elkaar iets hadden bekokstoofd. We werden gevraagd handdoeken te halen, terwijl zij kaarsjes uit toverden en ontstaken. In een ‘optocht’ met flikkerende kaarsjes en met een krop in de keel om zoveel vriendschappelijkheid, volgden we hen richting jacuzzi. Daar stonden dan weer twee andere gasten die voor ons al de jacuzzi hadden opengelegd, de lichtjes hadden ontstoken, de ‘broebels’ hadden opgezet. En on top of that, stonden ze paraat met een fles Cava en twee glazen. Het werd een memorabele avond. Eentje om nooit meer te vergeten. De warmte die we kregen van onze gasten, die welgemeende attentie, we werden er helemaal stil van. Dank je wel lieve gasten, dank je wel !

Het feesten was nog niet afgelopen. Ook gisteren konden we weer met zijn allen zingen, bij een koude tapasschotel op de verjaardag van L. die nu op haar beurt in de bloemetjes werd gezet. Ze leek voorwaar een beetje verlegen. En weerom werd een fles Cava gekraakt. Schol !

Vanmorgen vroeg ging het feest voor de volgende gast al weer van start. Een toffe, leuke meid die vandaag 30 wordt. ‘In den duik’ zoals wij in Vlaanderen zeggen, hingen we de slingers op, op hun terras. Zingend en met heel veel lawaai, met ratels – of hoe die dingen ook heten – gingen we haar persoonlijk feliciteren. De smile op haar gezicht sprak boekdelen.
Vanavond feesten we lekker verder, met alle gasten samen, met lekker eten, en een verrassingsdessert.

Wat heerlijk toch : ik voel me af en toe zweven omdat we deze rijkdom mogen ervaren.

Hasta luego,

Annemie ofte Ana