74. De eerste keer….

Lavinia, woensdag 8 september 2021

De tijd vliegt hier als een razende wervelwind door Lavinia heen. Gasten die hier veertien dagen verblijven of zelfs langer, lijken plots wel heel snel weer naar huis te gaan. Af en toe vraag ik ter bevestiging zelfs of ze daadwerkelijk wel de volle 14 dagen hier verbleven. Ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat deze ervaring nog sterker is, bij die gasten is waarbij we een klik hebben. Waarbij we urenlang gezellig tafelen, honderduit lachen. Het ene moment lijken ze wel monumenten te zijn, alsof ze hier altijd waren. Het volgende moment vertrekken ze alweer, alsof ze gewoon even een dagje op bezoek waren. Een vreemde gewaarwording. Eigenlijk is het constant afscheid nemen – op een totaal onnatuurlijke manier, zonder kussen, zonder knuffel, zonder handdruk – om enkele uren erna alweer de volgende nieuwe gasten te ontvangen. Altijd een beetje benieuwd wie het is, en hoe het wordt.

We hebben de voorbije weken uitzonderlijk veel ‘eerste keer naturisten’ te gast. Mensen van verschillend pluimage. Gasten die aan niemand vertellen dat ze in een naturistisch resort op vakantie komen, meer nog, die zich compleet onbehaaglijk voelen om het ook maar aan iemand te vertellen. En telkens komt als reden hiervoor naar boven, dat ze geen zin hebben om te moeten verantwoorden waarom ze ‘zoiets’ doen. Alsof het iets vies en verwerpelijk is. Die fase hebben wij ook meegemaakt. Angstvallig zwijgen over de manier waarop je je vakantie beleeft, ervoor zorgen dat je nergens foto’s neemt waaruit iets uit af te leiden is, enz. Niet leuk, helemaal niet. Het feit dat je het gevoel hebt het te moeten verbergen, puur omwille van de reacties van de mensen om je heen. Maar evengoed zijn er die eerste-keer-gasten die er niet over liegen, maar die het ook niet aan de grote klok hangen. Maar, bottom line is, dat iedereen die hier als eerste naturistische ervaring te gast was, het als een hele mooie ervaring heeft beleefd. Hoewel het voor die mensen op voorhand een beetje angst inboezemde, of gewoon wat spannend was, kregen we keer op keer te horen, dat het ongemakkelijke of onwennige gevoel al heel snel weg was. Iemand zei zelfs – nadat hij een zakelijke call in kledij had gedaan op de dag van aankomst – dat hij blij was dat hij zijn kleren terug mocht uitlaten. En dat voor een groentje 😊. Het geeft ons best wel een goed gevoel dat we, dank zij ons concept en onze manier van leven, mensen de kans kunnen geven om zelfs in een voor hen uiterst ongewone situatie – naakt, en puur – een thuisgevoel kunnen creëren. Een comfortabel gevoel, zonder franjes, zonder opsmuk, gewoon zichzelf zijn. Is dat niet mooi ?

Maandag zijn onze vrienden gearriveerd, als newborn naturisten. Niet dat ze het zullen opzoeken om altijd naturistisch vakantie te beleven. Maar ze wilden heel graag naar hier komen, en de enige manier om dat te kunnen, in het seizoen, is naakt. Ik bedacht me, dat ze de volle 1850 km hierheen reden met de wagen, rustig aan in drie dagen, en dat enkel maar om hier bij ons op vakantie te komen. Dat besef geeft me een heel warm, dankbaar en rijk gevoel. Ik heb me nooit echt gerealiseerd, of erbij stilgestaan, dat mensen een hele reis afleggen, enkel om naar Lavinia te komen. Ik vind het wel heel bijzonder. Het doet me bijna blozen. Mensen kijken – zeker dit jaar – soms al wel twee jaar uit om tot hier te komen. Om dan de eer te krijgen, hen de vakantie te bezorgen waar ze zo naar hunkerden, is heel speciaal. Zo voelt het voor mij aan. Als een geschenk dat we deze kans krijgen om anderen gelukkig en blij te maken. Als we zien dat mensen na enkele dagen, of soms al na enkele uren, totaal ontspannen kunnen genieten van het nietsdoen, van de gezellige babbels en het samen tafelen, dan weten we, dat we ons doel om te ‘ont-zorgen’ behaald hebben.

By the way : zaterdag wordt mijn boek ‘Waarom is Oma Bloot?’ officieel voorgesteld in Nederland.

Helaas is het onmogelijk om hem zelf te gaan ophalen. De boeken zullen opgestuurd worden naar de twee verdeelpunten – Nederland en België. Dit betekent dus dat er op zijn minst twee mensen zullen zijn die mijn boekje eerder in handen zullen krijgen dan ikzelf. Dat zij erin zullen kunnen bladeren, de geur van een nieuw boek in zich zullen kunnen opnemen, zullen kunnen voelen aan het papier. Het doet me wel een beetje pijn dat ik ze zelf niet in ontvangst kan nemen. Ik ben razend benieuwd hoe het er uiteindelijk ‘in het echt’ zal uitzien. Ik wil met mijn vingers de woorden ‘voelen’, ik wil mijn neus in het papier kunnen steken, om de nieuwe druk te kunnen ruiken, ik wil hem dicht bij mijn hart kunnen houden, omdat het recht uit mijn hart geschreven is. Nog meer, natuurlijk, ben ik benieuwd naar de reacties van mensen die het zullen lezen. Dit is míjn eerste-keer-ervaring. Míjn eerste-keer-blootgeven aan het ruime publiek. Akkoord, met deze blog ben ik al een heel eind gevorderd hierin, maar toch, een boek is toch iets heel speciaal. Vooral omdat het een heel erg persoonlijk verhaal is. Niet zomaar een verhaal natuurlijk, maar míjn jeugd, míjn leven, míjn halve-eeuw-ervaringen. Dát alleen al maakt het enorm spannend. Ik kijk er met een heel dubbel gevoel naar uit.

Hasta luego,

Annemie ofte Ana