75. Hier komt ze dan…Oma Bloot…

Lavinia, maandag 27 september 2021

Vorige week hing er een ongeziene spanning in Lavinia. Of misschien beeld ik me dit maar in, en was het enkel mijn interne spanning die ik veralgemeende?

In ieder geval : mijn boekje is kant en klaar, gedrukt, tastbaar nu. En tegelijk ook onomkeerbaar.

Het had heel wat voeten in de aarde om het hier te krijgen. Je moet weten dat het in Nederland werd uitgegeven en gedrukt. Op 11 september werd het – samen met andere boekjes in de Wilgjes-reeks – officieel voorgesteld. Het was onmogelijk om er zelf bij te zijn, dus zouden de boekjes opgestuurd moeten worden. Het meest voordelige bleek te zijn, dat ik een deel naar de verdeelpunten in Nederland en België zou sturen, en een deel naar mezelf. Dat maakte natuurlijk dat ikzelf mijn boekje veel later in handen had dan de mensen van de verdeelpunten. Elke dag liep ik op eieren, meer dan een week lang. Telkens opnieuw de track-and-trace in de gaten houdend, om vooral de levering niet te missen. Je hoort het wel vaker : ze komen het ‘zogezegd’ aanbieden, en dan blijk je niet thuis te zijn. En inderdaad, in dit geval was het ook zo. Ze lieten me plots via een appje weten dat ze het hadden aangeboden en niemand thuis vonden. Op dat bewuste uur, op die bewuste dag waren we honderd procent zeker thuis, en bovendien lagen er mensen te zonnebaden aan het zwembad vlakbij de poort. Nooit is er een bestelwagen aan de poort gekomen. Ik was om te ‘rotten’. Ik moest en zou het zo snel mogelijk in handen krijgen! Stom, maar geduld is echt niet mijn sterkste kant…

Op de app zag ik dat ik de keuze kon maken om het te laten bezorgen in een afhaalpunt of ‘opnieuw’ ;(  thuis te laten aanbieden. ‘Eieren voor mijn geld’, dacht ik. Geen tweede keer. Van zodra ik op mijn app zag dat het in het bewuste afhaalpunt was aangekomen, repte ik mij daarheen. Teleurstelling nummer 2! Het was er nog niet gearriveerd, en dat gebeurde wel vaker. Pas wanneer je bericht kreeg, kon je het ophalen. Het was nota bene onze vrije dag, dus verkozen we om vlakbij het winkeltje iets te eten. Met mijn mobieltje in de aanslag natuurlijk. Even voor 13.30 kwam het bewuste appje binnen. Eigenlijk hadden we nog een dessertje dat in onze menu was inbegrepen. Maar, menu of niet, het kon mij gestolen worden. We hadden welgeteld nog een half uurtje om af te rekenen, de auto in de parking op te halen, en tot de winkel te rijden vooraleer die om 14 u dicht ging.

We vlogen tot daar, en renden bijna het straatje in, om toch maar tijdig het pakket op te halen. De verkoper was duidelijk de laatste hand aan het leggen aan de siësta-sluiting. Hijgend en met een triomfantelijke blik presenteerde ik het berichtje op mijn schermpje. Je moet weten dat ik in de voormiddag al mijn ongenoegen had laten blijken aan de arme man. Akkoord, hij kon het niet helpen, maar iemand moest eraan geloven toen. Dus werd hij het mikpunt van mijn klaagzang over het mank lopen van het systeem van de bewuste pakjesdienst. Met een afgestreken gezicht, en volledig mijn verlangende ogen negerend, wees hij naar het plaatje aan zijn winkeltje. “Pakjes ophalen enkel tot 13.30 u”.
Dat meen je niet! Dit kon toch niet waar zijn??? Razendsnel besloot ik om voor de kruipende, onderdanige techniek te gaan. Ik moest mijn dozen in bezit krijgen, en wel nu, onmiddellijk. Dus tuitte ik mijn lippen, haalde mijn liefste blik boven, hield mijn kopje schuin zoals hondjes wel eens plegen te doen, en smeekte ik hem om het toch nog gauw even te nemen voor mij. Bingo! Tactiek gelukt! Blij als een kind nam ik, samen met Wim de dozen in ontvangst. Uiteraard na een uitgebreide reeks dankwoorden in de trant van ‘amigo’ ‘el mejor del mundo’…

We hadden besloten om braafjes naar huis toe te rijden, en Wim wou heel graag mijn reactie filmen. Bij deze, hierbij ingesloten… Verdere woorden zijn niet nodig. Het spreekt ‘boekdelen’.

Ik was overdonderd omdat ik het zo mooi vond. Ik had mij zelfs niet verwacht aan de volledig verharde kaft, en vind het er heel fancy uitzien. Maar wellicht is dit net als ‘mijn kind, schoon kind’?

We hebben samen even genoten van mijn droom die werkelijkheid geworden was. Een droom die al veel langer bestond dan de emigratie-droom.

De dag nadien – nota bene op onze 9^e huwelijksverjaardag – hebben Wim en ik, samen met onze gasten, het boekje ingewijd. Officieel bekendgemaakt, rode lint inbegrepen, en een stukje voorgedragen. Het deed wat met me. Perfect wetende wat ik erin geschreven had natuurlijk, maar mijn eigen woorden luidop lezen, voor een aandachtig publiek, dat was toch net wel even anders. Efkens kwam er zowaar een krop in mijn keel. Overdreven? Misschien… Maar de wetenschap dat mijn leven – weliswaar in kortverhaal – onherroepelijk op papier staat, geeft toch een heel vreemd gevoel. Een mix van trots, onzekerheid – jawel, ook dat -, angst, hoop, en noem maar op. Het hele scala aan gevoelens ging aan me voorbij. Ook al omdat ik in Wims ogen zijn liefde voor mij en zijn trots zag, toen hij het boekje inleidde. Het werd een hele leuke avond, waarbij we samen met onze gasten onze huwelijksverjaardag vierden.

Ik laat je graag een stukje mee-proeven uit mijn kortverhaal… Razend benieuwd naar de reacties van de lezers…

Waarom is Oma Bloot? 

Bestellen kan nog steeds. Wist je dat er per verkocht boek telkens 1€ naar Rode Neuzen Dag gaat, dat ijvert voor het psychisch welzijn van jongeren? En waar nota bene vandaag de aftrap voor het jaar 2021 gegeven werd!

Hasta luego,

Annemie ofte Ana