76. Roommates : meet Billie & Bollie

Lavinia, 22 oktober 2021

Het is nog vroeg, veel te vroeg. Amper 4 uur in de ochtend. Je raadt het al, dan is mijn creatieve brein op zijn best. Alhoewel, na amper 3 uurtjes slaap zal dat misschien net iets minder zijn 😉.

We hebben best heftige weken achter de rug, maanden zelfs. Heftig alleen maar in de positieve zin. Sinds half mei zitten we compleet vol, elke avond een quasi volle tafel. Heerlijk. We hebben met de meest uiteenlopende gasten getafeld. En elke nieuwe gast brengt een nieuwe dynamiek. Soms gaan de nieuw aangekomen mensen gewoon mee in de flow van de heersende stemming, en soms wordt net een totaal nieuwe impuls gegeven, en vloeit een andere geest met een andere beleving over in weer een andere sfeer. Het is ongemeen boeiend om dagelijks met zoveel verschillende mensen en karakters samen te leven. Want, samenleven met onze gasten, dat doen we. We delen lief en leed, lachen en praten samen. Eén gevoel overheerst bij de meerderheid van onze gasten : ze voelen zich vooral thuis. En dat is een mooie gedachte : dat we mensen een thuisgevoel kunnen geven, ook op vakantie.

Als we zien dat mensen mekaar vinden, en elke dag uren staan te kletsen, en daarna nog eens urenlang verder keuvelen op het terras, er niet eens toe komen om uitstappen te doen, maar wél een heerlijke vakantie hebben, dan weten we dat we het goed doen. En als nieuwe gasten – trouwe bloglezers – bij aankomst plots een gepersonaliseerd geschenk boven de tafel toveren in de vorm van een fles Safari en een boek dat aansluit bij mijn interesses, dan kan je niet anders dan breed lachen en met een warm hart dankbaar zijn. Vooral wanneer ze vertellen dat ze de blog nog eens volledig uitgespit hebben omdat ze zich ergens herinnerden dat ik ooit eens schreef waar Wim van houdt. De max gewoon.

Als je plots van voorheen onbekende gasten, het aanbod krijgt dat ze op regelmatige basis langere periodes willen bij te springen, en dat ze hier 3 weken later gewoon opnieuw zijn, op proef, om te zien of het wat wordt. Kansen creëer je zelf, en kansen moet je grijpen, durven grijpen, daar geloven we rotsvast in. Het leven zit vol van verrassingen en toevalligheden. Het leven is aan de durvers zeggen ze wel eens.

Vertelde ik al dat we er ondertussen trouwens nog twee huisgenoten bij hebben : Bollie & Billie.

Moeke – hun moeder – is ze hier komen brengen, hier eten komen halen om hen te voeden. Eigenlijk vooral om zichzelf te voeden, en hen daarna te zogen.

Langzaamaan kwamen ze ook zelf schuchter hun eerste pogingen doen om iets lekkers te verorberen. Moeke was niet direct de meest liefdevolle moeder die ze zich konden indenken. Ze was nogal agressief naar hen toe wanneer ze begonnen te eten. Op een bepaald moment kwam ze zelf haar buikje rond smullen, en ging ze daarna de kittens halen om de lege kom schoon te likken, terwijl zij lag uit te buiken in het zonnetje. Algauw werd ze gestraft voor haar inhaligheid, en palmden de twee broertjes de eetbakjes in. Op haar beurt werd moeke door twee blazende katjes de deur gewezen en verstoten. Meer en meer wenden ze aan ons. Billie, de rosse, is de meest aanhankelijke. Bollie kijkt dan eerder de ‘kat uit de boom’, maar begint ook al aardig te wennen. Het is een plezier ze dagelijks te zien ravotten in de grote tuin die hun privé speeltuin is. Speeltjes hebben ze echt niet nodig. Op de vele uren slaap in het zonnetje na, zijn ze druk in de weer met het najagen van vlinders en sprinkhanen, met het rollebollen met elkaar. Het lijken wel twee hondjes die ons overal volgen. Echt overal. Ze willen alleen maar bij ons zijn. Ze rennen vrolijk achter ons aan van zodra we ons ergens op het domein verplaatsen. Gaan we naar de bar, of de keuken, dan zijn ze er ook. Goed wetende dat ze er niet binnen mogen. En natuurlijk uitdagend. Dat hoort bij hun ondernemend gedrag, niet? Billie is al aardig gewoon aan de regeltjes, en gaat mooi buiten aan de rand van de deur liggen, netjes in het midden van de deuropening, waardoor je moet oppassen om je nek niet te breken. Hij volgt elke beweging die je maakt, met zijn nieuwsgierige koppie. Bollie, die voorheen de onhandige kluns was, en constant uit een boom of van een muur donderde, heeft zijn schade ingehaald. Hij is nu de grote durfal. Op een ietwat arrogante manier loopt hij – kop en staart in de lucht – en net alsof zijn neus bloedt, toch telkens de bar binnen. Hij kan het niet laten. Telkens opnieuw moeten we hem berispen, wat vaak voor het oog van de gasten voor hilarische taferelen zorgt. Wanneer Wim of ik voet stampend en “tssssssjjjjj”-roepend over het terras heen achter hen aan zitten, in een poging om hen weg te jagen. Want de gouden regel is dat ze de gasten vooral niet mogen lastigvallen.

Tegenwoordig lijken ze wat te bedaren, en gaan ze rustig ergens onder een stoel liggen, terwijl we met zijn allen tafelen. Om dan, zodra Wim of ik richting ons huis stappen, als een razende voor ons uit te galopperen omdat ze weten dat er mogelijks eten voor hen aankomt. Want ons privé terras is de enige plek waar ze eten mogen krijgen. Ze waarderen, net als de gasten trouwens, Liv’s keuken. Welke kat wordt zo verwend, dat hij mosseltjes, scampi’s, zalm en lekkere vleesjes krijgt? Alles vreten ze, zelfs viskoppen.

Overdag vind je ze vaak gewoon lepeltje slapend op onze stoelen, het is gewoon té lief. Billie slaapt ’s nachts gewoon dicht bij ons, in zijn eigen zeteltje. Pas wanneer we beiden opstaan, staat ook hij op. Om dan als een heuse dieselmotor te spinnen en rond onze benen te schuren. En als de voordeur open gaat, staat Bollie met een scheef kopje braafjes te wachten tot zijn broertje hem binnenroept. Met zijn tweetjes volgen ze dan al onze bewegingen in de keuken, tot het etenstijd is. Deze week was Bollie plots verdwenen. Op versiertoer uiteraard. Billie was zijn maatje kwijt, en heeft twee dagen getreurd, op zoek naar zijn broer. Twee dagen later zagen we zijn vertrouwde kopje weer toen we de deur openden ’s ochtends, alsof er niets aan de hand was. Het leek wel alsof Billie het hem kwalijk nam, en hij negeerde hem de volledige dag. ’s Avonds echter, vonden we ze beiden in het zeteltje, en sliepen ze de hele nacht binnen, lepeltje. Twee paar nieuwsgierige oortjes die boven de leuning uit steken als je midden in nacht effe naar het toilet gaat.

Wat een cuties toch!

Hasta luego !

Annemie ofte Ana