77. Fin de saison 2021

Lavinia Naturist Resort, 28 november 2021

De laatste loodjes, zeggen ze, wegen het zwaarst. En tot vorige woensdag kon ik dat enigszins beamen. De laatste maand was nogal zwaar, en dat is licht uitgedrukt. Twee dagen voordat mijn broers en mijn papa op bezoek zouden komen voor een weekje, kwam S., onze poets- en manusje-doet-het-al, doodleuk vertellen dat hij er de brui aan gaf. Met onmiddellijke ingang wel te verstaan. De wekenlange voelbare spanning tussen ons en hem, omwille van onze ontevredenheid over zijn functioneren, ondanks de bijna dagelijkse communicatie hierover, was voor hem niet meer houdbaar. Voor ons ook niet, maar we hadden nu eenmaal de afspraak om samen verder te gaan tot half november. Een woord is een woord, vinden wij, vond hij, maar die dag dus niet meer. In amper een uur tijd, laadde hij al zijn producten en poetsmateriaal in, en liet ons in de kou. Het was een koude douche, en vooral een crisissituatie. De dag erna zouden in één dag tijd 3 villa’s vrijkomen, die allemaal moesten gepoetst worden om dezelfde avond nog mijn familie te kunnen ‘herbergen’. Een onbegonnen werk, maar, niets is onmogelijk in Lavinia. Dat hebben we ondertussen wel geleerd.

Er zat niets anders op dan zelf de handen uit de mouwen te steken, met een flinke doos paracetamol achter de kiezen voor de pijnlijke schouder en rug, en het verstand op nul. En het mocht dan wel familie zijn – ik zou mezelf niet zijn zonder mijn perfectionistische kantje – dat het ook voor hen perfect in orde moest zijn. Het gevolg laat zich raden : we waren afgepeigerd, ik was kreupel van de pijn, en het idee van een week vakantie die in duigen viel was echt niet prettig. Mijn broers moesten het helaas ontgelden, en ook hier was er van het begin af een voelbare spanning, die ik niet meer van me afgeschud kreeg. Ik had zo verlangd naar deze week vakantie met mijn broers en papa, even genieten van het samenzijn. Helaas kwam er van vakantie helemaal niets in huis. Want de dag na het vertrek van de familie zouden alle villa’s opnieuw ingenomen worden door nieuwe gasten. De verloren tijd dat we niet aan de administratie toe kwamen, omdat we alles hadden moeten schoonmaken en wassen en strijken, moest ingehaald worden in die familie week. Ik liet mezelf wel toe om alle tijd die ik kon met mijn papa door te brengen. Ik schrok ervan hoe erg zijn stappen achteruitgegaan was in de voorbije twee jaar. Me heel erg bewust zijnde van het feit dat dit hoogstwaarschijnlijk de eerste en enige keer zou zijn dat hij hier zou kunnen komen, heb ik met volle teugen genoten van zijn aanwezigheid in ons paradijsje. Ik was ontroerd hoe hij, schuifelend met zijn 85-jarige, toch wel kranige lijf,  genoot van zijn vakantie hier. Toen hij ons bedankte voor de gastvrijheid – hij logeerde bij ons in huis –, toen hij zei hoezeer hij ervan genoot om verzorgd te worden als een koning, zijn voetjes onder tafel schuivend, en genietend van de rust, werd ik blij. Nooit heb ik hem zulke oprechte dank horen uitspreken ; het deed me zoveel plezier. Dankbaar dat hij met eigen ogen heeft kunnen zien wat zijn enige dochter – met Wim uiteraard – heeft uitgevreten de laatste jaren in dat verre Spanje. En hij zag dat het goed was. En ik zag dat papa het goed vond. Voor mij betekent dat heel veel, onnoemelijk veel. Ik heb ook de kans gehad om mooie gesprekken met hem te voeren, face-to-face. Dingen die ik nooit heb kunnen bespreekbaar maken. Het is voor mij een hele mooie ervaring en een hele warme herinnering die ik weerom diep in mijn hart, op dat speciale plekje, dat enkel bestaat uit liefde, koesterend heb toegevoegd.

Op de dag van het vertrek van de broers, was het helaas geen ‘gezellige bedoening’. Het was integendeel weer hard werken, gelukkig met wat hulp van hen, om alles tijdig klaar te krijgen voor de volgende gasten. Om dan met dat uitermate vermoeide gevoel, met immense pijn in schouder en rug, de nieuwe gasten te moeten ontvangen, is heel moeilijk. Bovendien bleek er net nu, ook nog iemand te zijn die telkens mijn gevoelige snaar wist aan te raken, waardoor ik me heel vaak in het verweer gedrukt voelde. Het was confronterend, maar ook leerrijk, dat wel. En op den duur vond ik het gewoon makkelijker om een masker op te zetten. Even mezelf opzij zetten, gewoon omdat het op dat moment niet lukte om het naast me neer te leggen. We waren trouwens helemaal volgeboekt. Gelukkig hadden we bijna 14 dagen hulp van M. Een uiterst aimabele half Amerikaans-Nederlandse dame, die deze zomer samen met haar man hier op vakantie was, en die – op proef – kwam helpen om ons te ontlasten. Met het oog op een mogelijks blijvende samenwerking. Niet om te poetsen, maar wel om bij te springen bij allerlei zaken. Gaande van opruimen en ondersteuning in de keuken, hulp bij de was en noem maar op.  Het was een verademing ! Helaas ging ze op zondag terug richting Nederland. We hadden nog één wissel op woensdag. Dan zouden we met een halfvol resort ons seizoen afsluiten. Ik zag er wat tegenop, gewoon omwille van de negatievere spiraal waarin ik me had laten drummen. Ik geloof ook wel een beetje in het lot. En in toeval. Woensdag avond kwamen de nieuwe gasten aan. Een Nederlands koppel, met de meest aanstekelijke, positieve energie. Op slag verdween mijn negatieve gevoel van de voorbije weken, en kreeg ik energie voor duizend. Ik had het gevoel dat ik er ineens weer een paar maandjes tegenaan kon. Ook de overblijvende gasten voelde je herademen. Het kan mijn eigen interpretatie zijn, maar ik had het idee dat ook die gasten zich veel meer op hun gemak voelden, meer zichzelf konden zijn met deze nieuwe wind. Het is vreemd hoe je de energie van de mensen om je heen, zowel positief als negatief, bijna als een spons opslorpt. Sterker nog, dat dat zelfs de hele dynamiek in de groep kan omhooghalen, of zelfs de grond induwen.

Wat ben ik blij dat onze laatste gasten de hele sfeer pijlsnel naar ongekende positieve hoogten konden duwen. Heerlijk om op die manier af te sluiten. Fin de saison… met nu alleen maar een goed gevoel.

Het was een heel erg boeiend seizoen. We hebben dit jaar 193 unieke gasten mogen ontvangen. Met de ene klikte het uiteraard al wat beter dan met de andere. Maar, zoals we het graag positief zien, leren we uit de minder positieve ervaringen, en surfen we vrolijk verder op de golven van de oceaan. Maar eerst even rustig kabbelen en genieten van de we-time, Wim en ik. En ondertussen vrolijk ons volgende seizoen van 2022 tegemoet kijkend, dat nu al voor 60 procent volgeboekt is.

Hasta luego,

Annemie ofte Ana