79.De tijd gaat snel, gebruik hem wel…

Lavinia, 2 februari 2022

Ik hoor het bij iedereen wel, dat de tijd snel gaat, maar hier lijkt het allemaal toch nog even sneller te gaan. Onze seizoen-stop is al 2 maand voorbij, en we lijken nog maar weinig van onze plannen uitgevoerd te hebben. Bitter weinig, en ook veel tegelijk.

Zo lijkt het alsof alles nog veel meer overhoop is gezet dan voorheen. Zowel ons privé-deel als de technische- en voorraadplaatsen. Er komt schot in de zaak, dat wel. Dat zeker. Maar overal waar ik kijk blijft het chaos, want het blijkt nu eenmaal noodzakelijk om eerst alles ‘uit te mesten’ en een nieuwe plek te geven om meer orde te creëren. Dus blijft ook de chaos in mijn hoofd bestaan. En dat bezorgt me danig veel stress. Een beetje ironisch, meer stress in mijn hoofd dan wanneer er gasten zijn, en het volop seizoen is. Maar ik had mezelf en Wim me laten beloven dat er orde moest zijn in onze dagelijkse omgeving, zodat ik ook meer zou kunnen genieten op vrije momenten.

Helaas zijn er nog maar weinig vrije momenten geweest de voorbije 2 maand. Eigen schuld natuurlijk, omdat we tóch nog op het allerlaatste beslisten om de nieuwe studio ‘alias penthouse’ te laten bouwen. En alhoewel wij er niet werken, komt er toch nog heel veel op onze schouders terecht. De logische dingen, zoals de keuzes maken voor de vloeren en materialen, de keuken, en noem maar op. Omdat we natuurlijk alles heel snel nodig hebben, moet er constant druk gezet worden op de leveranciers om alles tijdig hier te krijgen. En laat dat nu net het probleem zijn. Niets onbekend wellicht, en niet anders dan in België. Dus heb ik mezelf gepromoveerd tot ‘de bitch van Alicante en omstreken’, door me als een pitbull vast te bijten in mijn ‘prooi’ of in één of ander vastgelopen traject. Telefoontjes doen, klachtenbrieven opstellen, geloof me, het is niet echt tof om te doen, maar de enige manier om toch gedaan te krijgen wat nodig is om alles tijdig rond te krijgen voor de eerste gast binnen minder dan 30 dagen arriveert. We zijn nog steeds op schema, het gaat ontzettend vlot, en dat zorgt dan wel weer voor rust.

Gelukkig hebben we een topteam van bouwvakkers, elektricien, loodgieter, plakker, die netjes op mekaar inspelen en elkaar perfect aanvullen. Helaas ligt het domein bezaaid met sigarettenpeuken, we krijgen ze het niet afgeleerd…
Maar we nemen het er graag bij, want ze werken keihard, én met plezier.

Vorige week bleek hun aftandse radiootje stuk, en bleken ze het toch heel erg hard te missen. We dachten dat het wel een leuk geschenk zou zijn, maar mochten er van de zoon van Miguel – die mee in het complot zat – niet veel geld aan spenderen, want in al het stof en vuil zou het geen lang leven beschoren zijn. Ik trok dus naar één van de vele Chinese winkels hier, gekend voor hun ‘brol ‘(*=rommel), maar af en toe dus wel heel erg handig. Ik ken het mannetje in die winkel al wel, en vroeg een draagbaar radiootje dat achter de toog stond. Het was wel duidelijk dat hij dit niet zo vaak verkocht, want hij was helemaal niet op de hoogte van wat hij had. Ondertussen vormde zich een wachtrij aan de kassa, terwijl de Chinese verkoper van de ene in de andere verbazing viel toen hij het knalrode radiootje dat ik had aangewezen uitpakte. Hij was met verstomming geslagen toen hij het prul uit de doos haalde en zag dat het zelfs op zonne-energie werkte, en daarboven ook nog met batterijen én met een kabel. Hij kon er niet over, draaide het ding om en om, en bewonderde ‘zijn’ merchandise. Ik voelde me stilaan een beetje oncomfortabel, omdat iedereen in de rij achter mij wellicht dacht dat ik me serieus in het zak liet zetten bij de aankoop van dit goedkope bling-bling radiootje. De verkoper was wellicht zelf heel erg benieuwd of het ding wel werkte, en stak hem prompt aan. Niet de beste geluidskwaliteit, maar hij glunderde alsof hij de beste speaker op de markt in huis had. Ik lachte een beetje schaapachtig en probeerde mee te gaan in zijn enthousiasme, in mezelf denkend : “please, stop het ding terug in de doos en reken af, zodat ik hier weg kan.” Zelfs bij het afrekenen, bleef hij herhalen : “tambien con sol (zelfs met de zon)”, natuurlijk met de typische vreemde Chinese klanken in zijn uitspraak. En steevast het grappige lachje omdat hij zo tevreden was met zichzelf. Ik durf er bijna om te verwedden dat hij er heel snel nog enkele in zijn stock neemt.

Thuisgekomen gaf Wim het cadeau aan Miguel en zijn ploeg. Ze waren danig in de wolken, en sindsdien klinkt er weer dagelijks luide muziek door de super-de -luxe luidspreker van het blitse toestelletje, en hoor je de werkmannen luidkeels meezingen. Vals, valser en nog erger, maar vrolijker dan ooit. En het glanzend rode toestelletje wordt elke avond netjes opgeborgen. Het wordt met veel meer zorg behandeld dan hun dure boormachines, of welk ander werkgerei dan ook.

Heerlijk toch, dat gevoel van ‘een kinderhand is gauw gevuld’. Waren we met zijn allen maar meer dat dankbare kind…

Hasta luego,

Annemie ofte Ana