81. Eén, twee, drie…go!

Lavinia, zondag 13 maart 2022

We zijn alweer twee weken open. Het is een understatement dat de tijd vliegt, vooral hier. Het lijkt alsof we nog maar net de deuren sloten voor de winterstop, en plots hebben we al twee weken gasten achter de kiezen. Het is onvoorstelbaar, onvatbaar. En ik hoor dat bij iedereen eigenlijk wel. Het schijnt dat naarmate er meer jaren op je leeftijdsteller staan, de tijd sneller gaat. Zou het in je cellen zitten, dat gevoel van de voortrazende tijd? Of in je hersenen die alsmaar meer herinneringen hebben opgeslagen in dat gigantisch boeiende brein van ons, en als het ware moeten comprimeren om meer ruimte te maken voor nieuwe indrukken?

De aanloop naar de officiële start was best nog wel pittig. Gelukkig waren er daar onze drie musketiers die echt wel bergen werk hebben verzet. Gigantisch veel opruimwerk en sleuren en zeulen. Het valt niet mee als je dan moet dealen met iemand als ik die niet graag iets weggooit 😉. Sorry vrijwilligers dat ik het jullie daar lastig mee maakte. In ieder geval blijk ik toch heel vaak oude spullen een nieuw leven te kunnen geven, zoals in ons nieuwe Penthouse Sensación blijkt. Ik ben eigenlijk best wel trots op een aantal dingetjes, zoals de spiegel in de badkamer, en de badkamer in het algemeen.

Het is een uitdaging om van iets ouds, iets totaal anders te maken, en dan nog liefst met spullen uit de tuin, zoals boomschors, oude palmbladeren, mooie takken, enzovoort. Ondertussen ben ik een heuse ‘afvalspeurneus’ geworden. In Spanje wordt er namelijk geen huisvuil opgehaald, maar staan her en der containers waar iedereen zijn afval kan ingooien. Omdat de recycle-gedachte hier nog niet zo heel goed ingeburgerd is, en de recyclageparken én schaars, én heel beperkt toegankelijk zijn, plaatst iedereen dus zijn oude meubeltjes, of wat hij ook kwijt moet naast de containers. Zo heb ik al ontzettend leuke dingen ‘gevonden’ waar ik dan iets mee doe. De ene keer is het al meer geslaagd dan de andere keer, dat geef ik grif toe. Maar het is een hobby als een andere lijkt me. En het feit dat we zoveel mogelijkheden hebben om die dingetjes een plekje te geven in één van de huisjes, is natuurlijk leuk.

We zijn langzaam van start gegaan, een beetje als een diesel. Altijd slechts twee villa’s bezet, maar vanaf volgende week zal dat snel veranderen en gaan we full speed voor een volle bezetting. Het gaat er dus best wel gezellig aan toe, leuk om terug te wennen vooraleer de echte drukte begint. Zo hebben we toch ook nog wat tijd om een aantal zaken iets meer uit te werken, en om de Sensación nog wat op te pimpen.

Ondanks de rust, hebben we ook best weer een onverwachte en minder aangename crisissituatie gehad. We hebben namelijk een ontzettend leuk Engels koppel te gast. Phil is een echte sterrenfanaat en heeft zijn telescoop met alle snufjes bij om foto’s te nemen van sterrenexplosies en de gassen die daarmee gevormd worden. Miljoenen lichtjaren van ons verwijderd dacht ik, maar wat fascinerend, en wat een prachtige beelden. Ik kan het je niet onthouden, zo mooi!

Maar, dit was niet het drama uiteraard. De Engelse echtgenote, Jan, had blijkbaar al enkele dagen last van haar darmen. Nu bleek het eigenlijk alleen maar erger te worden, en voelde ze zich vrijdag niet zo lekker. Ze zou het rustig aan doen, en gewoon lekker in de villa blijven. Haar man, Phil, was al twee keer komen aankloppen om het diner af te zeggen, en ook eens met de vraag met medicatie. Maar het zou de dag nadien vast en zeker terug beter zijn verzekerde hij ons. Wellicht hadden ze een slechte fles wijn gekocht. De dame in kwestie is allergisch voor vis, en Phil wist te vertellen dat ze soms wel eens witte wijn spoelen door ‘fish bones’. Nooit gehoord, moet ik toegeven. Maar dat zou wel eens de reden kunnen zijn geweest. Alles was onder controle zei hij. Dus gaven we nog een bouillon mee zodat ze toch minstens gehydrateerd zou blijven. We gaven meteen ook de boodschap mee, dat hij ons dag en nacht kon storen als zou blijken dat het minder goed ging.

Vrijdagnacht, om 4.30 ’s morgens dacht ik geklop op de voordeur te horen. Midden in je slaap, duurt het wel even voor je beseft dat je niet droomt, dus toen ik wou gaan kijken, bleek er niemand te zijn. Toch gedroomd, dacht ik. Enkele minuten later ging Wims telefoon over. Ik hoorde Phil aan de andere kant van de lijn zeggen dat ze medische hulp nodig hadden, en of we voor een dokter konden zorgen. Omdat artsen hier niet zomaar aan huis komen, enkel ambulances – en dat was volgens Phil niet nodig – besloot Wim zo snel mogelijk kleren aan te trekken en naar het privé ziekenhuis in Elche te rijden, waarvan we weten dat er goede zorgen gegeven worden. Een half uur nadat ze vertrokken waren, werd Jan al verzorgd. Het bleek toch wel ernstig te zijn, want ze werd opgenomen met een bacteriële infectie. Nota bene, zouden ze deze voormiddag terug naar huis gaan. Hoeveel pech kan je hebben. Gelukkig is Jan aan de beterhand, maar hoe graag ze ook naar huis wil, laten ze haar niet vertrekken. Noodgedwongen blijven ze dus wat langer in Spanje. Het is vreemd, dat gevoel voor bezorgdheid om mensen die je niet echt kent. En de daarbij horende opluchting als je hoort dat alles wel goed komt. En dat terwijl je elkaar een week voordien niet eens kende. Het smeedt een soort band, door wat je samen meemaakte. En net zoals zij achteraf weer een speciaal vakantieverhaal zullen hebben, is het voor ons de zoveelste nieuwe belevenis in Lavinia…

Hasta luego!

Annemie ofte Ana