82. Retourtje België

Beveren,  8 april 2022

Vrij onverwacht namen we de beslissing dat ik enkele daagjes naar België zou afreizen. Het kwam gewoon even goed uit ; slechts 1 huisje bezet en nog eentje die vandaag zou ingenomen worden. Het was nu of pas in de winter dat het me nog zou lukken om tot in België te komen. En alleen, want iemand moet natuurlijk de ‘honneurs’ waarnemen. Het was niet eenvoudig om de familie en vrienden die me nauw aan het hart liggen te bezoeken omwille van de reisbeperkingen de voorbije twee jaar, vooral toen er in de winter opnieuw lockdown werd afgekondigd. Vooral het feit dat ik mijn kleindochtertje – nieta, in het Spaans (spreek uit als ‘njeta’) – niet kan zien ontwikkelen en opgroeien, hetzij via video-calls, maakt het moeilijker. Ook de wetenschap dat elk bezoekje aan mijn ouders het laatste kan zijn, geeft me toch een zeker schuldgevoel omwille van de keuze die we maakten om in Spanje te leven en te werken. Ook al is het een eigen bewuste keuze, het blijft af en toe even slikken als ik zie hoe Liv letterlijk haar eerste stapjes zet in de wijde wereld. Ook al smelt mijn hart als ik een filmpje doorkrijg van een dansende Liv, heerlijk op die wankele beentjes, met die onhandige bewegingen van haar beide handjes die samen horen te werken, eigen aan een 1- jarige. Het moeten missen van die momenten, ze niet live mee te maken, is soms moeilijk. Dus was de keuze snel gemaakt om toch nog even voor 3 nachtjes over te vliegen. Wim geeft me alle kansen om dit te doen, neemt met plezier Lavinia volledig over, en probeert mij alle schuldgevoelens te ontnemen omdat ik hem alleen achterlaat. Wanneer ik dan de eerste ochtend een berichtje krijg van hem met ‘goeiemorgen, goeiedag, blij dat ik weer een dagje zonder jou afstrepen mag’, klopt mijn hart weer wat sneller van warme liefde voor hem. Wat een mannetje heb ik toch !

Zodoende nam ik dinsdagochtend heel vroeg het vliegtuig richting Eindhoven. Het was vooral heel bevreemdend vast te stellen dat ik in de luchthaven in Nederland de enige bleek die nog een mondkapje droeg. Het drong pas echt tot me door nadat ik me met mijn veel te grote koffer vol met speelgoed naar de uitgang had gewrongen. Ik had wel een koffie verdiend, vond ik. Dus ging ik netjes in de rij staan, me afvragend wat ik miste. Het was bijzonder vreemd om op een drukke plaats als een luchthaven terug volledige mensengezichten te zien. Monden die bewogen, en neuzen, in alle vormen en maten, net alsof ik in een andere wereld terechtkwam. Na meer dan twee jaar enkel maar gemaskerde mensen rondom me heen te zien op straat en in de winkels, kwam dit me choquerend over. Ik had er op geen enkel moment bij stilgestaan dat dit hier niet meer hoeft. Het was toch even mijn ‘angst’ overwinnen.

Het weerzien met onze beste vrienden was heerlijk, lekker knuffelen, lachen, gezellig bijkletsen, kortom : thuiskomen.

Pas op woensdag had ik een bezoekje aan de kinderen ingepland. Het was heerlijk om mijn zoon in zijn eigen appartementje te zien, voor het eerst. Hoe hij voor mij koffie zette, hoe ik te gast was bij hem thuis, gezellig babbelend over koetjes en kalfjes, dat ik met eigen ogen kon zien dat hij het goed deed. Dat hij gelukkig is, en een eigen leven uitbouwt. Dat doet een moederhart goed, toch?

Enkele uurtjes later moest ik helaas weer afscheid nemen, maar het vooruitzicht om Liv – mijn kleindochtertje – na 9 maand terug te zien, verzachtte alles.

Haar grote donkere ogen met immense krullende wimpers, waar heel veel vrouwen stik jaloers op zouden zijn, keken me een beetje argwanend en afwachtend aan. Ze zat op haar  mama’s arm en leunde lekker tegen haar aan. Ik kon haar niet snel genoeg knuffelen, en van zodra ze haar patatjes ophad, kon ik haar eindelijk in mijn armen nemen. Haar zachte velletje, malse billetjes, haar heerlijke babygeurtje. God wat was dat een feest. Haar oogjes stonden wat tranig omdat ze wat ziekjes was. Wellicht duurde het daarom wat langer om zich gerust bij me te voelen. Een middagdutje zou haar goed doen, en ondertussen had ik een gezellige mama-dochter babbel. Een kopje koffie, pratend over wat mijn dochter bezighoudt. Met dankbaarheid kon ik nog maar eens vaststellen wat een prachtige vrouw en mama ze geworden is. Het was fijn om met mijn volwassen kinderen te praten, over het leven, over de wereld, over hun wereld, over mijn wereld. Nu pas ervaar ik mijn moederschap zoals ik het altijd gedroomd had. Ik word er helemaal warm van.

Pas na haar flinke middagdut kwam Liv’je los. Ze voelde zich duidelijk beter. Ik was mee gegaan tot in haar kamertje om haar uit haar bedje te tillen. Haar lieve gezichtje dat ons verwachtingsvol aankeek, haar wangetjes die nog lekker warm aanvoelden van de slaap. Ik snoof haar zacht-zoete babygeur op, snuffelend als een hondje, een geur die ik al heel lang niet meer geroken had, en die me terug katapulteerde in een ver verleden van een kwarteeuw geleden. Languit speelden we op de grond, het oma-gevoel kwam naar boven. Plots bevond ik mij weer in die wereld van spelen, gek doen, knuffelen en dansen. Met mijn veel te grote en zware lijf wrong ik mij in bochten om op haar niveau te zitten en te liggen, om samen te zingen, boekjes voor te lezen, ballen te verstoppen, haar speelgoed te bewonderen, haar gekke bekje en vrolijke getater zonder woorden te beantwoorden. Het was genieten, van begin tot einde. Toen ik vertrok zwaaide ze me tot afscheid, met haar typische handjes-zwaai-beweging. Ik kan het niet nadoen, maar het is zo schattig. En zo ben ik net als elke oma apetrots op mijn kleindochtertje, want, echt waar, Liv is dé schattigste, zonder twijfel. Ik wou dat ik een doosje met haar geur mee naar huis kon nemen, zodat ik af en toe kan snuiven aan de mooie herinnering van die dag…

Mijn laatste bezoekdag had ik in Brugge gepland, in mijn geboortestad om mijn ouders en oudste broer op te zoeken. Een bezoek aan België is voor mij not done zonder het verorberen van een echt pak vettige friet van het frituur. En daar was ik nog niet aan toegekomen, dus vond ik het wel leuk om met papa naar het frituur te gaan. Hij vond het een ietwat vreemd idee, maar ik kon hem er toch toe bewegen. Ik weet niet of hij het ooit al eens deed, maar hij zag het helemaal zitten. Hij stelde zelfs voor om te voet te gaan. Aan mijn arm, ook al wou hij dit niet omdat ‘dit toch alleen maar voor oude mensen is!’ Ja papa, 86 is niet oud, maar hoe vaak krijg je de kans om aan de arm van je enige dochter samen naar het frituur te stappen. Dus haakte hij vrolijk in. Het werd nog een leuke namiddag, waarbij hij zelfs zijn siësta achterwege liet, omdat hij liever wou kletsen met me. Zijn fotoboeken van zijn legerdienst werden bovengehaald, en ik bewonderde de jonge, mooie en krachtige man die ik op de foto’s zag, met het gezicht van mijn jonge papa. Een periode in zijn leven dat zoveel impact had en dat hij zo graag deelt. Met plezier en verwondering genoot ik van deze zeldzame we-time.

Ook het bezoek bij mama in het rusthuis was een feest. Van zodra ik mijn mondkapje naar omlaag trok herkende ze me en schoot ze vol emotie. Er volgde een dikke warme knuffel, terwijl ze me kusjes gaf in mijn hals. Heel even had ik mijn mama van vroeger terug. Tranen van ontroering en dankbaarheid voor dit mooie moment rolden over mijn wangen. Het moment waarop ze mijn gezicht in haar handen nam, en me vol liefde secondenlang in de ogen keek, zullen in mijn hart het mooiste plekje krijgen. Al snel overheerste de wreedheid van haar dementie weer en verviel ze in onrust en een zoeken naar…?… Even later, toen ik van het toilet kwam, kwam ze vrolijk op me toegestapt met draaiende handen. Een moment dat ik móest grijpen. Prompt vroeg ik haar ten dans. En zette vlug Andrea Boccelli op. We dansten heel dicht bij elkaar, we dansten in het verleden, met hetzelfde innige gevoel als toen, toen mama en ik een beste-vriendinnenband hadden. We waren terug één, in eenzelfde tijdsbeleving, mama was terug, heel even. Mooi, zo mooi, dat muziek zo ontwapenend kan werken. Ik moest binnentreden in haar wereld, dat is de enige manier om contact te nemen, écht contact. Het heeft geen zin om pogingen te doen om haar in mijn wereld te trekken. En de hare is een beperkte wereld van emoties, nabijheid, en knuffels. Ik vond het heerlijk om in haar haren te strijken en over haar rug te wrijven, net zoals ze vast en zeker bij mij zo vaak deed toen ik nog kind was.
Het was mooi, wondermooi.

Dit korte reisje heeft me zoveel energie en een mentale boost gegeven, dat ik zingend naar huis ga. Met een koffer vol herinneringen, diep in mijn hart. De schuldgevoelens over het alleen laten van Wim met ons resort zijn op de achtergrond beland. Het hoeft niet, het is goed, ik mag genieten, ik mag even loslaten, en ik ben zo dankbaar dat ik deze kans kreeg en greep.

Nu vlieg ik terug richting zon, richting Wim, richting mijn hart en ziel, ons kindje Lavinia. En ik kijk alweer uit om nieuwe mensen te ontmoeten en in de watten te leggen.

Hasta luego,

Annemie ofte Ana