85. Sterren in mijn hoofd…

Lavinia, 26 mei 2022

De voorbije weken hadden we heel stabiel weer, zoals het hoort eigenlijk. En zoals we het ook gewoon zijn. Na het wispelturige en vochtige voorjaar is dit zeer welkom. Ook voor ons. Je went er echt heel snel aan : de gordijnen opentrekken en enkel blauwe lucht zien, hoogstens opgefleurd met luchtige wolkjes waarop het kleurenspel van de opkomende zon reflecteert. Nooit hoeven na te denken aan het meenemen van een jas ‘voor het geval dat’, gewoon snel je slippers aansteken en weg. Of nee, met slippers een auto besturen is hier verboden. In ieder geval hoef je geen sokken aan te trekken, geen kleren-om-in-laagjes-te-dragen-bijeen-te-zoeken – die nota bene nooit bij elkaar blijken te passen op het moment dat het vlug moet gaan. Nee, geef mij maar dit lekkere Spaanse zonnetje.

Als naturist moet je er natuurlijk wel bij stilstaan dat je iets moét aantrekken om de stad in te gaan. Hoe vaak overkwam me het niet dat ik me, gezeten op een terrasje in Alicante, bij de zoveelste warmte-opwelling (of ‘vapeur’ zoals wij het zo mooi kunnen zeggen in Vlaanderen),  plots realiseer dat ik niet zomaar mijn T-shirt kan uitdoen om af te koelen. Ik heb zowat een handelsmerk gecreëerd bij het aan- en uitdoen van boven kledij. Elke rijpere dame herkent zich vast en zeker in mijn verhaal. De plotse gloed die je overvalt en die je onmiddellijk weg wil. Bang voor de zweetgeurtjes die ze misschien meebrengen, maar vooral omdat het ontzettend onbehaaglijk voelt. Als een razende, en bijna in paniekmodus, MOET ik mijn bovenlijf op dat moment onmiddellijk vrijmaken. Wim kent dit fenomeen al heel goed. Zodra hij mij onhandig ziet proberen het ding van mijn plakkerige zweetlijf te sleuren, onherroepelijk gestremd in mijn bewegingen door mijn beperkte pijnlijke schouder, komt hij mij ter hulp. Ik zie dan de hulpeloze blik in zijn ogen – of beeld ik me dat maar in? Vaak eindigt het met een geklungel met ons twee omdat we beiden weten dat dit een noodsituatie is. Een situatie op leven en dood. En als het dan toch eindelijk gelukt is, kan ik herademen. Hemels. Om me dan nog geen minuut later weer aan te kleden omdat ik rillerig van de kou wordt. Tja, ook dat is vrouw-zijn. Gelukkig komt dit, dank zijn onze levensstijl, heel wat minder voor dan in België 😉.

Ook de avonden en nachten zijn heerlijk van temperatuur. We kunnen elke avond buiten tafelen tot een uur of 11 zonder iets te moeten aantrekken. Heerlijk, die Zuiderse levensstijl. Omdat de temperatuur ook ’s nachts lekker blijft, en amper enkele graden naar beneden duikt tot een mooie 17 graden, slapen we nu al meer dan een week buiten. Eindelijk vonden we een mooie, stevig buiten-bed.  Stevig, omdat het moet weerstaan aan de vaak wel hevige wind die hier af en toe opsteekt. Alles moet hier trouwens dubbel zo stevig zijn, net omwille van die wind. Menig parasols vlogen al over ons terrein heen. We waren al maanden op zoek naar een dergelijk bed om op het dakterras van de nieuwe Sensación Penthouse te plaatsen. We waren op dat moment helemaal niet op zoek daar naar, maar in die bewuste winkel viel ons oog op de robuuste cabana. Compleet met schaduwdoek, stevige gordijnen, matrassen die bestand waren tegen zon en water, en bovendien lekker ruim met zijn 200 cm  x 180 cm. Duur, dat wel, maar in promotie, en er waren er nog slechts twee. Vanzelfsprekend moesten we even aan het cijferen gaan, maar ik kreeg het niet uit mijn hoofd. Niet na al die uren opzoeken naar een geschikt bed op internet. Nu ik dit perfecte pareltje gevonden had, liet het me niet meer los. Meer zelfs, ik opperde het idee bij Wim om ze misschien allebei te kopen. Eentje voor op het dakterras, én eentje voor ons. Als er keuzes moeten gemaakt worden, is het altijd die keuze in functie van de gasten die het haalt. Ik hoopte stiekem dat Wims berekening positief zou zijn. Voorzichtig polste ik enkele dagen later of hij al tijd had gehad om de cijfers uit te dokteren, want ik was bang dat de exemplaren zouden gekocht worden door andere geïnteresseerden.

Een beetje teleurgesteld meldde hij dat hij mij had willen verrassen, en dat hij het nu moest verklappen. Hij had ze alle twee besteld, en ze zouden twee dagen later geleverd en geplaatst worden. Ik was in de wolken! Terwijl hij dacht dat hij me niet had kunnen verwonderen, was ik zo ontzettend blij. Wat is hij toch lief!

Ondertussen hebben we al een hele week in ons gigantische buiten-bed de nacht doorgebracht. Netjes een klamboe eroverheen. Een wekker hebben we niet meer nodig : we worden vroeger gewekt door de opkomende zon en de vrolijke ochtendzang van de vogels. Maar het maakt me echt niet uit. Voor mijn gevoel weegt dat uurtje minder slaap echt niet op tegen de deugddoende slaap in de pure buitenlucht. Als ik ’s nachts wakker wordt, lig ik prinsheerlijk te genieten van de heldere nacht met zijn miljoenen sterren. En omdat het nog lang geen tijd is om uit bed te komen als ik ’s ochtends wakker word, soes ik nog even verder, en laat ik me verrassen door de wolkenpracht en het lichtspel van de opkomende zon op de bergen en de bloemen. Ik kan echt heel wat manieren bedenken die minder prettig zijn om te ontwaken… Tel daarbij nog het ontbijt met zicht op zee, terwijl alle gasten nog lekker slapen, en mijn dag kan niet meer stuk. Ik hou enorm van dat ochtendritueel, waarbij ik, met een kopje koffie in de hand, stilaan ons paradijsje tot leven hoor komen. Ik hou van de vertrouwde geluiden om me heen. Joey, die met zijn grote tred, zelfverzekerd de trappen oploopt, de geluiden van zijn borstel als hij de paadjes schoonmaakt, zijn vrolijke goedemorgen. Ik hou van de gezelligheid van onze poezenbroertjes Bollie en Billie die zich dicht bij ons nestelen in de zon. Ik hou van de geuren in de ochtend, geuren die ik zelf creëer, het brood dat bakt in de oven, de koffie die uit de espresso machine dampend in mijn kopje drupt, van de toaster die mijn boterham uitspuwt. Heel even genieten van het ontbijt, alleen maar Wim en ik. Ook al heb ik het dan moeilijk om te blijven zitten en niets te doen…

Hasta luego,

Annemie ofte Ana