86. Je zal maar jarig zijn…

Lavinia, 9 juni 2022

M. en E. kwamen al voor de tweede keer bij ons op vakantie. Vorig jaar was hun eerste nakation. Terwijl het toen onwennig was, en ze onzeker waren of het wel iets voor hen zou zijn, leek het nu of ze  doorwinterde naturisten waren. Het was een ontzettend blij weerzien langs beide zijden. We hadden al vanaf het moment van hun boeking uitgekeken naar hun komst. En zoals altijd als je terugkerende gasten hebt, lijkt het alsof ze pas gisteren nog bij ons waren. Onmiddellijk bij het terugzien, welt een bepaalde stemming op, die zo uit je geheugen uit het niets komt opborrelen. Een stemming en energie waarbij meteen een soort ‘gebruiksaanwijzing’ in je hoofd ‘up-popt’ met een rinkelend belletje dat zegt : ze houden van een goeie Duvel, je kunt ze lekker ‘steken-onder-water-geven’(lees : plagen), ze houden van plezier maken, en zitten graag samen met andere gasten. Check. En dus staat er ter verwelkoming steevast een ijskoude Duvel klaar, en voel je dezelfde klik als toen ze hier vorig jaar weggingen.

Als gasten voor de eerste keer hierheen komen, is het aan beide zijden toch even aftasten. Even je voelsprieten uitsteken, en voorzichtig je zesde zintuig aan het werk zetten om te proberen achterhalen  welke vorm van communicatie ze hebben, hoe ze onze communicatie capteren. Vaak is het moment – of zelfs de dag van aankomst – hier geen goede parameter. Mensen hebben vaak een korte nacht achter de rug, of er liep misschien wel iets niet helemaal lekker onderweg. In ieder geval is het reizen zelf vermoeiend en vaak ook stresserend. Nadat de gasten even een nacht op hun positieven gekomen zijn, en de tijd hadden om het domein te verkennen, voelen ze zich meestal al heel wat meer ontspannen. Pas dan leer je ze langzamerhand kennen.

Niet bij M. en E. dus, zij konden gelijk hun volle gewicht in Lavinia-kuip  gooien, en vanaf de eerste minuut zichzelf zijn. Al snel werd er geschaterlacht – noot van de auteur : wat vreemd klinkt deze vervoeging van schaterlachen 😊.

Bovendien bleek M., de dame in kwestie,  jarig te zijn tijdens haar verblijf. Niet zomaar een verjaardag, maar een mooie, ronde  45 jaar. Dat moest gevierd. We zouden onszelf niet zijn als we geen verrassing  in petto hadden. Tja, en dan ben je jarig bij Lavinia, en wenste je misschien dat niemand het was te weten gekomen. Nog voor we het ontbijt zouden bezorgen, hadden we iedereen kunnen optrommelen voor de ‘verjaardag stoet’. Meer details wil ik er niet over kwijt, want wie weet ben jij volgende keer aan de beurt. 😉

Prinsheerlijk lag ze nog te soezen en wakker te worden – zo bleek achteraf. Met een ‘net-uit-bed-haarcoupe’ kwam de jarige enigszins verdwaasd uit de villa. Wellicht had ons vrolijke gezang haar gewekt. Het drong duidelijk niet helemaal tot haar door wat er rond haar gebeurde. Haar ogen nog dichtknijpend tegen het felle ochtendlicht, de lakens die zich nog aftekenden in haar wang. Ik voelde me toch een beetje  schuldig, maar  dat slonk heel snel weg als ik haar stralende blik zag , opgefleurd door een kleurige bloemenkrans die een van de andere gasten inderhaast ineen gestoken  had. Het bijkomende hiep hiep hoera nam ze dankbaar en ietwat verlegen aan.

De hele dag stond in het teken van gezelligheid. Spontaan zochten alle gasten elkaar op, onder de zelf-geknutselde parasol van palmtakken. Het was één en al gezelligheid. Zelfs zo erg dat niemand zin had om de bende te verlaten om iets te eten. Spontaan werd her en der ‘vettigheid’ in de vorm van chips, nootjes en kaasjes bovengehaald. En ja, ook een glaasje, of twee, of… Tot laat in de avond werd er gezellig door gekletst. Een spontaan gebeuren, zo mooi om te zien, een dynamiek die je met de beste wil van de wereld niet kan organiseren. Organisch gegroeid, en net daarom zo mooi en uniek.

De dag nadien was iedereen opvallend stil en ‘asociaal’. Het zou zomaar eens kunnen dat hier en daar de man met de hamer had toegeslagen.

Hasta Luego,

Annemie ofte Ana