87. De kapper @ Lavinia

Alicante, zondag 3 juli 2022

Al wekenlang ergerden we ons aan de palmen. Ze zagen er niet meer uit. Hun kruinen bruin en verdroogd, lange witte pluimtakken die troosteloos naar beneden hingen. Het zouden bloemen moeten voorstellen, maar ze waren niet meer dan een doorn in ons oog. De pluizige bloemen wiegden mee met de wind, en verspreidden hun pluisjes vrolijk in het rond, ook in de zwembaden, hoe kan het ook anders. En laat dat nu net het minst leuke trekje van de palmen te zijn… Joey, onze pool-boy-en-zoveel-meer, heeft zich de laatste weken behoorlijk uit de naad gewerkt om dagelijks de rotdingen uit het water te vissen en de paadjes netjes te houden. Arme Robbie, onze zwembadrobot, kon de grote hoeveelheid amper slikken.

Bovendien is het ook niet om aan te zien, die onverzorgde kruin zo net onder de frisse nieuwe palmbladeren. Het lijken wel overjaarse ‘Beatles’ met hun lange wapperende en slordige haar. De sixties zijn voorbij, me dunkt.

Elk jaar moeten dus ook onze vijf palmen netjes ‘gekapt’ worden. En dat niet zomaar door een gewone kapper van twaalf in een dozijn, nee, ze hebben een specialist nodig. En specialisten kosten heel wat centjes. Het is ook echt wel een huzarenstuk om die harde bladeren er af te halen. Ze zijn beenhard, en bovendien hebben ze scherpe stekels. Ruben, onze palmensnoeier, had ons vorig jaar op het hart gedrukt om de bomen pas te laten inkorten vanaf eind juni. Ongeduldig als we toen waren – omwille van de eerder aangehaalde redenen – lieten we ze veel vroeger snoeien. Het gevolg was, dat we hem vorig jaar twee keer hebben moeten laten komen, en dus ook twee keer moesten betalen uiteraard.. En zijn prijskaartje is al niet mals.

Dit jaar zijn we ´geduldig ongeduldig´ geweest. Met andere woorden : we maakten ons dagelijks druk in het uitzicht op onze hippie-bomen, waarvan er één pal in ons gezichtsveld staat als we op ons privé terras zitten. Het leek wel of hij ons uitdaagde, zijn bladeren breed uitwaaierend in de wind, trots wiegend alsof hij wou zeggen : “zie je hoe mooi mijn bruine, verdorde bladeren zijn? En wat vind je van mijn mooie bloemen?”

De opluchting was dan ook bijzonder groot toen Ruben ons donderdag meldde dat hij de dag erna de bomen kwam snoeien. Niet alleen de palmen, maar ook enkele uit de kluiten gewassen Yucca’s en Ficussen. Je weet wel, van het soort kamerplanten waar iedereen er wellicht eentje in huis heeft staan op de kast. Eén klein detail : hier zijn ze een 5 tal meter hoog, met een enorm bladerdak. Ook die moesten nodig onder handen genomen worden. Zodoende verscheen onze pezige palmenman vrijdag – in harnas en met stijgbeugels om – in onze tuin. Als een pseudo aap klauterde hij met het grootste gemak in de wel tien meter hoge palmen, en dat ondanks de stevige wind. De zware hakbijl, waar je zonder enige moeite een been mee kan afhakken, aan zijn riem bengelend. Het was een plezier om de man te bekijken. Ik vermoed dat menig vrouw dit best een meer dan aangenaam schouwspel zou vinden. Dansend rond de stam, in de richting van de wijzers van de klok, als een paaldanseres bijna, zij het minder galant, met een kracht om U tegen te zeggen, bond hij zichzelf in een nooit gezien en uniek minnespel vast aan de boom. Mankracht versus natuur. Hij baande hij een weg naar de top : de stevige stalen band aan zijn harnas rond de stam gebonden, met zijn volle gewicht bijna in een hoek 70 graden, stappend op de boomstam, daarbij telkens de sling met een krachtige beweging naar boven slaand. Eens boven aangekomen, haalde hij met zelfzekere grote maalbewegingen het hakmes door de harde takken. Tsjak, tsjak, in recordtempo vielen de zware takken en bloemen naar beneden. The only way is up…hebben we ondervonden nadien. De hele tuin lag van boven tot onderen bezaaid met palmtakken. Het leek wel of een orkaan lelijk huisgehouden had. De moed zonk ons in de schoenen, want in de offerte is geen opruim voorzien. Dat kan, maar het prijskaartje is dan torenhoog. Dus hadden we besloten om onze vaste tuinman, Jesus, dit werk te laten opknappen. Helaas was hij net nu op vakantie. Omdat het in Spanje vaak voorvalt dat werkmannen pas de dag vooraf, of soms de dag zelf inlichten dat ze de klus komen klaren, hadden we hierop niet kunnen anticiperen.

Filmpje : Onze huiskapper aan het werk

Het was een echte ‘war-zone’… zelfs het zwembad lag bezaaid met bladeren en takken, en met de pluizige bloemen. En dat met een volledige bezetting van alle huisjes. Het MOEST opgeruimd, en zo snel mogelijk. Mensen konden niet meer rond het zwembad liggen, laat staan zwemmen.

Gelukkig aarzelden de gasten niet, en begonnen ze spontaan het zwembad schoon te maken. Pas toen Ruben volledig klaar was, werd  de ´schade´ duidelijk zichtbaar. Wim besloot zijn siësta over te slaan en met de opruim te beginnen, er was geen keuze. In de verzengende hitte, pal op de middag begon hij eraan. Al snel stond hij, zwetend met zijn werkhandschoenen aan, alles te verzamelen. Hij had mij stellig verboden om te helpen, want met mijn Carpaal Tunnel syndroom aan beide polsen, opgeteld met peesontstekingen in beide duimen en schouders, vond hij het onverantwoord. Het zou mij zuur opbreken met alleen nog maar meer pijn en ellende. Het is voor mij onnoemelijk moeilijk om lijdzaam toe te moet kijken hoe anderen werken. Ik kan het niet, en dus begon ik onopvallend hier en daar een tak weg te nemen. Na een half uurtje schreeuwden mijn handen van de pijn, en smeekten ze om rust. Hij had gelijk. Van pure ellende begon ik dan maar wat te kokerellen.

Al vlug kreeg hij bijval van twee koppels – terugkerende gasten – die handschoenen vroegen om mee te helpen met de ‘opkuis’ (=schoonmaak) van de tuin. Tenminste, met het verzamelen van alle takken en bladeren, zodat de tuinman het volgende week kon opbinden en wegbrengen. Het werd best een amicale  boel. De dames gezellig kletsend, de mannen het zwaardere, stoere werkuitvoerend. Al snel glom iedereen van het zweet. Na een uurtje of twee was de klus geklaard voor wat betreft de gemeenschappelijke tuindelen. Wat heerlijk, dat gevoel van mensen die spontaan hun handen uit de mouwen – nou ja, mouwen 🙂 – steken om te helpen. Bovendien verzekerden ze ons stellig dat ze het heerlijk vonden om even actief te zijn na al dat luieren aan het zwembad.

De grote hopen snoeihout lagen te wachten op het bevrijdende berichtje, zaterdag in alle vroegte. Jesus was toch beschikbaar, en wel onmiddellijk. Ik denk dat hij zich vooraf onmogelijk kon inbeelden wat een gigantisch karwei dit was. Dankbaar nam hij dan ook de bijkomende hulp van Joey, onze man-doet-’t-al-met-het-gouden-hart. Deze twee kanjers hadden uren nodig om de bergen afval weg te werken.

Er is niets meer te merken van “de slag om Lavinia” die hier gevochten werd, nog maar net 48 uur geleden. Een dikke merci aan iedereen !

En de palmen, die dansen vrolijk verder met hun glanzende, wapperende bladeren in de wind.

Hasta luego,

Annemie ofte Ana