88. Oma en Opa Bloot geveld…(deel 1)

Lavinia, 26 juli 2022

Het onvermijdelijke is ons nu toch overkomen. De voorbije twee jaar en een half heb ik ontelbare keren een Covid zelftest afgenomen omdat ik een hoestje had, of zware hoofdpijn, of net heel moe was. Wim vond het op den duur grappig omdat ik waarschijnlijk “de vrouw was met de meeste vermeende covidbesmettingen ter wereld “ lachte hij dan. Want hoe vaak was ik niet overtuigd dat ik deze keer écht wel positief zou testen. Maar gelukkig scoorde ik nooit.

Tot zondagavond dan…

We hadden de dag voordien te horen gekregen dat iemand van de gasten zich niet zo lekker voelde. Nadat hij, op ons verzoek een zelf-test deed en positief testte, trad ons Covid-plan onmiddellijk in actie. Isolatie in de villa, geen deelname aan gemeenschappelijke sociale momenten, social distance met zijn partner, enz… De kans leek ons bijzonder klein om ook besmet te worden, gezien het feit dat alles hier buiten plaatsvindt, en we altijd al zoveel mogelijk de afstand proberen te bewaren met en tussen onze gasten. Bovendien hield de bewuste gast zich netjes aan de afspraken om enkel in de villa te blijven, of op zijn privé terras. Weinig aan de hand dus, leek ons.

Zondagavond waren zowel Wim als ik extreem moe, we sleepten ons zowat verder, meer was het toen niet. We hadden ook al enkele nachten heel slecht geslapen. Wim had ook een enorm schorre stem, dat we weten aan het feit dat hij de avond voordien tijdens een onverwacht leuk moment in het zwembad, als een volleerde diva een aria had proberen te produceren. Moet je nu net niet doen als je van nature al een zwakke stem hebt. Dus dachten we niet aan een mogelijke covid besmetting.

Maandagochtend echter bleek wat ware liefde is 😊. We hadden allebei koorts, en voelden ons ellendig. Een test drong zich natuurlijk onmiddellijk op. En ja hoor, allebei zwanger van een Covid-beestje.

Pff, niet echt tof, vooral niet omdat slechts twee uur later een nieuw koppel gasten zou arriveren, en er twee koppels uitcheckten. Dat is natuurlijk altijd hectisch op zich. Dus zat er niets anders op dan alle gasten te verwittigen vanop roepafstand, afscheid te nemen van de vertrekkende gasten – op veilige, maar totaal onnatuurlijke en ongastvrije afstand -, alle activiteiten af te gelasten, een instructiebrief op te stellen voor het poetsteam en terug in bed te kruipen om verder bij te slapen. De nieuwe gasten verwittigen was niet mogelijk, want die zaten op dat moment reeds te dromen van hun welverdiende vakantie bij ons vanop het vliegtuig.

Bijna onmiddellijk kwamen de aanwezige gasten ons zomaar spontaan vragen of we iets nodig hadden van de apotheek of de winkel, want dat zouden ze met heel veel plezier wel even doen voor ons. Eraan toevoegend “rusten jullie nu maar heel goed uit, wij trekken ons plan wel, maak je maar geen zorgen”

Even later al werden de apotheekspullen netjes afgeleverd aan onze deur. “En moeten we misschien de bloemen water geven, dat is geen probleem hoor. Robbie, de zwembadrobot, uit het water vissen elke dag? Komt goed. Je kunt erop rekenen.”  En ja hoor, elke dag opnieuw kregen de bloemen en potplanten trouw hun avondlijke douche. Het leek alsof het altijd zo was gegaan. Het kwam heel erg vertrouwd voor.

Het was een verademing dat je zomaar zonder het zelfs nog maar te moeten vragen, zomaar kunt rekenen op mensen, die hier eigenlijk voor hun eigen vakantie zijn. Het is een beetje mentaal bijsturen, in ons hoofd, want dat hoort niet, wij moeten, en vooral – willen – er altijd zijn voor onze gasten, niet omgekeerd. Sinds we hier in Spanje wonen, en de Spaanse cultuur leerden kennen, hebben we ook geleerd om dat in dankbaarheid te aanvaarden, om onze trots in te slikken, om even te durven toegeven aan de zwakte van je lichaam. We zijn heus niet op de wereld gezet om Superman of -woman te zijn. Gewoon jezelf zijn als mens, is al mooi genoeg.

Wim ging – zoals gewoonlijk – de nieuwe gasten ontvangen. Deze keer mét mondmasker en op ruime afstand. Uit pure noodzaak was het een uiterst korte verwelkoming, en je zag de teleurstelling van dit koppel, omdat ze net zo uitkeken naar de gemeenschappelijke sociale tafelmomenten. Niet dus. De schuldgevoelens bleven knagen bij ons, de frustratie dit hen niet te kunnen bieden vrat vanbinnen. Ik weet wel heel zeker, dat als het een ander ziek-zijn was geweest, waar geen restricties op stonden qua contacten, dat we veel minder goed voor onszelf zouden zorgen in deze situatie, met wellicht ook een trager herstel, maar dat zit in je bloed, dat perfectionisme… Moeilijk beestje om uit te roeien, heel moeilijk.

Even de teugels loslaten, even de controle uit handen geven, even jezelf toelaten om enkel en alleen maar aan jezelf te denken. Hoe lang dit nodig zal zijn, geen idee, maar het moet nu maar.

Hasta luego

Annemie ofte Ana

Wil je het vervolg van deze blog lezen? Haast je dan naar deze link : deel 2, De omgekeerde wereld