89. Oma en Opa Bloot, geveld… (deel 2)

Lavinia, de omgekeerde wereld…

30 juli 2022

Gisteren waren we welgeteld 5 dagen in afzondering. Ikzelf ben amper buiten geweest. Het was bovendien broeierig heet, met op maandag nog bijna 40 graden. Probeer dan maar eens de koorts van je af te schudden. Het enige wat we konden doen was in bed kruipen, dicht tegen mekaar aan, want dat is dan het voordeel van samen ziek zijn 😉, je om-ter-ellendigst-voelend. Een beetje troost in die arm om je heen, die er algauw voor zorgt dat je heel snel beseft dat zelfs dat er teveel aan is. Dat gewicht alleen al, die warmte, de aanraking van je gevoelige, koortsige huid. Maar, je bent wel samen, je hoeft niet in een aparte kamer te slapen, te eten, te leven. En heel eerlijk, hoe het er buiten uitzag, hoe de zon scheen, hoe de palmen wuifden en al het idyllische van ons plekje, het kon me eventjes gestolen worden. Ik kon niet eens verdragen dat het daglicht in mijn ogen scheen, laat staan die verzengende hitte die me nog meer de adem zou benemen.

Dus sloten we ons op, als holbewoners, gordijnen dicht, in ons bed. Althans Wim, die kan zelfs na een volledige nachtrust, nog urenlang daarbovenop, overdag bijslapen. Terwijl ik amper een oog dicht doe, en ondertussen een waardige nachtelijke binge-watcher geworden ben. Tot ik het kotsbeu werd. Lezen lukte me niet, wegens te vermoeiend. Algauw doolde ik in huis rond van zetel naar bed, naar stoel, naar weet-ik-veel-waarheen. 2800 stappen van doelloos en ellendig zoeken naar een plekje om tot rust te komen.

Gelukkig kregen we vanuit allerlei hoeken van Lavinia oprechte ‘steunbetuigingen’, uitgebreide hulp en hele warme woorden. Het zit soms in hele kleine dingen. Ik móet je deze laten zien, het is té schattig. De tranen welden spontaan op.

De nieuw aangekomen vakantie-gangers hadden al snel aansluiting kunnen vinden bij de ‘anciens’, en werden door hen aardig ingewijd in de gewoontes en het leven in Lavinia. Ze werden onmiddellijk opgenomen in de groep. Vanuit ons huis, konden we hen horen lachen en praten. Heerlijk. De tweede avond al, nestelden ze zich met zijn allen rond en in het zwembad, ver genoeg van elkaar verwijderd, om gezellig te keuvelen bij een aperitief. Van deze situatie moésten we gebruik maken. Iedereen samen, ideaal om een ‘sorry-fles-Cava’ te gaan brengen, én een compensatie-bon voor de gemiste vakantie-beleving. De twee koppels die ons al beter kenden, schoten vol van emotie omdat we dit deden. “Mannekes toch, en gijlie zijt dan al zo ziek, da moete toch nie doen?!” (toevallig zijn het allemaal Belgen)

Bloed kruipt waar het niet gaan kan. Het was nooit zo duidelijk hoezeer we van dit leven, deze contacten met onze gasten zijn gaan houden. Het is een straf om bij ze weg te moeten blijven. Maar het moest nu gewoon. Punt.

Om een beetje tegemoet te komen aan onze legendarisch gezellige avonden op het terras, deden we het voorstel om de bbq op het grote terras te laten gebruiken op een avond, zodat ze toch even dat gevoel van samen tafelen op te snuiven, specifiek naar de nieuwe mensen toe.

Er werd prompt en dankbaar op ingegaan, want ook dit is een unicum. We laten gasten eigenlijk niet toe om de keuken en grote barbecue te gebruiken. Maar nood breekt wet, en donderdagavond werd de keuken en het terras plots ingepalmd door een groepje wemelende gasten – die bovendien allemaal negatief hadden getest die ochtend. Omdat we ons al meer dan 80 procent genezen voelden, werden we uitgenodigd. We werden in de watten gelegd, als waren we zelf te gast in Lavinia. We kregen een eigen ere-tafel, op wel 3 meter van de gemeenschappelijke tafel. Maar we konden er wél bij zijn. We konden mee de sfeer snuiven en maken, net zoals we het gewoon zijn. Alleen waren we nu toeschouwers van een heerlijk spektakel.

We hebben genoten! Van de heerlijk klaargemaakte hapjes, de perfect gegaarde zalm en entrecote, de heerlijke wijn en de sublieme bediening. Het was een plezier om te zien hoe iedereen zich weeral eens verbonden voelde. En als bijkomende verrassing, klonk de prachtige operette stem van ‘de zangeres van Lavinia’, die losjes uit de mouw (nou ja, mouw) een ode aan de maan zong voor ons. Het bijhorende kippenvel op onze armen kwam heus niet door de koorts, maar door deze ongewoon prachtige avond, met de loepzuivere nachtegaal in het licht van de vallende avond.

Doodop, maar heel erg dankbaar genoten we van een zalige slaap.

En wat meer is, de dag erna testte ik negatief!

Laat het normale leven maar weer beginnen, met nóg meer levensvreugde en optimisme omdat we toch maar deze prachtige diamant die Lavinia is, dagelijks mogen bewonderen en koesteren, en iedereen die er samen met ons, kort of lang mee-leeft en mee-béleeft!

Deel 1 gemist? Je kunt hem hier nog lezen : Deel 1 : Oma en Opa Bloot geveld…

Hasta luego!

Annemie ofte Ana