92. Ana groet ’s morgens de bloemen

Lavinia’s tuin, 7 oktober 2022

Terwijl in België en Nederland de herfst duidelijk is ingetreden met regen en koude temperaturen gedurende de voorbije weken, genieten we hier nog steeds van heerlijke zuiderse, zelfs zomerse taferelen. De zon straalt nog haar aangename warmte af, en we kunnen nog steeds naakt buiten dineren. Overdag haalt de thermometer in de schaduw makkelijk 27 graden. Weliswaar is het fijner om een badjas om te slaan eens het donker wordt. Daaraan merken we dat het inderdaad reeds oktober is, en het vakantieseizoen ten einde loopt.

De tuin daarentegen doet het tegenovergestelde vermoeden, althans als je dit mediterrane klimaat van de Costa Blanca niet kent. Overal ontluiken prachtige bloemen, druk bezocht door zoemende bijen. Struiken dragen met trots hun kleurrijke bloemen, weelderig en weldadig. Cactussen ontluiken hun bloem-voor-één-dag, het winterfruit begint te kleuren, de aubergines zie je groeien… Hier lijkt het nooit herfst. Geen vallende bladeren, geen bruintinten. Maar ook geen kleurenpracht van de bladeren die van seizoen wisselen. Maar toch wil ik niet ruilen. Nee, geef mij maar die exotische sfeer. De geur en smaak van een verse sinaasappel of mandarijn die ik net plukte. Niets is lekkerder dan fruit en groenten die de luxe hadden om in de zon te rijpen. Van zodra je het fruit nog maar van zijn tak plukt, komt de typische citrusgeur je tegemoet. Het sap druipt van je handen wanneer je hem pelt en als je een stukje proeft, weet je dat je in het paradijs bent.

Ik heb de gewoonte om voor elke nieuwe gast die aankomt, een klein boeketje bloemen uit de tuin te plukken. Ik vind het een warm welkom als er een beetje fris groen en kleur in een vaasje staat te wachten op hen.

Dat plukken van bloemen is wel een dingetje voor mij. We hebben er zoveel staan, en toch is dat een voor mij een delicaat en gevoelig werkje. Het moet in ieder geval in de ochtend gebeuren, wil je niet dat ze onmiddellijk halfstok treurend naar beneden in hun vaasje hangen. En dan gaat het er om, om net die steel af te snijden, die ergens moedig boven de rest van de plant uitsteekt of afwijkt van richting. Alsof ook maar iemand zou zien dat er uit de soms wel duizend bloemen, drie takjes verdwijnen. En toch voelt dat zo. Ik pluk altijd voor onze naturistische gasten, maar nooit voor mezelf. Terwijl ik het altijd leuk vond vroeger om een bloeiend plantje of een boeket in huis te plaatsen. Een gewoonte die ik van mijn mama overnam.

Ik herinner me nog dat ze in de vroege ochtend met haar regenschoenen door het gras – dat helemaal bedauwd was – getooid met tuinhandschoenen en een schortje en de tuinschaar in aanslag, ten strijde trok. Soms deed ze heuse manoeuvres om net die ene bloem te pakken te krijgen. Het is een beeld dat ik zo voor me zie. En nu, 40 jaar later, zie ik mezelf in dezelfde onhandige positie – maar minder gekleed dan zij toen 😊 –  reiken naar die ene tak waar ik net bij kan.

En elke knip doet een beetje pijn, want ik weet dat wat ik uit de plant knip een veel korter leven beschoren is. Af en toe, zeker omdat de duisternis nu vroeger ingaat, haal ik voor mezelf een boeketje naar binnen. Niet groot, want ook eenvoud kan mooi zijn, en ik wil mezelf niet teveel kwellen bij het uitdunnen van de bewuste plant. Trots als een gieter loop ik dan met mijn vers geplukte setje het huis binnen. Een stil geluk.

Ook Wim is heel veel van onze tuin gaan houden, en maakt er de prachtigste foto’s van. Ons doel is om een “beleef-tuin” te maken, waar mensen – net als in een botanische tuin – de planten beter leren kennen, kennis maken met hun bloesems, bloemen, vruchten,… Het wordt een uitdaging dat heel veel tijd zal vragen, en wellicht gedragen zal worden door verschillende mensen. Tuinliefhebbers, hier is je kans. 😉

Hasta luego,

Ana