93. We time na de seizoen finale (deel 1)

Almeria, Spanje, 3 november 2022

Tien dagen geleden hebben we in schoonheid het seizoen afgesloten. De sfeer was uitermate gezellig, vooral de allerlaatste avond. We hadden een pizza-night georganiseerd met aansluitend een jeugdbeweging-gewijs-samenzijn rond de vuurkorf op het terras. Er werden nog net geen gitaren bovengehaald. 😉 Het was een mooie, heldere avond en de temperaturen waren nog heel erg lekker. Er werd gelachen, gezwansd, allemaal heel ongedwongen en ‘gewoon’, doodgewoon, maar meer moet dat echt niet zijn.

Met heel veel plezier keken we terug op een supertof seizoen waar we de meest uiteenlopende mensen hebben leren kennen vanuit verschillende hoeken van de wereld, met allemaal andere gewoontes, ervaringen en kennis. Bijzonder verrijkend. Stuk voor stuk ook hele mooie herinneringen die we in ons geheugen, maar vooral in ons hart zullen bewaren.

We keken ook vermoeid terug op het voorbije seizoen, aan alles merkten we dat we echt aan rust toe waren. Het blijft – ondanks alles – een constante in je hoofd. Nooit laat het je los, of laat je het zelf los, is misschien een betere bewoording. Iedere zelfstandige zal dit alleen maar beamen. En ook al vinden we onze job en de manier waarop we leven, wel de beste die we ooit beleefden, soms moet je jezelf dwingen om afstand te nemen. Even uit het gewone dagelijkse leven van Lavinia wegtrekken. Een stap terug zetten.

Even aan jezelf denken, aan ‘wij’ als koppel. Even de stekker eruit trekken, al is het maar een weekje. Ik was er heel hard aan toe. Mijn lichaam schreeuwde om rust, mijn geest om een kleine reset.
Zoals altijd moest er weer tegen de klok in gewerkt worden om alles toch een beetje op orde te krijgen vooraleer we met een gerust gemoed konden vertrekken.

Het werd nog effe een uitputtingsslag, maar eindelijk konden we woensdag vertrekken. De auto in, op weg naar Almeria. Ook het vertrek had nog wat voeten in de aarde, want plots bleek het niet te lukken om vanop afstand toegang tot ons digitaal netwerk te krijgen. Maddie zou namelijk – samen met Gert – op ons huis en de poezen letten, en ondertussen ook verder administratieve taken afwerken. Het leek wel of we niet aan vertrekken toe kwamen, zelfs niet toen we al in de auto zaten, en Maddie, Gert en Joey maar bleven wachten om ons te kunnen uitzwaaien. En net toen we zover waren dat we de motor zouden starten, bleken we niet eens de autosleutels bij ons te hebben. Zo typisch voor ons 😊

Vreemd genoeg lukte het ons vanaf het moment dat we de poort uitreden om onze vakantie-pet op te zetten en te relaxen.

Het werd een heerlijke rit, vol gebabbel, plannen makend – over Lavinia natuurlijk. Maar dan niet in werkmodus zoals anders. Het hotel bleek gelegen aan een haventje, heerlijk met zicht op zee vanuit het terrasje op de kamer. We konden ons, net als onze gasten, als toeristje laten meevoeren op de tijd zonder tijd. Zin in een terrasje? Doén gewoon. Zin in een wandeling langs het strand? Geen nood om het uur in de gaten te houden. Gewoon mee met de flow van je lichaam, van het arm in arm lopen met Wim, het gek-doen, commentaren geven op mensen die je kruist. Gewoon, hele gewone dingen doen, en vooral genieten van deze heerlijke we-time.

Hasta luego,

Ana