94. We time na het seizoen (deel 2)

Deel 2 : Birthday chick

Almeria, 4 november 2022

Ik hou ervan om jarig te zijn. Ik vind het gewoon fijn om alle berichtjes te krijgen, om het gevoel te hebben prinses-voor-een-dag te zijn. Ik sliep ook als een prinses, ondanks het vele lawaai van uitgaande jongeren in het havenplaatsje. Wim bleek alweer midden in de nacht opgestaan te zijn omdat hij iets in elkaar wou knutselen, digitaal weliswaar, om me te verrassen voor mijn verjaardag. Wegens tijdsgebrek was het hem eerder niet meer gelukt. Hij was vreselijk ontgoocheld in zichzelf. Ik begrijp zijn gevoel wel, maar het vooruitzicht om samen, en alleen met hem míjn dag te vieren, maakte dat niets mijn dag nog kon verbrodden. Ook niet dit ‘detail’, hoe lief het ook is. Veel belangrijker was het gebaar en de beleving.

Ik had al meteen bij het ontwaken het gevoel dat het een heerlijke verjaardag zou worden. En memorabel romantisch ís hij ook geworden. Een heerlijk ontbijt in het hotel – uiteraard veel te uitgebreid en daardoor moeilijk om gezonde keuzes te maken – met zicht op de dobberende bootjes op het water.

We reden gelijk door naar een nabijgelegen natuurpark. Althans dat was de bedoeling. We werden onderweg volledig verrast door een heel mooi plekje aan het strand, waar oude, vervallen bootjes jaren geleden al gestrand leken te zijn, met een gezellige ‘Chiringuito’ (strandbar). Wim werd er met zijn fotografenoog onweerstaanbaar heen gezogen. Hij maakte er weer prachtige, kunstige foto`s, en we bleven er uren rondhangen.

Gezellig kletsend, keuvelend bijna, genietend van de pracht van de zee met tegenover haar het statige vulkanische, bijna woestijnachtige Sierra de Gata. Het leek een bijzonder kleurrijke zonsondergang te worden, ook al was het minstens een uur wachten vooraleer we het zouden kunnen bewonderen. Maar we hadden tijd, alle tijd. Alleen dat al was goud waard. Dus nestelden we ons tegen een muur, mijn hoofd in Wims schoot. Ik genoot van zijn vingers die mijn hoofdhuid masseerden, speelden met mijn haar. We leken wel terug het verliefde koppel van destijds, de vlinders fladderend in onze buik. Voorbijgangers dachten misschien wel hun gedachten over dit liefdevolle tafereeltje met die ‘oude’ mensen. Maar I don’t care, we genoten heel erg, op mijn verjaardag nota bene, ondertussen kijkend naar de mooiste zonsondergang ooit.

Het maakte van mijn 53^e verjaardag misschien wel één van de mooiste van mijn leven, zo niet zeker de meest romantische.

Bovendien kreeg ik als kers op de taart een video filmpje doorgestuurd van mijn dochter en van mijn liefste Livke, mijn kleindochtertje, die voor mij een taartje maakte met haar potjes en pannetjes. Ik hoorde haar voor de eerste keer ook “oma” zeggen. Tja, dan smelt je hart toch wel. De dikke knuffel en het warme lijfje, haar mooie grote ogen mis ik dan wel live, maar een oma-hart is gauw gevuld, en vervuld van liefde.

Hasta luego,

Ana