99- bis : Onverwacht richting België

Brugge, 22 maart 2023

Mijn honderdste blog had een jubileumeditie moeten zijn, een feesteditie.

Al maandenlang dacht ik na over een goed onderwerp, want dat het bijzonder moest zijn, dat stond vast. Dat totaal onverwachte omstandigheden er echter zouden voor zorgen dat ik het onderwerp niet zelf zou kiezen, had ook ik niet kunnen voorspellen. Helaas.

Ik zou mezelf niet zijn als ik niet lief en leed in mijn blog zou delen. Daarom schrijf ik nu toch, omdat lijden nu eenmaal bij het leven hoort. Met een kleine handigheid het getal 100 omzeilend, zodat mijn 100e artikel alsnog vrolijk en onbezorgd een feesteditie kan worden.

Woensdag 15 maart om 5 u in de ochtend, kreeg ik het telefoontje dat je altijd en nooit verwacht, maar dat tegelijkertijd toch altijd onverwacht komt. Mijn lieve mama was overleden. Niemand had het zien aankomen, ook niet het verzorgend personeel in het woonzorgcentrum. Ze vonden haar levenloos aan in bed. Vermoedelijk een hartinfarct. Zomaar, uit het niets. Ze heeft niet geleden, heeft het zelfs niet geweten, zo konden ze afleiden uit haar vredige gezicht, het was net alsof ze sliep.

Mijn eerste bezorgdheid was papa, want hij is een fragiele man geworden. Maar tegelijk ook ontzettend sterk en weerbaar. Maar toch…

Het drong niet tot me door, althans, dat deed het gebrek aan emoties me geloven. Ik voelde helemaal geen emoties. Geen boosheid, geen verdriet, geen angst. Alleen onbegrip : waarom voelde ik niets? Het was onnatuurlijk. Net alsof mama in mijn leven niet de meest belangrijke rol had gespeeld, net alsof ze niet mijn allerliefste mama en vriendin was geweest. Was dit het dan? Zelfs toen bij Wim de tranen opwelden, wilden ze bij mij niet komen. Het voelde rot, alsof ik haar verloochende.

Ik begon op automatische piloot te schakelen. Wim zocht de snelste vlucht naar België, en ik lichtte de gasten in – we waren quasi volgeboekt – over de omstandigheden en hoe we naar België toe zouden gaan. Prioriteit nummer één was mijn vlucht. Daarna zouden we wel kijken of het ook mogelijk was voor Wim om aan te sluiten op een andere vlucht om enkele dagen later de begrafenis te kunnen bijwonen. Want er waren in de komende dagen nog enkele gasten die zouden vertrekken en nieuwe die zouden aankomen. Het was dus onmogelijk voor hem om onmiddellijk mee te reizen. Dus werd het een geregel en een organisatie om alles zo vlot mogelijk te laten verlopen tijdens de periode dat ik er niet was, en voor de twee dagen dat Wim er niet zou zijn.

Gelukkig konden we op heel veel begrip van de gasten rekenen, en van Joey, die extra zou bijspringen om de poetsploeg mee aan te sturen, verder alles in goede banen te leiden voor wat betreft het dagelijkse leven in Lavinia, en om de gasten mee op te vangen wanneer nodig.

En zo zat ik de dag erna om 9 u ´s ochtends in de luchthaven met mijn ticket in de hand richting Barcelona – jawel met een tussenvlucht – en eentje richting Brussel. Het werd een bewogen dag, want pas om 19.30 u kwam ik bij papa aan. Net op tijd om samen met mijn oudste broer en papa naar de priester te rijden – mijn ouders zijn sterk katholiek – om de dienst te bespreken. Er was geen ruimte voor emoties, de vermoeidheid was te groot.

Ik was blij bij mijn oudste broer te kunnen logeren, om samen allerhande voorbereidingen te doen die nu eenmaal moeten gebeuren. Ik was blij om dagelijks bij papa te kunnen langsgaan om te praten over koetjes en kalfjes, want praten over mama was nog te snel voor hem.

De dagen volgden elkaar in snel tempo op, maar de emoties bleven uit. Pas toen ik mama ging begroeten en haar vredige gezicht zag, haar koude handen en gelaat aanraakte, haar streelde over haar netjes gekamde haren, stroomden de tranen. Het was écht, er was geen weg terug. Van nu af aan moest ik leren leven met herinneringen. En ik besliste dat ik die zelf zal oproepen zoals ik dat wil, míjn herinneringen aan de mama die ze voor mij was, wat ze voor mij heeft betekend. De minder goeie herinneringen roep ik niet op, waarom zou ik?

De echte troost vond ik in het samenzijn met mijn dochters en kleindochtertje Liv. De deugddoende knuffel met hen, voelde zo warm en zo troostend aan. Die kleine, ontwapende, zalige, vrolijke peuter, die Liv ondertussen geworden is, opent zoveel deuren naar heling. Ik genoot van elke keer dat ze me Oma noemde, van elke keer dat ze me probeerde na te bootsen – zoals het onhandige kruisen van die veel te korte armpjes – Ik genoot van het spelen met haar en mijn twee dochters, samen in de tuin zittend in het vochtige gras, en het spel laten leiden door Liv. Gewoon, heel gewoon.

Ik genoot van de heerlijke avond dat ik met mijn twee dochters samen gegeten heb, en een gezelschapsspel speelde, heel gewoon. Hoe we ons verdriet deelden over oma, heel gewoon. Ik genootvan het allereerste verhaaltje-voor-het-slapengaan dat ik eindelijk kon lezen voor Liv. Hoe ze zich nestelde op mijn schoot en gewillig haar bedje inging.

“Lieve mama, jouw dood verbindt mensen, als ze daarvoor openstaan, dat heb ik gezien, gevoeld, dank je wel hiervoor.”

Annemie