99-ter : Mama komt naar Spanje

Lavinia, Spanje, 28 maart 2023

Vervolg op Onverwacht naar België…

Na een week konden we definitief afscheid nemen van mama.

Het werd een kerkelijke uitvaart, net zoals zijzelf en papa het wilden. We stopten er allemaal veel voorbereiding in, mijn broers en schoonzusjes en ik. Elk deed zijn deel. Was het nu papa steunen, zijn huis schoonmaken, bezoekjes aan de begrafenisondernemer brengen, met papa naar de bank gaan, enveloppen schrijven, postzegels kleven, passende muziek kiezen, muziek op cd branden – ja hoor, het bestaat nog – Een samenwerkend vennootschap, zij het vaak vanop afstand, dank zij de sociale media (whatsapp).

Ik had zelfs de moed gevonden om een persoonlijke getuigenis te schrijven over mama, én ik zou die ook naar voor brengen tijdens de dienst.

De kerk zat afgeladen vol. En dat voor een dame van bijna 85 jaar. Toch wel bijzonder vind ik. Dit kan alleen maar betekenen dat ze graag gezien werd. Ze had haar roepnaam niet gestolen : “Lieve”.

Het werd een uiterst mooie dienst, met veel symboliek en persoonlijke teksten, met muziek waar een verhaal achter zat.

Het lukte me wonderbaar om mijn emoties bij me te houden. Maar op het moment dat ik mijn beste vriendin en haar dochter voorbij zag schuiven tijdens de offerande, werd het me toch plots te veel. Ik voelde alleen maar intense dankbaarheid en liefde.

“Mama, je bracht weerom mensen samen, wat een kracht heb je toch. Maar helaas moest ik ook vaststellen dat die kracht niet sterk genoeg is om bruggen te slaan over wateren die blijkbaar te diep zijn. Het deed me onnoemelijk veel pijn te moeten vaststellen dat ik er niet echt bij hoorde. Niet voor iedereen. En die pijn om genegeerd te worden is vele malen erger dan de pijn jou te moeten missen. Omdat ik weet dat jij onvoorwaardelijk van me hield.” Ik ben maar wat blij dat ik Wim bij me had om me te troosten en vast te houden. Ik weet nu wel zeker dat ik relaties moet loslaten.

Ik was blij dat ik ’s avonds al terug op het vliegtuig zat, richting huis, al was het heel erg dubbel. Ik laat niet graag mijn papa achter, en mijn kinderen en Liv. Maar ik vind alleen ware rust in Lavinia. En voor het eerst kon mama mee, in een potje weliswaar. Nooit heb ik haar dichter bij me gevoeld. Ze staat nu naast mijn bed, en ik kan haar elke avond welterusten zoenen. Wat voelt dat goed, wat voelt dat vertrouwd… En als ik er klaar voor ben, laat ik een tattouage met haar as zetten…

Hasta luego mama,

Hasta luego lieve vrienden,

Annemie ofte Ana