Adieu Marieke

Lavinia, woensdag 23 oktober 2019

Wielemie, Marieke Vervoort is overleden, gisteren, na euthanasie…. Ik voelde een schok door mijn hele lijf toen ik het nieuws vernam. Ik kende haar niet persoonlijk, heb haar nooit ontmoet, jammer genoeg. Het was al veel langer bekend, en ze maakte er ook nooit een geheim van, dat ze euthanasie wou plegen wanneer het echt genoeg was geweest. Ik geloof dat ze die ultieme beslissing heel vaak voor zich uit geschoven heeft, omdat ze altijd voldoende redenen vond om ondanks de pijn en de achteruitgang toch nog verder te gaan. Ze had een ongelooflijke power, wou telkens opnieuw weer haar grenzen verleggen, nieuwe uitdagingen aangaan die haar lichaam en haar geest tot het uiterste dreven. Onvoorstelbaar ! Dat doet niemand haar ooit na, niemand, daar ben ik van overtuigd.

Voor wie nog nooit van Wielemie hoorde sluit ik de link in van het artikel uit de Standaard die haar dood aankondigt, alsook de link naar het programma op TV 1 in. Ik heb altijd enorm naar haar kracht opgekeken. Wat een vrouw, wat een mooie vrouw, haar humor, haar gevoeligheid, haar kracht, haar levenslust, haar energie, ik had haar zo graag ontmoet ! Toen ik de reportage ‘Het Huis’ zag op TV 1 waarin Marieke te gast was, was ik zo zwaar onder de indruk -net als gans Vlaanderen denk ik- van wat ik toen zag. Het was het meest beklijvende programma dat ik ooit zag. Toen pas heb ik haar echte en ware kracht gezien. Het klinkt tegenstrijdig, maar het moment dat ze haar echte zwakte toonde, daar, die nacht in ‘Het Huis’, in bed, huilend van de pijn, de spierkrampen, waarbij ze het bewustzijn verloor door de pijn, op dat moment toonde ze juist haar echte kracht, haar power. Wat een lef moet je hebben om dat te willen laten zien aan de wereld, te laten zien hoe je als een dier bijna, huilt van de pijn, hoe je lichaam plots een wreed spel speelt met je geest, je foltert tot het uit pure zelfbescherming flauwvalt. Hoe de persoon die haar elke nacht bijstond, niets meer kon doen dan haar vasthouden, haar krampen proberen te beperken, tegen beter weten in. En bijna elke nacht was dat haar lot. Dat is puur lef, dat is kracht, dat is zo mooi dat ze dat wou delen.  Omdat het nooit de bedoeling was om medelijden op te wekken, want dat wou ze niet, never, ze wou misschien -denk ik- aan de mensen laten zien dat ze het recht had op euthanasie. Maar wie zouden wij zijn om te oordelen of iemand recht heeft om zelf zijn lijden een stop toe te roepen? Ik ben een voorstander van de euthanasie-wet in België, omdat het je tenminste de kans geeft om zelf te bepalen wanneer je genoeg gevochten hebt. Het zorgt ervoor dat je op een hele mooie en waardige manier afscheid kan nemen met de mensen rondom je waar je intens veel van houdt. Het is gepland, georkestreerd misschien, maar het laat toe om dat tijdstip heel juist te bepalen waarin je het belangrijkste moment van je leven, je overlijden, vastlegt.  Het zorgt voor rust, ook bij de nabestaanden, tenminste als ze er vrede kunnen mee nemen en durven loslaten. Ik denk hierbij vol warmte aan een van mijn beste vrienden die nog niet zo heel lang geleden ook die keuze maakte. En ik hoor inderdaad van zijn geliefden dat ze dankbaar terugdenken aan de manier waarop hij afscheid genomen heeft. Ik kan me niet voorstellen met welk gevoel hij toen samen met mijn vriendin op weg was naar zijn laatste afspraak. Genietend van de mooie zonsopgang, dat vertelde ze me nadien nog…

Dit is een heel zware blog voor de lezers, denk ik, en misschien haken sommigen ook hierop af, want misschien willen mensen geen zware artikels vol diepe en rauwe gevoelens lezen, maar ook dit hoort bij het leven, bij mijn leven. Ook dit maakt wie ik ben, dit is ook mijn zwakheid tonen die tegelijk mijn sterkte is, in mijn ogen dan. Zwakheid tonen maakt je sterk, of vooral misschien mens, en dat is het mooie eraan. Je hoeft echt geen superman of supervrouw te zijn, maar puur, echt, oprecht, eerlijk met jezelf, dat maakt je pas een mooi mens. In mijn ervaring is altijd gebleken dat ik mensen die hun zwakheden durven te tonen als veel mooiere en warmere mensen aanvoel. Wanneer mensen zich proberen te verstoppen achter een masker, voel ik ze als onecht aan. Dit is het mooie aan ons nieuwe leven hier, aan het naturistisch leven. Hier ontmoet je mensen die bewust al een stuk masker afgooien, onder de vorm van kleding. Het zorgt voor een stuk kwetsbaarheid. En dat betekent niet dat mensen hun ganse leven en hun zieltje bloot moeten leggen, maar ik merk wel dat dat toch vaak gebeurt. Dat we vaak heel diepe gesprekken hebben met mensen die nooit hebben ontmoet, dat we hier warme banden smeden met mensen waarbij we een instant goed gevoel hebben. Wat een rijkdom, wat een enorme verrijking voor onze ziel !

Lavinia betekent niet voor niets puurheid, echtheid… We konden onze laatsgeborene geen betere naam geven !

Hasta luego,

Annemie ofte Ana

Lees hier het artikel uit de Standaard: Rolstoelatlete Marieke Vervoort is overleden

Herbekijk hier het programma met Marieke op TV1