41. Als mama een cijfer wordt…

Lavinia, dinsdag 7 april, 2020

Corona is dichter dan ooit gekomen. Maar niet op de manier waarop mensen zich de laatste tijd zorgen om ons maakten. Spanje lijkt voor iedereen zowat het doembeeld te worden waar echte horrorverhalen naar boven komen. Dat is toch de indruk die ik hier krijg. Blijkbaar wordt telkens gehamerd met cijfers, en worden trends in de cijfers niet in dezelfde mate gecommuniceerd naar de landen buiten Spanje. Wij zien de laatste week een duidelijk positieve evolutie in het aantal besmettingen, opnames in ziekenhuizen en sterfgevallen. Maar o wee als er 1 dag weer slechte cijfers zijn. We zien het nieuws in Belgische dagbladen ook verschijnen, en die ene slechte dag in een goede reeks van 5 dagen wordt weer breed uitgesmeerd in de persberichten. We merken het ook aan de bezorgde berichtjes van vrienden, gasten en familie. Vanmorgen kreeg ik nog bericht van een neef die in Canada woont. Hij was uitermate bezorgd door de berichten die hij over Spanje hoort. Wim volgt hier de statistieken heel nauwgezet op via het Ministerie van gezondheid (*) -hij is de man van de cijfers hé 😉- en die gaan echt wel de goede kant op. De curve begint af te nemen. Let op, mij hoor je niet zeggen dat het niet dramatisch is, hier in Spanje. Maar geloof me, ook elders. Ook in België. Helaas…

Gisteren kreeg ik het verontrustende nieuws dat in het RVT waar mijn mama verblijft Corona heel hard toeslaat. Het was zelfs het hoofdpunt in het tv-journaal. We wisten dat er besmettingen waren sedert vorige week, en dat alles eraan gedaan werd om mensen zo goed mogelijk te isoleren. Het is natuurlijk onmogelijk om isolatiemaatregelen perfect toe te passen in een rusthuis waar heel veel mensen met dementie verblijven. Hoe krijg je aan een zoekend en dwalende bewoner uitgelegd -voor de duizendste keer- dat hij op zijn kamer moet blijven. En dat terwijl je geheel gehuld in ‘astronautenpak’ jezelf telkens weer contamineert omdat die mensen je aanraken.

bron : Knack

Het is voor ons al een heel bevreemdende en onbegrijpelijke situatie, laat staan voor mensen die dementeren. Geloof me, ik weet het, ik werkte 23 jaar in een ziekenhuis op de afdeling geriatrie, en ik ben blij dat ik dit nooit moest meemaken in mijn carrière. Personen met dementie, en in het algemeen oudere mensen in een RVT leven uiteindelijk in een veilige omgeving, waar structuur en zekerheden zijn. Nu vallen die weg. Het houvast is compleet verloren. Ze eten niet meer samen op hun vaste plekje aan tafel stipt om 17 u. Voor sommigen is dat hun zekerheid waar ze zich aan kunnen vastklampen. De etenstijden, waarvoor alles moet wijken. Gewoon omdat dit hun veiligheid geeft, rust geeft. Want op heel veel andere zaken hebben ze geen vat meer. Ze zijn een speelbal van hun innerlijke wereld, die heel erg beperkt is, en nu totaal beknot wordt om redenen die niemand in de hand heeft of vat op kan krijgen. Ik krijg verhalen door van bewoners daar die zeggen dat het onvatbaar is. Dat ze niemand zien of horen. Dat ze enkel nog personeel in ruimtepak zien, onherkenbaar. Dat koppels ‘uiteengerukt’ worden omdat één van hen ziek is. En dat ze elkaar niet kunnen zien. Hoe schrijnend is dat? Kun je je dat voorstellen? Het is ook niet de keuze van de directie of van het personeel, verre van. Het is de keuze van ‘Het Virus’.

Ik dacht dat ik erop voorbereid was, omdat ik er al van in het begin van de uitbraak rekening mee hou dat mijn ouders tot de grootste risicogroep behoren omwille van hun leeftijd. Dus probeerde ik me in mijn gedachten –en ik dacht ook emotioneel- al stilaan voor te bereiden op wat zou kunnen gebeuren. De realiteit onder ogen zien heet dat dan. Inderdaad mijn denken was hierop voorbereid, maar mijn emoties totaal niet. Toen ik gisteren van het rusthuis uit een mail kreeg met de huidige stand van zaken, en het persbericht dat zou uitgestuurd worden, drong pas echt door wat er op dit moment gebeurt. De cijfers werden meegedeeld. De cijfers waar ik me aan erger, omdat het zo onpersoonlijk lijkt. Maar net die cijfers sloegen me als het ware knock-out, zorgden ervoor dat ik met mezelf even geen blijf weet. Sedert vorige week was bijna de helft van de bewoners (ik dacht 45) ziek geworden. En hou je vast ; 8 mensen gestorven. En dat in enkele dagen tijd. Vanmiddag las ik dan dat er nog eens twee bewoners gestorven waren vanochtend. Dit kan mijn brein niet aan, of toch tenminste mijn emoties. Hoezeer ik ook ben voorbereid, en hoeveel je het ook hoort op het nieuws. Het is altijd ergens anders, ergens ver weg, altijd een cijfer. En nu is mama binnenkort misschien ook een cijfer. Mijn mama kan voor mij nooit een cijfer zijn.  Zij mag nooit een cijfer zijn. Zij is de vrouw die zeven kinderen opgevoed heeft, die mij ook mama gemaakt heeft, die mij hielp ontwikkelen tot vrouw, die mijn beste vriendin was, die van mij houdt, onvoorwaardelijk.

bron : Radio 2

Mama heeft op dit moment van het schrijven nog geen symptomen. Maar dat is wellicht een kwestie van dagen. Pas vandaag (!!!) na weken op zoek gaan naar testmateriaal zou het rusthuis eindelijk testmateriaal krijgen. Ze moesten notabene zelf hun beschermende kledij kopen! Dit kan toch niet in deze maatschappij. Ook heel veel personeel is besmet. En heeft het wellicht ook verder overgedragen. Is dit een grove tekortkoming van de regering (die er niet eens is?), had dit kunnen vermeden worden als er materiaal voorhanden was geweest? Of heeft Covid-19 iedereen in zijn haast gehackt? Was het überhaupt mogelijk om eraan te ontkomen, omdat het een virus was waarvan men de echte draagwijdte niet kon inschatten? De besmettelijkheid ervan? Corona is een duivel ! Een duivel zonder gezicht, vals en oneerlijk. Gemeen, hard. Het spaart niemand. En ik weet dat het voorbarig is, want mama is nog niet ziek. Maar laat ons realistisch zijn, hoe groot is de kans echt dat ze al niet besmet is of tenminste wordt? Ik kan alleen maar hopen dat ze er niet aan overlijdt of zwaar ziek wordt. Maar in mijn hoofd hou ik er zeker rekening mee. Het allerergste vind ik dat niemand bij haar zal zijn. Niet papa, niet mijn broers, niet haar kleinkinderen, niet ik, haar enige dochter. We worden vanuit het rusthuis perfect op de hoogte gehouden via mailing, en af en toe een telefoontje, maar het is eigenlijk niet verantwoord dat je het personeel die nu al in overdrive zit te belasten met ‘egoïstische’ vragen om te weten hoe het nu specifiek met mama is. Het is dubbel, want je wil het weten, je hebt er recht op, je wil weten wat er in mama haar hoofd omgaat en hoe zij het beleeft. Maar je wil het personeel er echt niet mee belasten, want het is voor hen verzorging in tijden van oorlog. Mama was altijd een zwijgzame vrouw, en dat is nu alleen maar nog meer naar voor gekomen. Een telefoontje met haar maakt ons niet wijzer. Een ding weet ik zeker : dat ze met de beste zorgen omringd wordt door mensen die alles geven van zichzelf, ondanks de zware tol die dit ook voor hen vergt. Het is meer dan hun job. Ze hebben misschien geen keuze, maar het zit in hun genen ingebakken dat ze ‘zorgen voor’ het allerhoogst in hun vaandel dragen, ondanks alles. Respect, alleen maar respect !

Ik zit hier in mijn paradijs, een leeg paradijs weliswaar. En ik zit vast. Ik kan niet het vliegtuig nemen en langsgaan. Gelukkig kan ik mij troosten aan het feit dat deze situatie voor iedereen gelijk is. Dit is niet omdat ik in Spanje op bijna 2000 km verwijderd ben. Nee, mijn broer en papa die vlakbij wonen kunnen ook niet gaan. Het is zo onvoorstelbaar frustrerend. Misschien heb ik het voordeel dat ik telkens ik terug vanuit België vertrek naar huis, ik eigenlijk van iedereen ‘bewust’ afscheid neem alsof het de laatste keer kan zijn. Misschien een vreemd trekje, een beetje luguber, heel erg pessimistisch misschien. Maar het geeft mij wel de troost dat ik echt afscheid neem van iedereen. En als het noodlot dan toch toeslaat, weet ik in mijn hart dat ik afscheid nam in liefde en dankbaarheid.

Ik wacht bang af.

Ik weet niet of iemand boodschap aan mijn schrijven heeft. Het is mijn therapie, mijn manier om dingen op een rij te zetten. Helaas komt over ons Paradijs Lavinia af en toe ook een donkere wolk overgewaaid. Laat ons hopen dat het geen zware storm wordt….

Buenas noches,

Annemie ofte Ana

(*) gebaseerd op Johns Hopkins University & Medicine Coronavirus Resource Center

24 uur later…

Gisteren had ik een heerlijk videogesprek met mama. Ze zag er ook bijzonder goed uit. Het was lang geleden dat we nog samen zo gelachen hebben en plezier hadden. Ik meende af en toe ook terug de ‘deugnieterij’ van vroeger te herkennen. Meer dan een uur lang hebben we kunnen praten, ook al moest ik het gesprek aan de gang houden. Maar dat deerde me niet, integendeel. Er zijn heel wat traantjes gevloeid van ontroering omdat we elkaar terug zagen, het gemis hakt er diep in merkte ik. Want uiteindelijk ben ik haar enige dochter, verklaarde ze me meermaals. Ze legde zich bij de hele bizarre situatie van de voorbije week neer, maar hoopte dat het heel snel voorbij zou zijn… Ik kon tijdens ons gesprek onmogelijk mijn zwarte gedachten van me afzetten, dat dit misschien de laatste keer was dat ik haar zou spreken en zien lachen. Misschien sloeg na ons gesprek het virus toch toe en werd ze ook ziek, net als zovele andere bewoners… Als een gek heb ik foto’s genomen telkens ze lachte, omdat ik dit moment zo heel erg zal koesteren, wat ook de uitkomst van dit verhaal wordt.

Ik ben zo dankbaar voor het personeel die dat er ook nog bijneemt ; met de tablet tot bij de bewoners gaan om het mogelijk te maken contact te houden met hun geliefden. En wat meer is ; met een onvoorstelbare rust en vriendelijkheid ! Dank u wel Sarah, voor deze mooie herinnering ! Ik kan het alleen maar enorm bewonderen dat mensen in de zorg -en dat is niet alleen daar- ondanks de enorme zware stress en werkdruk, toch nog altijd vriendelijk en gemotiveerd blijven. Het moet hun tweede natuur zijn, dat kan niet anders.

Omwille van het feit dat dit WZC zo zwaar getroffen is, is het ‘uitverkoren’ om testmateriaal te ontvangen zodat iedereen -bewoners én personeel- getest kan worden. Vermoedelijk zijn ze daar op dit moment mee bezig. Morgen volgt normaal de uitslag. Wat die ook zal zijn, het zal me geen rust brengen, want deze middag las ik dat er opnieuw 3 mensen overleden zijn in de voorbije 24 uur. Dat maakt het totaal nu al op 17, en dat in een periode van een dikke week… Dat is nu al bijna 15 procent van de bewoners… Ik maak mezelf alleen maar gek door op cijfers voort te gaan. Maar ook al is mama nog niet ziek, en ook al zou ze niet ziek worden, er zijn nu wel al 15 gezinnen die afscheid moesten nemen en met een enorm verlies zitten. En dat aantal zal alleen maar toenemen.

With mixed emotions

Hasta luego,

Annemie ofte Ana

Misschien lees je ook graag “De power of Corona“?

Schrijf je nu in voor de Blog-alert