Bubbels en zon, dat heet dan gelukkig zijn…

Lavinia, maandag 27 januari 2020

Sedert enkele weken zijn er grote werken aan de gang hier. Zoals ik eerder al schreef moest de muur aan de oprijlaan hersteld worden omwille van kans op instorten. Verschillende oorzaken hebben de muur uit zijn balans gebracht, en voor zware barsten en scheuren gezorgd. Vooreerst blijkt de muur 30 jaar geleden niet echt op een stevige manier gebouwd te zijn, en bovendien werden indertijd kleine dennen geplant vlak tegen de muur, op de grond naast ons domein. Echter kleine bomen worden groot, en de eens kleine boompjes groeiden uit tot flinke ‘pinos’ met een stevige kruin. Het was duidelijk niet de zorg van de toenmalige eigenaar dat ze veel te dicht bij de muur geplant werden. Zijn zorg was waarschijnlijk enkel dat hij wat afscheiding wou dat er ook groen uitzag. De jaren verval, en de sterke wortels hebben gezorgd voor een eigen ‘scheve-muur-van-Lavinia.  De uitzonderlijke 4 stormen van het voorbije jaar hebben de situatie op korte tijd verergerd, en we waren er niet meer gerust in. We lieten een expert komen die ons duidelijk liet verstaan dat de muur op instorten stond, en dat de enige oplossing was een nieuwe te bouwen en de oorzaak van het verval weg te nemen : de bomen moesten eruit.

Jammer voor het groen dat eruit moet, maar veiligheid eerst, zeker voor onze gasten. Dus schreven we enkele ‘albañiles’ of metsers aan om een offerte op te maken. Uiteindelijk kozen we voor iemand die we kenden van tijdens de verbouwingen, Miguel en zijn team. We kennen hem en zijn werk en zijn er tevreden over. Bovendien komt zijn zoon ook altijd mee om in het Engels vertalen. Want Miguel wil dat alles klaar en duidelijk is voor ons en voor hem. Hij doet anders geen zaken. Het is een bijzonder figuur. Op het eerste zicht vraag je je af hoe hij het klaarspeelt om met zijn gebogen, sloffende houding en kleine magere gestalte überhaupt nog te werken. Hij ziet er minstens 15 jaar ouder uit dan hij is, steevast met een sigaret in zijn mond, die hij dan nonchalant weggooit. Dat doet iedereen hier trouwens. Dus als je als gast sigarettenpeukjes ziet liggen her en der in de tuin, excuses, maar het is onmogelijk om die allemaal te vinden.  De man zelf werkt echter keihard, en deinst er niet voor terug om zwaar werk te verrichten. Gelukkig brengt hij altijd ander en jonger manvolk mee die toch een beetje het zware werk voor hem kan doen. Ik ben altijd bang dat hij het begeeft terwijl hij hier aan het werk is. Hij heeft een heel aparte humor, maar het klikt wel. Hij beschouwt Wim als zijn ‘amigo’, en toont dat met een gemeende schouderklop. Spanjaarden zijn nu eenmaal veel lichamelijker bij het begroeten. Zo krijg je zelfs van mensen die je nooit zag heel vaak twee kussen op de wang bij het begroeten, en nemen ze heel vaak je arm of schouder vast tijdens het praten. In het begin voelt dit misschien onwennig aan, maar al gauw merk je dat dat hun lichaamstaal is. Wim heeft zich dat ook al eigen gemaakt, en wanneer hij met een Spanjaard praat waar hij een beetje mee vertrouwd is, neemt hij steevast zijn schouder of arm vast tijdens het praten. Leuk om zien, want ook dat toont dat hij zich als vanzelf integreert.

De muur dus, ik wijk weeral eens af, en ja het is nog héél vroeg in de ochtend -4 uur. Vandaar, mijn gedachten gaan weer alle kanten uit, en mijn vingers kunnen weer niet volgen. Maar who cares…ik vertel uiteindelijk mijn verhaal, op mijn manier 😊.

Dit weekend zijn de bomen eruit gegaan (Kijk hier) En wat een geschenk hebben we hierdoor gekregen ! We hebben plots zicht op zee, niet zomaar een streepje, maar over een gans stuk horizon. Weliswaar 10 km in vogelvlucht, maar wat een view. Ik werd er gelijk ontzettend ontroerd door, en vooral dankbaar dat we dit prachtige paradijs gevonden hebben. Want, wie had ooit kunnen denken dat dit volledig onderkomen, verwilderde stuk domein met enkel stukgeslagen en vernielde huisjes op zo prachtig zou worden. Dat hieruit zulk een schitterende diamant zou uit tevoorschijn komen. Vanaf het moment dat we het domein voor de eerste keer zagen hadden we inderdaad een wow-gevoel, konden we door de wildernis heen kijken, door alle schade heen, en het potentieel zien. Maar dit had ik nooit verwacht. De tuin is ondertussen een jaar verder gegroeid en begint meer vorm te krijgen. We hebben hier nu net een jaar rond geleefd, en nog geen enkel moment was er zonder ergens een bloeiende bloem of plant. Hoe bijzonder is dat? Voor mij als natuurliefhebber is dit een uitzonderlijke rijkdom. En het zicht dat we nu hebben is voor mij het summum. Vooral vanuit ons huis, van zodra we de voordeur openen, kijken we uit op de altijd blauwe lucht, en de schittering van de zee. Het geeft me een instant open gevoel. Openheid, die mijn longen openzet en mij diep doet inademen om al deze schoonheid tot diep in mijn vezels te voelen en te ervaren. We hebben prompt een nieuw, knus hoekje op ons terras ingericht.

Net onder een enorme ficus, is er naast de bbq naast ons huis, een ingesloten plekje met een uitzonderlijk mooi zicht. Ik kon het niet laten, maar heb vlug wat takken afgeknipt van een struik die naar mijn mening mijn zicht teveel belemmerde. Wim heeft inderhaast een bistrotafeltje en -stoeltjes van ergens uit de tuin gehaald en neergeplant. En zo zaten we gisterenavond om 18 u, buiten te genieten van een aperitiefje, terwijl de bbq onze maaltijd stond klaar te roken. Heerlijk toch? Onwillekeurig moest ik denken aan het liedje van Ann Christy ‘dit heet dan gelukkig zijn’…

Op hetzelfde moment dat ze de muur aan het herstellen waren hadden de mannen ook een sokkel gemaakt en heeft ‘den Joey’, onze Nederlandse buurman/electricien de aansluitingen gelegd voor…jawel… een Jacuzzi.  En die werd vorige week geleverd. Het had wat voeten in de aarde om hem aangesloten te krijgen. Maar gelukkig kwam de manager van de zaak hem na zijn job in de zaak nog persoonlijk aansluiten, zodat hij uiteindelijk pas zaterdagavond gebruiksklaar was. Uiteraard hebben we hem ’s avonds uitgebreid getest. Van zodra de mannen weg waren, schoten we onze kleren uit, badjas aan, en stoven we naar ons wellnessbad.  Wat een luxe, bubbelend in lekker warm water van 38 graden, buiten onder de sterrenhemel, wat wil een mens nog meer? En bovendien met zicht op de vele lichtjes van Alicante in de verte. Deze ontspanning konden we echt wel gebruiken na de drukte en de vele boekingen sedert onze Award. Omdat dit water natuurlijk constant opwarmt, konden we er ruim een uur in. En dit is voor mij en voor Wim zo ontspannend dat we erna heerlijk geslapen hebben. Als een blok, of liever als een roosje, dat klinkt wat zachter. 😉

Gisterennamiddag wilden we natuurlijk de Jacuzzi ook in daglicht uitproberen. Dit is weer een totaal andere beleving, met de zon op je snoet, en de wind in je gezicht, de vogels die fluiten, de blauwe lucht en de zee in de verte. Ja, het smaakt naar meer.

Het wordt een enorme troef voor onze gasten, die er een wellnessbeleving bijkrijgen. Het is natuurlijk een grote investering, maar het zal zeker een meerwaarde bieden voor wie buiten het hoogseizoen komt. Ik kan me voorstellen dat het misschien minder gebruikt zal worden als de temperaturen boven de 33 graden zijn. Maar, misschien is het dan net verfrissend.

Op dit moment is het nog niet afgewerkt, maar vooraleer de eerste gasten aankomen, zelfs voordien al, zal het er pico bello uitzien. We moeten nog wat rondkijken hoe we willen dat het eruit zal zien op kwestie van betegeling. Maar ondertussen genieten wij verder van het mooie weer hier. Gloria heeft ons gelukkig gespaard van veel leed. Enkel een boom is gesplit door de oerkrachten van de wind, en het terrein ligt bezaaid met bladeren en takjes en zand, maar we mogen weeral van geluk spreken. En dat kan jammer genoeg niet iedereen zeggen als je de beelden zag. Het heeft echt wel grillig gedaan. Wij zijn wijselijk binnen gebleven, want je wil echt niet een boom of dakpan op je hoofd krijgen. We waren trouwens heel blij, vooral ik, dat we de dag voor de storm terug gevlogen waren van Schiphol, want de luchthaven van Alicante heeft 24 uur platgelegen en er kon geen enkel vliegtuig landen of opstijgen. Ik mag er niet aan denken dat we zouden moeten vliegen in dat weer. Trouwens, ik weet niet of ik het er in mijn vorig artikel over had, maar de heenvlucht naar Schiphol was in mijn beleving een ware horrorbeleving. Op het moment dat we moesten landen was er een onweer boven Amsterdam. Dat denk ik toch, want ik zag lichtflitsen, en de hele landing door, ik denk wel een kwartier lang (of was dit enkel in mijn beleving?) heeft het vliegtuig heen en weer geschommeld. Ik voelde onmiddellijk weer mijn vliegangst bovenkomen, en kreeg een paniekgevoel. Ik dacht dat het volledig voorbij was, mijn vliegangst, dat ik me erboven heen gezet had, maar, het tegendeel bleek. Ik kon de angst niet meer wegdenken. Ze nam mijn hele lijf en denken in haar bezit. Ik kreeg klamme handen, hield mijn adem in om erna weer heftig naar adem te moeten happen, ik klemde me vast aan mijn stoel en aan Wims hand, klemde mijn tanden op mekaar, en alle spieren in mijn lichaam waren totaal gespannen. Ik had doembeelden van neerstorten en het einde van onze dagen. De hel was het voor mij. Ondertussen probeerde ik de mij geleerde trucjes toe te passen, maar niets hielp me. Maar ik moet toegeven, de piloot had het vliegtuig uitmuntend onder controle, want de landing zelf gebeurde zeer stabiel. Het vliegtuig bereikte netjes, volledig horizontaal de tarmac op, alsof je in een auto zat. Eind goed, al goed. Gelukkig was dit in de heenvlucht, want doordat ik enkele dagen terug de lucht in moest, kon ik weer een positieve vliegervaring meemaken, en dat reduceert  ineens weer die vliegangst.

Dit allemaal terzijde, we zijn weer op Spaanse bodem, kunnen genieten van zon en licht, helderblauwe lucht, warmte op onze huid, en thuis zijn. We bereiden ons verder voor op de eerste gasten die begin maart op vakantie komen. We hebben er alweer heel veel zin in! Maar laten we toch maar eerst nog even genieten van het samenzijn onder ons tweetjes.

Hasta luego !

Annemie ofte Ana