BV’s

Lavinia, vrijdag 7 februari 2020

Deze week en vorige week zijn we tweemaal in de Vlaamse pers verschenen met Lavinia, dit naar aanleiding van de Award die we wonnen in januari.

Radio twee had ons benaderd om een interview te geven, met de vraag of ze een artikeltje mochten schrijven op hun website bij het regionale nieuws en in de middaguitzending over ons mochten praten. Wim werd opgebeld en naar zijn akkoord gevraagd, en van zodra hij zijn toestemming gaf, werd hij overgeschakeld naar de opnamestudio waar het interview -telefonisch weliswaar- werd afgenomen. Als een volleerde BV gaf Wim vlot antwoord op de vragen die gesteld werden. Het was allemaal in de hectiek waarin we ons klaarstoomden om vrienden te ontvangen die middag. Dus, deed ik ondertussen verder met het eten te prepareren en in huis alles netjes te maken. Ik liet het rustig over aan Wim, laat hem maar de marketingman zijn, hij is er heel goed in. Na afloop van het interview hoorden we dat het die zelfde middag om 12.30u zou uitgezonden worden. Dus, ondanks het bezoek, zaten we lekker onbeleefd te wezen, en stond de internet-radio aan op de achtergrond, want dit wilden we echt niet missen. Helaas hoorden we helemaal niets over Lavinia, ook niet in het daaropvolgende uur. We waren een beetje teleurgesteld eerlijk gezegd. Vooral ook omdat Wim het natuurlijk had aangekondigd op FB…

Na de heerlijke namiddag met Dirk en Mieke, collega’s met een B&B in Jumilla,

waarbij we gezellig babbelden en genoten van elkaars vriendschap, doken we het bureel in om op de website van Radio 2 te gaan snuisteren op zoek naar het bewuste stukje. Het artikel stond inderdaad online, dus moest ook de uitzending ergens te vinden zijn. We hebben alle programma’s stuk voor stuk herbeluisterd, het is te zeggen, minuut per minuut versneld doorgespoeld, om het uiteindelijk na meer dan anderhalf uur terug te vinden. Het bleek een kort stukje interview van Wim te zijn in een item over ons resort. Vreemd om zo zijn zachte stem te horen op de radio. Ik ben wel best trots op hem.

Deze week dan belde het Nieuwsblad voor een interview. Zij zouden een artikel schrijven in het regionieuws Waasland. Deze keer waren we zo slim om het stil te houden, want noch de journalist, noch wij wisten wanneer het juist zou gepubliceerd worden. Groot was onze verwondering toen we op woensdagochtend, amper de dag na het interview,  plots een berichtje kregen van één van de ‘Grote-Vijf-vrienden’ dat we in de krant stonden ! Kort erna volgde nog een berichtje van mijn oudste dochter met de boodschap “jullie stonden deze ochtend in de krant! 😊”. Toen ik haar vroeg wat ze ervan vond, antwoordde ze “ik ben echt trots op jullie”. Mijn hart smolt helemaal. Het deed me zweven van geluk, want deze uitspraak van mijn dochter, deze bevestiging te horen deed me zoveel deugd, voelde zo hemels en deed alle positieve reacties van iedereen plots veel minder belangrijk lijken. Ik moet toegeven dat ik toch altijd ergens diep vanbinnen schuldgevoel blijf hebben tegenover mijn kinderen omdat ik vertrokken ben om mijn droom samen met Wim na te jagen. En dat er altijd onzekerheid is in mijn hoofd over hoe de kinderen er echt over denken en zich erbij voelen. Maar dit te horen, sterkt mij, dit te horen, stelt me een beetje meer gerust. Je zal je mama maar zien vertrekken, ergens ver weg, ook al ben je volwassen. Ik kan me niet inbeelden hoe dat moet voelen, maar het zal vast en zeker niet makkelijk zijn, en een heel dubbel gevoel geven. Ook bij mij is dit een dubbel gevoel, hoe gelukkig ik hier ook ben. Het blijft een beetje een tweestrijd tussen je droom volgen en voor je geluk kiezen, en je kinderen achterlaten en erop vertrouwen dat ze ondertussen zelf sterk genoeg zijn om zelf hun geluk te maken, met de directe steun van hun vader.

In april komen mijn twee oudste kinderen op bezoek. We hebben een week dicht gedaan, zodat we gezellig met ons vieren leuke dingen kunnen doen, en kunnen genieten van het samenzijn. Ik kan niet wachten tot het zover is!

Hasta luego !

Annemie ofte Ana