Christmas time

Lavinia, 10 december 2019

Hier gaan we weer, zoals gewoonlijk midden in de nacht, wanneer ik de slaap maar niet kan vatten. Want dan gaan mijn gedachten alle kanten uit, en beginnen mijn hersenspinsels zich tot woorden om te vormen.

Ondanks het feit dat we ‘vakantie’ hebben, blijven we druk bezig. Het lijkt wel of ons to-do lijstje nooit af geraakt. En altijd opnieuw komen er nieuwe zaken bij die ervoor zorgen dat we volcontinue met ons project bezig zijn. We zijn vooral aan het brainstormen op nieuwe concepten, op automatiseren van processen, en op het praktisch uitwerken van ons volgend seizoen.

Ook blijkt nu dat we de muur van wel 65 meter lang die langs onze oprit loopt moet vervangen worden, want de grote dennenbomen (toch een beetje Kerstsfeer inbrengen 😉) duwen de muur schuin, en moeten er eigenlijk uit. Dus zijn we momenteel druk bezig met dit voor te bereiden. Vergunningen aanvragen bij de gemeente, toelating op papier te pakken krijgen bij de eigenaar van de bomen -wat geen sinecure is om de man te pakken te krijgen-, werkmannen vinden die voor een betaalbare prijs de muur willen herstellen, aanvraag indienen bij de verzekering -die helaas geweigerd heeft om tussen te komen, enz…

Vorige week was er terug een mini Gota Fría, waardoor er terug wat plaatsen in de buurt onder water stonden, en helaas stond ook onze was-annex-bergplaats onder water, voor de tweede keer. Gelukkig was het deze keer niet zo erg als met Pasen, maar we konden toch weer aan de slag met onze Kärcher waterstofzuiger. Sedert de vorige overstroming in april was Wim gelukkig zo voorzienig om alles op paletten te zetten, zodat er deze keer gelukkig geen schade was. Enkel een paar dozen die ik in een opruimwoede vanuit ons huis daar had geplaatst, deelden wel in de schade. Dat is trouwens de voorbije maand mijn voornaamste bezigheid geweest : opruimen. Ik heb een vreselijke nestdrang. Enerzijds omdat we nu een stuk meer binnen leven, en anderzijds, omdat er nu tijd voor is. Ik vind geen echte rust omdat ons huis een stort was -en nog een beetje is. Alles staat hier maar opgestapeld, en ik lijk maar niet in staat om ons hele huis netjes in orde te krijgen. Ik voel een enorme nood aan rust creëren in mijn hoofd, en ik kan dit niet krijgen als ik geen rust heb in mijn eigen huis. Dus heb ik meer dan twee dagen lang mijn keuken ‘uitgemest’, opnieuw georganiseerd, gepoetst en clean gemaakt. Het resultaat is dat ik momenteel een volledig vrij, blinkend marmeren werkblad heb. Het doet pijn aan de ogen en lijkt niet meer op een ‘werkkeuken’, maar ik heb dit nodig. Bijna fanatiek wil ik dat alles netjes op de plaats terug gezet wordt zoals ik het plaatste. Wim maakt er zelfs grapjes over door in de koelkast netjes alles met de etiketjes naar voor te zetten, en alles netjes op een rij te zetten. Het doet me inzien dat ik er een beetje over ga, maar ik weet evenzeer dat dit niet blijft duren, en ik algauw weer nonchalanter word, en alles weer normale proporties zal aannemen en mijn keuken er binnenkort weer ‘normaal’ geleefd zal uitzien. Helaas is een groot deel verhuisd naar de hall en de bureau. Ook daar heb ik dus best nog wat opruimwerk. Omdat je opbergruimte nodig hebt om te kunnen ordenen, hebben we ons dan maar een aantal kasten aangeschaft om de bureau degelijk in te richten, en de kleerkast die daar stond naar onze slaapkamer verhuisd. Ik heb er nu plots een mini-dressing bij in onze slaapkamer. Die is namelijk zo groot dat we hem in twee delen kunnen opdelen, ons bed met aan het voeteneinde ‘mijn tv’ (ik weet het, echt niet gezond, maar ik vind het heerlijk om te netflixen of nog eens naar Vlaamse zenders te kijken, omdat dat mij 100% ontspanning geeft), en daarachter dan de kleerkasten die de dressing vormen. Een beetje vreemd misschien voor een naturistisch koppel, maar, toch hebben we ook kleren nodig om buiten domein te komen, of nu wanneer het ’s ochtends en na 17 u te koud is om nog naakt te lopen. We genieten hier uitgebreid van onze open haard, die ’s ochtends en in de late namiddag lekker brandt. Heerlijk om te genieten van de warmte van de vlammen. Overdag halen we hier toch vlot de 20 graden -in de schaduw- waardoor we toch makkelijk enkele uren heerlijk onze vitamine D kunnen opdoen. Onze siësta kunnen we trouwens nog altijd in de hangmat doen, heerlijk genietend van de warme stralen op ons lichaam.

Donderdag komt een groep yogi’s aan die hier 5 dagen zullen genieten van alle rust op ons domein, van de natuur en de stilte. Aangezien wij het organiseren, komt er heel wat bij kijken, van het boeken van de vliegtuigtickets en het transport, naar het uitzoeken van uitstappen en organiseren van picnic en maaltijden, enzovoort. Uiteraard is het weer werken met deadlines, maar hé, is dat niet typisch voor twee perfectionisten? Ik zie er wel ongelofelijk naar uit, vooral omdat Charlotte die de yoga geeft een ontzettend toffe madam is. Het is ook iets totaal nieuw voor ons, een groep die komt, weliswaar een kleine groep van 5, maar het is toch anders dan in het gewone seizoen. Ik ben benieuwd wat dit zal worden. De dag nadat ze terug vertrekken, reizen wij ook voor 12 dagen naar onze familie en vrienden in België. De periode dat we hier niet zijn, komen vrienden ‘house-sitten’ zodat er toch altijd iemand aanwezig is, wat voor ons ook een grote geruststelling is.

Het schijnt dat Kerst eraan komt. Andere jaren overvalt Kerst mij altijd een beetje, maar dit jaar is het een complete tsunami. Het strookt totaal niet met mijn beleving. Het is winter, zo wordt gezegd, maar hier schijnt de zon gemiddeld zo’n 7 uur per dag en is het, op het warmste moment van de dag,  in de zon tegen de 30 graden aan. Het is pas toen we zondag een uitstap maakten naar het kasteel van Alicante, en bleek dat er een Kerstmarkt was -weliswaar op zijn Spaans- met grote paëlla pannen en grote barbecues, dat het mij duidelijk was dat Kerst eraan komt. Meer nog, ze proberen bijna op het ridicule af met een sneeuwkanon en een immens grote plastiek bal met sneeuwtafereeltje in een beetje winter te ensceneren.

En dat terwijl ik in een topje loop te kuieren langs de kraampjes. De echte Spanjaarden lopen wel met winterjas, wat ons vreemd aandoet, maar het schijnt dat je pas echt ingeburgerd bent als je ook ingeduffeld loopt van zodra het niet meer heet is buiten. Inburgeren begint trouwens aardig te lukken. We volgen namelijk privé lessen Spaans bij een super toffe juf, en we amuseren ons gigantisch. Maar met een heel aantal gewoontes heb ik het toch wel moeilijk, in de zin dat Spanjaarden eigenlijk vaak wel weinig rekening houden met anderen. Zo parkeren ze gewoon op een rond punt, aan een rood licht, en bedanken ze nooit als je ze laat oversteken op het zebrapad. Ze staan lekker gezellig te kletsen in het midden van het voetpad of het gangpad in de winkel zodat niemand erlangs kan, maar gaan niet opzij, ook niet als ze je zien aankomen. Ik erger er mij mateloos aan en kan het niet laten om al op voorhand ‘perdona’ te roepen en als een gek door te sjezen met mijn winkelkarretje. Verder is het ook de gewoonte om heel luid te staan telefoneren, zelfs in een volle wachtzaal bij de dokter, zodat iedereen het gesprek kan volgen. In de supermarkt aan de kassa is het heel gewoon dat de persoon achter jou gewoon vlak naast je staat te dringen terwijl je aan het betalen bent, en dat de kassière gewoon je gekochte goederen opzij schuift terwijl je nog aan het inladen bent, en de koopwaar van de volgende druk begint in te scannen. Het geeft mij enorm veel stress om alles zo snel mogelijk in mijn kar te laden, waardoor het al vaak voorgevallen is dat ik in mijn haast vergeet mijn portefeuille dicht te ritsen en mijn kleingeld in het rond vliegt. Wat me uiteraard nog meer stress geeft, en ik met een rood gezicht en als een gek de onnozele rosse muntjes opraap en tussendoor nog probeer een en ander in te laden in mijn kar, er goed op lettend dat de volgende niet met mijn goederen gaat lopen. Maar dat gebeurt niet, daar kun je van op aan. Het hoort erbij, bij hun gewoontes, evenals het feit dat de kassières soms uitgebreid zitten te babbelen met een klant of een collega die even iets komt vragen, terwijl er een lange rij wachtenden staat en er op dat moment gewoon ook niet eens meer verder ingescand wordt. Ik moet er nog even aan wennen, maar dat komt nog wel. Ik merk dat ik willens nillens toch ook niet meer spontaan opzij ga, of mij al eens dubbel parkeer. Ik hoop dat mijn opvoeding het mij altijd zal beletten om geen rekening te houden met anderen, want ik vind het niet zo’n fijn kantje, dat egoïstische trekje dat ze hier hebben.

Aan de andere kant, is het hier zo dat iedereen alles voor je zou doen, ook al kennen ze je amper. Zo hebben we Miguel, de schattige klusjesman die op de inauguratie zo ontroerd was, die kwam kijken of hij de muur voor ons kan maken. Hij spreekt redelijk onverstaanbaar, en lijkt de enige te zijn die ons ook niet goed begrijpt, zodat hij altijd zijn drukbezette zoon meebrengt die dan alles in het Engels vertaalt. De zoon, die dan op een bijna oneerbiedige ludieke manier over zijn vader spreekt, toont toch een enorm respect voor hem, en aan kleine dingen, zoals de manier waarop hij een stukje cement van uit zijn haar plukt,  zie je dat hij van hem houdt. Als hij zijn vader -in zijn weinige vrije tijd- mee komt helpen, omdat hij wat medelijden met hem heeft omdat hij het toch wel zwaar werk vindt voor de wat oudere man, dan zie je dat hij van hem houdt. Spanjaarden hebben enorm veel respect voor hun familie, en ook voor vrienden, zo blijkt. Ze beschouwen ons als ‘vrienden’, zo zeggen ze toch, en wat blijkt, de zoon regelt zelf het contact met de eigenaar van de bomen om de toelating op papier te verkrijgen om ze om te hakken. Zomaar, zonder dat wij daarom vroegen, volledig vrijblijvend. Ik weet niet of dit in België zo zou zijn…toch niet voor quasi vreemden. Of het koppel die de huisjes komt poetsen, die al vanaf de derde keer dat ze kwamen een doosje eigen gemaakt gebak meebracht voor ons. Ik heb trouwens gisteren pas ontdekt dat ik, helemaal in mijn opruimwoede, hun doosje netjes heb gebruikt om quinoa in te bewaren in mijn keuken, compleet met een etiketje op. Tot mijn eigen schaamte, heb ik het etiketje netjes verwijderd, en het doosje gevuld met een aantal eigen gebakjes van mij. Kwestie van ‘voor wat hoort wat’, want ze komen vandaag de huisjes in orde maken voor de yogi’s.

Vandaag laat ik mezelf verwennen door mijn nagels te laten verzorgen, ga ik cadeautjes kopen, en zal ik toch maar kerstversiering ophangen. Ik vrees dat de cultuurschok anders te groot zal zijn als ik in België aankom. Ik moet mezelf een beetje Kerstsfeer geven, hoe vreemd en onnatuurlijk het ook aanvoelt. Toch al een beetje Spaans geworden?

Hasta luego,

Annemie ofte Ana

P.S. Nog een paar sfeerbeeldjes van onze ‘kerst’wandeling in het oude deel van Alicante en het kasteel