D-day

Beveren, Zaterdag 12 januari 2019

Het is 4.00 u ’s morgens. Helaas heb ik er weer een korte nacht opzitten. Ik geniet van de laatste dag in Schoofland, in Beveren, nu reeds 23 jaar mijn thuis, mijn nest.

Het doet vreemd om hier in een lege ruimte te zitten met enkel een klaptafeltje en twee stoeltjes, mijn laptop en een oploskoffie. Meer is er niet, enkel de holle klanken van mijn getokkel op het toetsenbord. Het doet bijna pijn aan de oren, zo stil is het hier. Wim ligt gelukkig nog te slapen, want ook hij was doodop gisteren na de hectische dag van de verhuis. Gisteren stond het hier nog helemaal vol met dozen, meubelen, allemaal opeengestapeld. Ons leven in een paar dozen. Ons leven zit momenteel in een grote trailer, te wachten om zondag naar een nieuwe thuis onder de zon gebracht te worden. Ik voel me ontheemd, ik voel me leeg en toch vol, vol van verwachtingen, vol van dromen die waarheid worden. Gisteren werd ik plots overmand door gevoelens toen ik thuiskwam in deze enorme leefruimte. Het was zo confronterend om daar dit tafeltje, eenzaam en alleen te zien staan, en dan Wim, bijna verloren in de plek die nu ook 10 jaar zijn nest is. We hebben hier heel veel meegemaakt. Veel verdriet, maar vooral ook heel veel warmte, heel veel vreugde. Het is de plek van samenzijn, samenzijn met elkaar, met de kinderen, met mijn broers en ouders, met hechte vrienden, fijne buren… We hebben er genoten van mooie en soms diepzinnige gesprekken, we hebben er gebulderd van het lachen, we hebben tranen gelaten van hevige emoties, we hebben er geknuffeld, genoten van lekker eten, kortom, het was onze thuis. Het zal vreemd doen als we hier straks de deur achter ons dicht trekken voor de laatste keer. Dat hier straks een ander koppel intrekt, alles inricht naar hun smaak, en er hun eigen levensverhaal zal schrijven. Hier zal in het voorjaar nieuw leven geboren worden, binnen enkele maanden zal hier een baby rondkruipen en verwonderd zijn over de wereld die zij zal ontdekken. Het is mooi, het is een fijn gevoel dat dit huis een warme thuis zal worden voor jonge mensen die samen een nieuwe toekomst zullen opbouwen.

We geven de fakkel door.

Donderdag had ik een afscheidsdrink gegeven voor mijn collega’s. Het werd een prachtige avond. Iedereen die vrij was, was er gewoon. Zelfs mensen die ik maar sporadisch eens gezien heb. En toch gaven ze me een heel warm welkom en afscheid. Ik voel me zo rijk dat ik me zo geliefd mag voelen. Ik kan het soms amper geloven. Het staat zo in schril contrast met de manier waarop ik mijn vorige werk heb verlaten. Nooit werkte ik met zo’n fijne mensen om me heen. Nooit voelde ik me meer op mijn plaats in mijn job, nooit genoot ik meer van elke werkdag, nergens ben ik meer mezelf durven en kunnen zijn dan in de Klaproos. Ik leerde er meer dan waar ook dat ik door mezelf te zijn meer geliefd ben dan door ‘erbij te willen horen’. Echtheid, puurheid, openheid maakt jezelf zoveel mooier, zoveel oprechter, zoveel sterker. Het is een boodschap die ik graag wil doorgeven in Lavinia, het is mijn persoonlijke boodschap voor wie bij ons te gast zal zijn. Gooi je maskers af, gooi je schild af, toon wie je bent, diep vanbinnen, of je dat nu naakt doet, of gekleed, dat maakt niet uit. Ieder maakt hierin zijn eigen keuze. Groei uit tot de mooiste mens die jij kan zijn. Durf je open te stellen voor anderen, maak je ontvankelijk voor anderen, leer luisteren, naar wat de ander écht vertelt. Mensen zijn soms zo mooi, maar alleen als je het wil zien. Het is zo cliché maar uiterlijk is maar uiterlijk. En oké, ik wil er best ook goed uitzien, mooie kleren dragen, me opmaken nu en dan. En dat mag, dat kan. Maar eerlijk, welke mensen zijn het aantrekkelijkst? Mensen die iets uitstralen, mensen die ‘het’ hebben. Mensen bij wie je voélt dat ze mooi zijn, die hun hart openstellen. Ik heb heel veel zin om namen te noemen, maar dit doe ik bewust niet, omdat ik geen mensen wil vergeten. De mooie mensen die ik in mijn leven heb ontmoet zitten in mijn hart, en ze gaan mee naar Spanje. Ze hebben mijn leven gekleurd, stuk voor stuk. Ik koester de mooie momenten en herinneringen met hen, en ik kijk ernaar uit om hen terug te zien, ook al duurt het misschien wel even. Maar dit is niet erg ; afstand is overbrugbaar. De moderne media geeft je alle mogelijkheden hiertoe. Ik maak me er geen zorgen over. Wellicht zal ik momenten van heimwee kennen, van eenzaamheid misschien. Want jammer genoeg is eenzaamheid mij verre van onbekend. Maar de eenzaamheid die ik vroeger voelde was vreemd genoeg vaak eenzaamheid in het bijzijn van mensen.

Ik heb zin om die andere wereld te verkennen, nieuwe mensen te leren kennen, nieuwe verhalen te schrijven. Mooie mensen toe te voegen in mijn hart. Het is spannend, het is een uitdaging, het is boeiend. Ik ben zo dankbaar dat ik Wim aan mijn zij heb, mijn steun, mijn toeverlaat, mijn soulmate, mijn maatje. Ik ben blij dat wij samen een gezamenlijke droom kunnen najagen. Ik ben vooral heel erg nieuwsgierig en kan soms niet wachten om te weten hoe ons leven er binnen enkele jaren er zal uitzien. Maar bovenal wil ik nu even tijd voor We-time, voor Me-time. Even bekomen van de voorbije hectische maanden. Daarom zullen we de rit naar ginder op een rustig tempo doen. We hebben tijd. We nemen tijd. We zien wel waar we stranden vanavond, we gaan enkel voort op ons gevoel, luisterend naar wat ons lichaam ons vertelt.

Ik ga nu toch maar aan de slag want we hebben nog wel wat werk voor de boeg vooraleer we kunnen vertrekken.

Hasta luego

Annemie