De tuin van Eden

Spanje, zondag 26 mei 2019, 3.30 u

Terwijl iedereen in België zich zit op te maken om te gaan stemmen, beleef ik België momenteel op een wel heel andere manier. Mijn beste vriendin is hier namelijk voor drie weken om me te introduceren in haar unieke kookkunsten. Daarenboven heeft ze jaren ervaring in het runnen van een kleinschalig hotel in Portugal en leert ze me vooral de praktische kant van het organiseren, van het facility-management. Ze denkt mee over aanpak, aanbod, huisregels, en noem maar op. Je kan het zo gek niet bedenken. Ze is een onuitputtelijke bron aan informatie wat dat betreft.

We zijn werkelijk met ons ‘gat in de boter gevallen’ met haar. En dit op elk vlak. Zo kunnen we dagelijks genieten van haar voortreffelijke keuken en helpt ze met de vele voorbereidende werken die er tot nu toe zijn blijven liggen. Het lijkt wel alsof het haar eigen project is. Zo onbaatzuchtig als ze zich inzet, elke dag opnieuw. Maar bovenal geniet ze van elk moment, ook al is ze keihard aan het werk. We gaan samen boodschappen doen waar ze gretig op zoek gaat naar lokale ingrediënten, groenten en fruit om dagelijks mee aan de slag te gaan in de keuken, die ik ondertussen maar al te graag aan haar heb afgegeven voor de tijd dat ze hier is. En ik heb er geen moment spijt van, want die wordt dagelijks gevuld met de heerlijkste aroma’s van gerechten die ik nog nooit at.

Ze leert me ook vegetarisch koken, een openbaring voor mij. Ik had er altijd een beetje een afstand van gehouden, maar het is heel afwisselend en smaakvol. Dit zal me zeker nog goed van pas komen.

Al vanaf het moment dat Mieke hier aankwam voelde ik haar hart openbloeien, zag ik de herinneringen aan Portugal in haar opwellen, kwam de heimwee naar de tijd van toen naar boven. Als een kind vol verwondering ontdekte ze telkens opnieuw andere planten, andere bloemen, kruiden en fruitbomen. Ik zag de radertjes in haar hoofd op volle toeren draaien, want de ideeën voor recepten bleven uit haar stromen terwijl ze de mogelijkheden in de tuin zag. Ze snoof de geuren van ons domein op, ze genoot van het prachtige uitzicht op de zee en de berg in de verte, ze was verrukt over de villaatjes en hun inplanting, de zwembaden en de ligging. Ook mijn hart klopte sneller van zoveel verwondering en bewondering. Het is zalig om te zien dat ook anderen zien wat wij zagen toen we hier de allereerste keer kwamen. Ook al was het toen een oerwoud en was alles vernield door de vandalen, we zagen toen al wat het kon worden, en wat het nu geworden is. Alleen is het nog veel en veel mooier geworden dan we ooit hadden durven dromen. Nu de tuin volledig opgekuist is, ontdaan van alle dode bomen en planten, de woekerende planten en bomen gesnoeid zijn en de irrigatie nu al sedert enkele weken dienst doet, is ze volledig herleefd. Het is de tuin van Eden geworden ; elke dag ontdek ik nieuwe bloemen en planten, nieuwe scheutjes, nieuwe kleuren.

De tuin slikt gretig het water dat het na bijna 10 jaar eindelijk krijgt, en geeft er ons als dank deze prachtige, volle bloei voor terug. Deze week worden nieuwe planten en fruitbomen geplant. Ik zie ernaar uit om de vele vruchten te zien groeien en bloeien, citroenen, limoenen, sinaasappelen, vijgen, olijven, roze pepertjes, bananen… Ik ben druk bezig met een kruidentuintje aan te leggen zodat ik die in de keuken kan gebruiken. Ook de klaprozen, waarvan ik onverwacht per post zaadjes toegestuurd kreeg van een andere goede vriendin, krijgen deze week hun plaatsje. De klaprozen mogen in deze tuin niet ontbreken, als herinnering aan de bewoners van de Klaproos en mijn collega’s in Beveren.

Deze week gingen we ook de planten ophalen die we kregen van de vorige eigenaar, Armin, een Zwitser, die de tuin eigenlijk heeft aangelegd. Zijn eigen tuin, op een kwartiertje van bij ons, is een prachtige verzameling van planten en cactussen, heel secuur aangelegd, en perfectionistisch onderhouden. Toen de brave man hier op een dag plots aankwam was hij ontzet om te zien hoe de tuin had geleden onder de leegstand van het pand. Prompt had hij ons uitgenodigd om zijn tuin te gaan bekijken en beloofde hij ons allerlei planten en struiken. Deze week was het dan zover, en zijn we de planten gaan ophalen. Hij bleef, ondanks zijn gezegende leeftijd van 82 jaar maar aa nzeulen met nieuwe planten, met in zijn kielzog zijn tuinman, die gedienstig alles in de auto hielp zetten. Op een bepaald moment moesten we hem een halt toeroepen want de wagen zat boordevol. Als je weet dat we een mini-bus hebben waarvan de achterste zetels verwijderd waren, kan je je misschien voorstellen hoeveel we werkelijk meehadden.

Onder de belofte dat we voorzichtig zouden rijden om niets van het kostbare ‘goud’ te beschadigen, reden we heerlijk blij terug naar huis. Elke dag verwonderen we ons over de goedheid van de mensen die we ontmoeten, over de steun die we krijgen bij het opbouwen van onze droom.

Ook de schilders hebben deze week alles geschilderd wat nog moest gebeuren, want er was gewoon geen tijd meer voor Wim om het zelf te doen. Nu nog enkel de laatste inrichtingen en meubeltjes in elkaar monteren, alles grondig kuisen en alles is klaar.

Vrijdag is het de officiële opening, waarop we iedereen hebben uitgenodigd hier in Spanje die ervoor gezorgd heeft dat we dit project hebben kunnen voltooien. Gaande van Lea en Ellie die alles rond de aankoop en de legalisering hebben geregeld, de bankdirecteur, de boekhouder, de advocaat, de voortreffelijke werfleider, de aannemer, de tuinmannen, tot alle werkmannen die hier de voorbije maanden hebben gewerkt. En natuurlijk ook de buren en collega-b&b houders die ondertussen vrienden geworden zijn. We zullen proberen om een Spaans woordje van dank te placeren en een kleine voorstelling ‘voor- en na’ te geven. Uiteraard met een ‘barbacoa’ en ‘cerveza’, zoals dit in het Spaans genoemd wordt. Benieuwd hoeveel volk er komt…

Deze week komt nog een koppel van onze dierbaarste vrienden enkele dagen op bezoek. Het wordt dus een super-week! Samenzijn met drie van onze liefste vrienden, op de mooiste plek op aarde. Kan het nog mooier? Het beloven korte nachtjes te worden, vol babbelen, lachen, genieten van elkaars gezelschap, een lekker glas wijn en heerlijk eten. Dankbaar voor zoveel moois in mijn leven duik ik terug in mijn bed, in de hoop nu wel de slaap te kunnen vatten.

Hasta luego,

Annemie ofte Ana