47. Disfrutar es un arte (genieten is een kunst)

Lavinia, woensdag 1 juli 2020

Het leven in Lavinia heeft terug zijn normale gangetje gevonden. De gasten vinden terug hun weg naar ons, zowel vanuit het noorden als vanuit Spanje zelf.
Wims inzet om ons in het Spaanse landschap bekend te maken, heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen.

Mensen vanuit de buurt van maximum 1 u rijden, vinden hun gading in onze dagpassen. Die zijn duidelijk een meerwaarde hier, want in Spanje is het helemaal niet de gewoonte om naakt naar de wellness te gaan. Dit is hier blijkbaar altijd gekleed. Een opportuniteit als de onze is dus blijkbaar weeral een niche hier. Wim is echt wel keigoed in zijn habitat. Hij is heel erg creatief als het gaat om gasten naar hier aan te trekken. Hoe hij het allemaal uit zijn hoed tovert, is ondenkbaar. En bovenal, omdat we toch nog in staat zijn om de juiste soort gasten hier te krijgen. Gasten waar wij een goed gevoel bij hebben, en waarvan we weten dat zij de juiste personen zijn om Lavinia met haar unieke concept naar waarde te schatten.

Het was niet makkelijk om niet te veel te denken op korte termijn, maar vooral op lange termijn. Ook dat is weer een talent van Wim, dankzij zijn management skills. Ik zou misschien eerder geneigd geweest zijn om toch even af te wijken van ons concept, en bv toch geklede gasten aan te nemen. En dit puur ingegeven vanuit een angstgevoel dat er ongetwijfeld heerst. De schrik om deze crisis niet te boven zullen komen. Maar ik ben blij dat we onze eigen koers zijn blijven varen. Recht door zee, dapper tegen de storm in varend.

We voelen dat ons concept op ons lijf geschreven is, en dat er heel wat mensen zijn die op zoek zijn naar dit soort vakantie-ervaring. Dit kan alleen maar een goed teken zijn. “Never change a winning team” zei ooit eens iemand, wellicht uit de voetbalwereld. En zo voelt het ook. We zijn sterker dan ooit, meer gemotiveerd nog -alsof dat nog mogelijk was.

Ik had toch wel een beetje een gevoel van onzekerheid toen vrijdag onze eerste echte Spaanse gasten aankwamen. Vooraf hadden we al mindere ervaringen gehad met Spanjaarden die boekten en dan doodleuk ‘s anderendaags annuleerden. We mogen ons wellicht gelukkig prijzen dat ze dit nog lieten weten, want ik vermoed dat ze soms ook gewoon niet opdagen. Zo waren we een tiental dagen geleden, de laatste hand aan het leggen aan het in orde maken van het terrein enkele uren voor de bewuste Spaanse gasten zouden komen. Toen ze de hele boeking plots annuleerden, besloten we prompt, om alles te laten vallen en er zelf een leuke dag met ons tweetjes van te maken. We trokken naar het strand, bij wijze van prospectie, en hebben heerlijk genoten van dit ‘gestolen’ moment.

En eigenlijk zijn dit misschien nog de mooiste momenten, die je plots in je schoot geworpen worden, en die je dankbaar in ontvangst neemt. Het werd een heerlijke middag die we afsloten met een terrasje. Om maar te duiden dat we echt heel erg flexibel geworden zijn, en het negatieve dat ons overkomt, ombuigen tot positieve zaken. Jaren geleden had ik dit nooit gekund. Ik zou hoogstwaarschijnlijk de hele dag hebben lopen mokken om de verloren inkomsten, om de onverwachte situatie, en om het verlies van structuur. En wonder boven wonder lijk ik wel een totaal ander mens geworden. Ik kan niet zeggen dat het allemaal komt dank zij onze verhuis naar dit rustiger klimaat. Meer nog, Lavinia zou er nooit geweest zijn, als ik niet al enkele jaren voordien gegroeid was als persoon die zich los kon maken van het juk van de structuur en zekerheden. En dat meen ik heel eerlijk ; de grootste trigger hiervoor is Wim. En natuurlijk ook mijn vrienden die mij op soms heel erg moeilijke momenten hebben gesteund. De vrienden die ik nu bedoel, weten wie ze zijn en wat ze betekenen voor mij, en bij uitbreiding ook voor Wim.

Een tijdje terug hadden Wim en ik het er nog over hoe het komt dat onze relaties met bepaalde  vrienden en familie zo veel hechter geworden zijn. Alsof we nu pas merken wie onze echte vrienden zijn. De afstand die in kilometers zo heel erg groot geworden is, is in afstand in ons hart net zo veel korter geworden. Ik prijs mezelf dat ik deze ervaring mag hebben. Toen we nog in België woonden, vond ik het vervelend dat mensen onaangekondigd langskwamen. Wat trouwens slechts in hoogste uitzonderlijkheid gebeurde. Ik bleef liever in mijn cocon, in mijn zetel zitten, mezelf vaak nog eens innestelen in een dekentje, waardoor ik letterlijk en figuurlijk mezelf afsloot van mensen om me heen. Hier en nu, heb ik geen enkele nood meer aan die cocon. Onze deur staat altijd open, en vreemd genoeg, hebben we hier, in het land waar we niemand kenden, veel meer bezoek en gesprekjes dan ooit in België. En dan had ik het nog niet eens over de gasten.

Ook interpersoonlijke relaties met mensen die ‘toevallig’ ons pad kruisen zijn hechter en vooral eerlijker. Dit kan zowel in de gedaante zijn van een gast, als in de persoon van mensen die voor ons werken in Lavinia, of buren, en noem maar op. Een vreemde, maar bovenal wel zalige ervaring.

Mati en Manu, de Valenciaanse gasten die hier voor een weekendje waren, waren de enige gasten. Helemaal het rijk voor hen alleen. En wat het ook wel bijzonder maakte, was dat ook hun situatie eigenlijk wel bijzonder was. Omdat ze een LAT-relatie hebben, hadden ze mekaar gedurende de hele lockdown niet kunnen zien. Bijna 4 maand lang. Daarom had Manu als verrassing voor zijn vriendin een weekendje bij ons geboekt. Wel te verstaan dat Mati ook wel degelijk naturiste is. 😉 Denk dus niet dat hij haar hier voor een voldongen feit stelde. Pas op het moment dat ze hier aankwamen, zag zij dus waar ze het ganse weekend zouden verblijven. En ze was echt wel onder de indruk, en we voelden direct dat dit wel eens een heel leuk weekend zou kunnen worden.

Diezelfde middag hebben we gezellig gegeten (op Spaans uur, om 14.30u) op ons terras, en uren zitten praten. En dat voornamelijk in het Spaans, want daar stonden wij op. Tot onze grootste verwondering ging dit verbazend goed. Nooit viel er een stilte, en onze gasten waren uitzonderlijk luistervaardig, waardoor we op ons tempo alles in het Spaans konden vertellen. Als het even wat moeilijker ging, hadden we vriend google nog, of spraken zij Engels. Ik moet toegeven, het was best heel vermoeiend, niet zomaar een gezellige babbel, maar toch een taalbad tegelijkertijd.

Ze hadden een fles Cava meegebracht waarmee ze van plan waren om met hun tweetjes hun hernieuwde vrijheid als koppel te vieren. Echter, prompt kondigden ze aan dat ze dit moment met ons erbij wilden vieren. En zo werden we uitgenodigd op ons eigen terras, met hún fles Cava, en typische Valenciaanse dulces (zoet gebak) erbij. We ervaarden dit als een hele eer, dat zij hun geluk liever met ons deelden, dan met hun tweetjes alleen. Uiteindelijk was het hun eerste dag samen na 4 maand. Ik zou denken dat 99.99 procent dit liever privé zou vieren, lekker dicht bij mekaar. Maar nee dus, zij voelden zich net zo vereerd dat we samen zouden klinken (op Covid’s wijze natuurlijk).

Het hele weekend liep in dezelfde, amicale en heerlijke sfeer. Uren babbelen, de verschillende cultuurgewoonten uitwisselend, vertellend over de figuur van Sinterklaas -die alhoewel hij van Spanje komt- hier helemaal niet gekend is. We hebben gegierd van het lachen, alsof we elkaar al heel vaak ontmoet hadden. Een heerlijk ontspannend weekend, en dat bleek ook voor hen zo. Ze hadden gerief bij om naar het strand te gaan, maar zijn eigenlijk niet eens buiten ons domein gegaan. Mission accomplished. Ook Spanjaarden kunnen zich vinden in ons concept ! Heel erg fijn om dat vast te stellen.

Ondertussen zijn er alweer nieuwe gasten, die nieuw leven in de brouwerij blazen, op hun eigen manier, verschillende culturen, en bovenal weer heel erg gezellig. Straks komt nog een koppel aan, en morgen nog iemand en zitten we weer in een vol huis. Vrolijkheid, gezelligheid, daar leeft Lavinia van, daar leven wij van.

Deze namiddag hadden we de kans om met vrienden mee te gaan voor een zeilboottochtje. Enkele uren even weg hier. Even de zee invaren, zwemmen in de eindeloze zee, die een heerlijke temperatuur had. Genietend van de zon, de wind en de mooie stranden van El Campello.

Er stond veel wind, en dat betekent natuurlijk veel deining. Jammer genoeg ben ik nogal gevoelig aan wagenziekte, en ondanks een preventief pilletje, heb ik toch even de zee vervuild omdat ik echt ‘zo mottig als een krab’ was en het niet meer binnenhield. Ik voelde me toch wel beschaamd, ook al omdat ik -gelukkig enkel- de buitenkant van de boot had bevuild. Eens dat eruit, ging het terug beter, en kon ik weer genieten van al het moois ook deze enkele uurtjes ons te bieden hadden.

Geniet elk moment van elk moment dat je krijgt. Het is misschien wel een kunst, maar iedereen kan het, zolang je ervoor openstaat.

Hasta luego,

Annemie ofte Ana