Doberman y el fotógrafo

Lavinia, 13 augustus 2019

Ik verdenk de Spaanse autoriteiten er sterk van dat ze de klok manipuleren, of in ieder geval de snelheid waarmee hij draait. En ik ben niet de enige die dat merkt. Alle gasten die hier komen hebben dezelfde ervaring ; de tijd vliegt hier gewoon voorbij. Het lijkt wel of in Lavinia de dagen maar 12 uren tellen… Niet echt goeie reclame, of net wel? Want zegt men niet dat de tijd vliegt als je het naar je zin hebt? Wij hebben het in ieder geval geweldig naar ons zin.

Gisteren nog vertrok het koppel dat als allereerste geboekt had terug huiswaarts. Vol vertrouwen hebben ze al op 22 februari geboekt, ondanks het feit dat we dan nog volop in de verbouwingen zaten en nog geen representabele foto’s hadden. Ze hebben ons heel van nabij opgevolgd via onze blog en de foto’s en vertelden ons dat ze dat op zich al als vakantie beschouwden en er geweldig naar uitkeken om ons in het echt te ontmoeten. Al van het eerste moment voelden wat voor schatten van mensen het waren. Ze hadden zoveel genoten van de voorbereidingen naar hun verblijf dat ze het nodig vonden om een geschenkje mee te brengen. Echte Zwolse kaas met mosterd en Zwolse balletjes. Heerlijk en o zo lief ! Ik kan er nog altijd niet over dat mensen die ons totaal niet kennen zomaar geschenkjes meebrengen alsof ze op bezoek gaan bij vrienden. Ze zijn hier twee volle weken gast geweest en hebben enkel en alleen maar genoten. De man lag de halve dag of meer op een matje in het zwembad te dobberen -waardoor Wim hem prompt omdoopte tot ‘Dobberman’.

Hij bleek zich nooit zo volledig te hebben kunnen ontspannen als hier. Uren hebben we gepraat en geluisterd naar de heerlijk sappige Hollandse manier van vertellen. We gierden ons te pletter met de plastische rechtoe-rechtaan uitdrukkingen die hij gebruikte. Helaas hebben we die twee weken ervaren als was het amper 1 week. Het is altijd een beetje een dubbel gevoel als mensen huiswaarts keren, toch van mijn kant. Je bouwt een band op met iedere gast die hier voor openstaat en dan doet het afscheid altijd een beetje pijn. Maar veel tijd om daarbij stil te staan is er niet, want enkele uren later arriveerden weer nieuwe gasten.

We ontmoeten telkens opnieuw weer interessante mensen, met telkens een eigen verhaal, een eigen verleden en toekomst en een eigen ‘zijn’ en eigen motivatie om tot bij ons te komen. Zo boeiend, zo onvoorstelbaar boeiend.

Zo zijn we op dit moment vereerd met het bezoek van een bekende Belgische fotograaf, Filip, en zijn gezin. Hij had ons gecontacteerd om ons resort als decor te gebruiken voor een nieuw kunstproject voor een expositie rond naturisme. Dit sluit uiteraard heel nauw aan bij een deel van onze missie  ; het kenbaar maken en normaliseren van het naakte menselijke lichaam. Hij doet dit op een eigenwijze manier met kunstfoto’s.  Geweldig toch ? Ik vind het ongelooflijk boeiend om dit van dichtbij te mogen meemaken. Terzelfdertijd wordt van ons ook een interview afgenomen om een artikel te schrijven.

Het is echter niet zo evident gebleken om modellen te vinden die naakt willen poseren. Filip heeft heel veel werk vooraf verricht vanuit België om Spaanse dames te vinden die tot hier willen komen om voor zijn lens te staan. Naaktheid is ook voor hen wellicht heel onwennig. Dat merkten we alvast gisteren met het eerste model die langskwam. Een exotisch meisje die prachtig past in het decor hier in Lavinia. Ik ben reuze benieuwd naar de foto’s.  De setting die Filip creëerde zag er alvast heel erg veelbelovend uit. Verschillende modellen hebben helaas reeds afgehaakt, en dat zorgt toch voor een beetje stress bij bovengenoemde… want zonder modellen kun je helaas geen portretten maken. En bijboeken is geen optie, wegens volzet 😉. We proberen dus via naturistenverenigingen in Spanje om toch nog mensen tot hier te krijgen. Duimen maar!

Deze morgen kwam een heel ander type model -met haar moeder- langs. Het werd wel even tricky omdat ‘madre’ blijkbaar niet op de hoogte gebracht werd door haar dochter dat ze naakt zou poseren. Maar dochterlief wist wat ze wou en ging als een volleerde diva en als was ze een professioneel model die al jaren in het vak zat allerlei poses aannemen. Alleen lachen was iets wat haar minder goed afging. Het leuke was dat ik deze keer mocht assisteren in plaats van Filips echtgenote. En dit betekende dan mee zorgen voor de belichting met een speciaal reflecterend scherm, geschikte locaties op het domein zoeken enzovoort. Niet makkelijk om me niet teveel te willen bemoeien, want ik mocht zijn artistieke vrijheid ook niet teveel beïnvloeden natuurlijk. Maar het blijft een project van hem en Lavinia samen, dus vonden we een mooie balans om hopelijk tot mooie shots te komen. Het was heerlijk om de gepassioneerde fotograaf aan het werk te zien, hoe hij helemaal opging in wat hij deed, hoe geconcentreerd bij hij elke pose de belichting, achtergrond, accessoire en weet ik allemaal wat nog meer bestudeerde.

Tot nu toe kende ik hem enkel nog maar als mens samen met zijn gezin en dus niet in zijn professionele habitat.

Omwille van het feit dat de Filip en zijn gezin Belgen zijn, en in se dus minder open dan Nederlanders, was het toch een beetje afwachten of zij zich genoeg op hun gemak zouden voelen om ook open te bloeien. En wellicht is het de lucht hier boven Alicante, maar ook zij zijn heerlijk warme mensen. We hebben al boeiende gesprekken gehad, veel gelachen en elkaar geplaagd. Een BV zonder kapsones…

De rest van de week belooft ook boeiend te worden, want als alles volgens plan verloopt volgen er  nog fotoshoots en komen Nick en Lins, de @Naked Wanderings professionele bloggers, logeren voor een drietal dagen. Ik kijk er erg naar uit om hen te ontmoeten!

Nooit gedacht dat we zulk een boeiend en mooi leven tegemoet gingen.

Gracias Lavinia !

Hasta luego,

Annemie ofte Ana