58. Donkere dagen

Lavinia, dinsdag 8 december 2020

In huis brandt er constant een kaarsje, eerder een grote kaars. Niet voor de gezelligheid deze keer. Ook al vind ik het heerlijk om een kaarsje te ontsteken, en te genieten van de sfeer die dat uitstraalt, deze keer heeft het een hoger doel. Noem het desnoods bijgeloof -wat het wellicht ook is- maar voor mij is het een manier om verbondenheid en nabijheid te voelen met een aantal mensen die me heel erg dierbaar zijn en het momenteel ontzettend moeilijk hebben.

Ofwel ten gevolge van medische problemen, of omwille van een nakend afscheid, of omwille van psychisch lijden. Het lijkt wel of alles samen komt, alsof de koudste en donkerste dagen dit over zich afroepen. Het voor deze streek ongewone gure en koude weer ,10 graden, ik weet het, ik klaag niet -en toch voelt het ijskoud aan- lijkt dit alleen maar nog meer te versterken. De wind giert hier om het huis, en voelt onveilig aan. Voor het eerst sedert ons verblijf hier, leven we nu al enkele dagen in huis. De haard brandt gezellig de hele dag door, en de zon schijnt binnen en geeft haar aangename warmte door de ramen heen. Het is niet de kou en de somberheid van in België, gelukkig.

Bovendien hebben we dank zij vijand covid ook onze reis naar België moeten afgelasten. Het was geen makkelijke keuze. Zeker nu niet, nu we weten dat we zo veraf zijn van die mensen die er nu echt nood aan hebben. Ik troost me met de gedachte, dat het niet zoveel zou uitmaken, want dat deze afstand van 1900 km eigenlijk identiek is aan de afstand die covid ons zou opleggen. Het zou hoe dan ook een raambezoek blijven, in de kou, in de somberheid van december. Ik weet dat het voor mij onvoorstelbaar moeilijk zou zijn om vanachter het koude raam, te moeten toekijken hoe diegenen die het diepst in mijn hart zitten, het moeilijk hebben, en ik ze niet kan vastpakken. Ik hunker naar de knuffels, naar de troostende warmte, naar de stevige armen en de tranen die we samen hadden moeten kunnen laten rollen.

bron : about my recovery

Meer en meer wordt duidelijk hoe onwezenlijk dit alles is, hoe onmenselijk hard deze vreemde Kerst zal zijn. Ik merk dat iedereen op zijn tandvlees zit, dat iedereen snakt naar adem, naar menselijke nabijheid. Facebookberichten en -reacties worden steeds grimmiger en je merkt de frustratie die aan de basis ligt.

Vorige week waren Nick en Lins hier onverwacht op bezoek. Voor wie hen niet kent : het is een rondreizend koppel dat de wereld rond op bezoek gaat naar alle mogelijke naakt-accommodaties. En daar hun leven en werk van maakt. In ieder geval, dit Vlaamse koppel was letterlijk gevlucht van het onrustige en opgesloten gevoel dat ze in België kregen. Akkoord, als globetrotter wordt je misschien sneller onrustig als je lang op dezelfde plaats blijft. Maar wanneer zij al vanaf de eerste dag in Alicante vertelden dat ze een ware cultuurschok meemaakten, dan betekent dat wel iets. Als je al Peru, Iran, Australië, enzovoort aangedaan hebt, en je noemt Alicante een cultuurschok, dan is dit ook zo. Ze ervaarden hier een ongekende vrijheid, veiligheidsgevoel en rust. Iedereen draagt hier een mondmasker, er is volk op straat, je kunt gezellig uit eten gaan, een museum bezoeken, enzovoort. Ik wil geen pleidooi houden, ik wil ook niemand nog dieper in de put duwen, maar ook zij stonden verbaasd over de discipline die hier spontaan door iedereen aan de dag gelegd wordt. Er wordt zonder meer afstand gehouden, iedereen staat netjes in de rij te wachten, zonder onmogelijke toeren uit te halen om voorbij te kruipen, het mondmasker is hier een modeverschijnsel geworden, en is in alle kleurtjes en motiefjes te koop. De Spanjaarden hebben leren leven met dit ‘nieuwe normaal’. En geloof me, de meesten hebben het economisch nog heel veel moeilijker dan we ons nog maar kunnen inbeelden…

Hun bezoek was een geschenk uit de hemel. We hebben urenlang gepraat, frustraties geuit, de wereld in ogenschouw genomen, maar vooral op een heel positieve manier. We hebben gelachen, schater-gelachen (ik vermoed dat dit echt geen bestaande vervoeging is), samen getafeld, genoten van ongedwongen samenzijn -coronaproof natuurlijk. Een heerlijke positieve vibe danste door ons huis, en geeft ons dagen nadien nog dat heerlijke gevoel. Het was ontzettend boeiend om naar hun verhalen te luisteren, naar hun ervaringen in andere delen van de wereld die ons onbekend zijn. Het gevoel bekroop me, toen ik in een vorig leven, aan de lippen van mijn ‘bobonne’ hing, toen zij haar verhalen vertelde.

Ik sluit af met dit positieve gevoel, met deze dankbare gedachte, en neem deze mee om deze vreemde Kerst door te brengen in dankbaarheid voor wat we wél hebben. Elkaar -Wim en ik-, eeuwig durende vriendschappen die diep in ons hart genesteld zitten -warm en veilig-, familiebanden die -ondanks de fysieke afstand- alleen maar hechter en intenser worden, en hoe vreemd het misschien klinkt : dankbaarheid voor de mogelijkheden die de moderne technologie ons biedt om aan videobellen te doen. Om toch die lach te zien die je mist, om toch nog een kus te kunnen toewerpen. Het is niet de manier waarop we gewoonlijk ‘vieren’, maar wel mijn manier om ermee om te gaan. Ik omarm dit gevoel, en weet dat dit soort lichtpuntjes voor vele mensen op dit moment zoveel waard zijn. Het gemis is misschien groot, maar de liefde voor wie we liefhebben, neemt niemand ons af, ook dat nare beest niet !        

P.S. Correcte vervoeging van schaterlachen = geschaterlacht😉

Un abrazo fuerte !

Een dikke knuffel !

Annemie ofte Ana