Dormitorio con vistas

Lavinia, zondag 1 september 2019

Het lijkt al heel erg lang geleden dat ik nog eens achter mijn toetsenbord ging zitten. Te lang eigenlijk, maar er is zoveel gebeurd de voorbije weken doordat we een paar ‘Bv’s’ op bezoek hadden, en doordat we bijna constant alle villa’s bezet hebben. Dit is dus alleen maar goed nieuws.

Filip, de fotograaf, en zijn gezin zijn nu bijna twee weken terug thuis, en ook Nick en Lins , de bekende Vlaamse bloggers van Naked wanderings, die hier drie dagen verbleven, zijn terug verder getrokken. We hadden ook nog eens bezoek van een Nederlandse reisorganisatie die ons resort aan den lijve wou ondervinden, en dan was ook nog een artikel dat we mochten schrijven in een tijdschrift van een bekende Belgische naturistische vereniging. Het moet gezegd het waren best heel intensieve dagen, want er zijn niet de enkel de ‘klassieke’ gasten, maar ook deze ‘special guests’ waarmee we een samenwerkingsverband hebben opgesteld, dus moet er ook heel wat tijd voor marketing- en business gesprekken en foto’s uitgetrokken worden. Het waren uitdagende en erg fijne belevenissen en stuk voor stuk heel leuke ontmoetingen en gesprekken. Gelukkig wel. En het feit dat het hier constant buitenleven is, maakt het natuurlijk net zo aanlokkelijk om lekker lang op het terras te babbelen bij een wijntje.

We kijken heel erg uit naar de resultaten van al deze verschillende vormen van samenwerking. We zagen al enkele foto’s van Filip, en die zijn machtig schoon, wordt vervolgd…We weten op dit moment nog niet via welk medium, en wanneer, maar we houden je op de hoogte !  Binnenkort verschijnt ook de review van Nick en Lins over Lavinia op hun website (www.nakedwanderings.com) over hun bevindingen en ervaringen tijdens hun verblijf hier, en we mochten al de eerste gasten van de Nederlandse reisorganisatie ontvangen. Kortom, we zijn aan het zaaien, en geven het zaad nu de tijd om te kiemen. Later komen daar ongetwijfeld uitgebreider op terug.

Ook onze eerste Duitse gasten hebben de voorbije week hun intrek genomen, en ook dat is reuze goed meegevallen, meer zelfs, super goed. Ik was er een beetje bang voor omdat mijn Duits zich beperkt tot het niveau Duits van Jean Marie Pfaff, en eigenlijk nog heel wat minder. Maar gelukkig bleken ook die mensen wat Engels te praten, en in een mengelmoes van Duits, Engels en van mijn kant dan nog vaak eens met Spaanse en Nederlandse woorden ertussen, lukte het best aardig. Ik vind het ontzettend moeilijk om al de verschillende talen uit elkaar te halen. Ik betrap me erop dat ik net als Astrid Bryan indertijd die constant Amerikaanse woorden in haar Vlaamse zinnen plakte, en waar ik me toen onmiddellijk de mening vormde dat het opschepperig was, net hetzelfde doe. Ik maak onmogelijke zinnen die zowel Spaanse woorden als Engelse bevatten in een normaal gesprek met Nederlanders. Soms kan ik zelfs niet eens op het Nederlandse woord komen, en komt het Spaanse woord er vanzelf uit. Ik vind het wel bizar, gezien we momenteel niet zo gek veel Spaans meer spreken. Enkel in de winkel, bij de kapper, pedicure, dokter…

De dokter, dat is nog zoiets, zelfs dokters praten geen Engels. Probeer je maar eens verstaanbaar te maken in het Spaans die je enkel nog maar in infinitieven spreekt. Eigen schuld natuurlijk, maar het was echt onmogelijk om onze hele verbouwing en opstart te combineren met intensieve Spaanse lessen. We plannen in het najaar alvast een Spaanse cursus in. Onverwacht heb ik er de laatste weken toch enkele doktersbezoeken opzitten. Zo ben ik enkele weken geleden, lomp als ik ben, te dicht in de buurt van een cactus in de tuin gekomen. Het ding heeft zowaar stekels van wel 7 cm, en er boorden er zich een vijftal in mijn been. Omdat ik op dat moment te druk bezig was met het ondersteunen van Filip tijdens een fotoshoot, heb ik de prikkers eruit gehaald,

en even met een zakdoek het bloeden gestelpt. Het was een felle pijn, maar ik heb er verder geen aandacht aan gegeven. De dag erna leek het alsof er nog een stekel in mijn been zat, maar noch ik, noch Wim kregen het venijnig ding eruit. Dan maar zo gelaten, dacht ik, het komt er vanzelf wel uit. Maar dat was buiten mijn immuniteitssysteem gerekend die het nodig vond om er met een heftige rode en warme plek op te reageren. Juist, een ontsteking die elke dag wat erger werd. Op aanraden van een van de gasten die verpleegster was, toch maar naar de dokter gegaan. Het werd antibiotische zalf en orale antibiotica. Bovendien moest ik elke dag, ook in het weekend naar het ziekenhuis -waar alle medische eerstelijnszorg gevestigd is- om de wonde door de verpleegster te laten verzorgen en op te volgen. Na een tweetal dagen slaagde een verpleger erin om de stekel eruit te vissen. Ik schrok toch wel, want het onding van 2 cm lang zat er wel diep in. Eindelijk kon de genezing beginnen, en na een week mocht ik eindelijk weer het zwembad in en is de wond dicht. Ik had ook al een paar bezoeken aan de ‘medico familia’, de huisarts. Het gezondheidssysteem werkt hier echt wel goed. Zo moest ik een Rx laten maken van mijn ellenboog om een letsel van het bot uit te sluiten, wegens aanhoudende pijn. Er werd ineens geregeld dat ik op vrijdag om 9.10 de foto kon laten nemen, en erna om 9.30 bij de dokter om het resultaat te bespreken. Ik kan mij niet indenken dat dit in België mogelijk zou zijn. Maar, echt waar, ik kon om 9.10 direct binnen bij de Rx en om 9.20 zat ik al in de wachtzaal bij de huisdokter, in een ander gebouw nota bene. En ook de dokter was netjes op tijd. Cortisone spuit in de ellenboog, en klaar ; nergens hoef je voor te betalen. Dit is allemaal inbegrepen in het maandelijkse bedrag voor de gezondheidszorgen. Super toch ! Het wachten op een afspraak bij een specialist is net als in België twee tot drie maanden. Enige grote nadeel ; je hebt geen keuze in welke dokter je krijgt. Tenminste als je geen privé verzekering hebt. Dus het is hopen op een goede dokter, ergens in oktober.

Omdat we merken dat het noodzakelijk is dat we hier ook eens fysiek weg zijn, omdat je anders eigenlijk nooit 100 procent we-time hebt, plannen we nu in onze agenda wekelijks een namiddag en avond in waarop we op uitstap gaan. Zo zijn we een naaktstrand gaan verkennen, die helaas vanaf 18 uur druk bezocht werd door mannen die opzichtig op zoek waren naar andere mannen. Heel erg spijtig, want het was een mooi stuk strand, vol met baaitjes en grote platte keien. Dit strandje doen we dus niet opnieuw aan… Er zijn er immers nog een 10-tal naaktstranden in de nabije omgeving. De drie stranden die we ondertussen bezochten, kennen dit probleem niet. We hebben er dus weer een ervaring bij waar onze gasten alleen maar goed bij kunnen varen. We merken dat het toch heel belangrijk is om zelf allerlei dingen te gaan bezoeken, zodat we mensen niet ongewild ergens heen sturen.

We gingen ook naar Villajojosa, een heel erg gezellig stadje, bekend omwille van zijn verschillend gekleurde huisjes.

Helaas, net op onze uitstap-dag beslisten de weergoden dat het na al die droogte wel eens tijd was voor enkele uren hevige regen… Van pure ellende zijn we dan toch maar weer naar huis gegaan en hebben we lekker ‘genetflixt’ (ik vermoed dat dit werkwoord niet echt bestaat, maar dat iedereen het wel begrijpt). Ik kreeg er zowaar een zondagsgevoel van. Een vreemd gevoel dat me vroeger in België wel vaker bekroop op zondag. Ik kan het niet goed uitleggen, maar een wat onaangenaam en onbestemd gevoel tussen verveling en apathie in. Vaak ging dit gepaard met druilerig weer. De enige oplossing is dan, nestelen in de zetel met lekker vettig eten. Het werd dus een eigengemaakte hamburger, met heel veel ketchup en ajuin. Heerlijk, hoe dat smaakte !

Die ene halve dag en nacht dat het flink regende, heeft er voor gezorgd dat plots allerlei struiken weer beginnen te bloeien en prachtige bloemen schenken. Het groen is plots weer groener, de lampenpoetser,

de zinnia’s, de passieflora, verschillende bodembedekkers, en vele andere planten  geven weer het beste van zichzelf en spreiden een kleurrijk schouwspel tentoon. De gasten zijn gek op onze prachtige tuin, en vol trots nemen we de felicitaties in ontvangst. Ook al is dit niet ons werk, maar van Armin, de vorige Zwitserse eigenaar die de tuin met veel zorg aanlegde, meer dan 30 jaar geleden. En ook van onze tuinman die de tuin elke week netjes komt maken. Vorige week nog vroeg een van de gasten of we dat uitzicht niet als ‘normaal’ gaan beschouwen en het eigenlijk niet meer echt opmerken omdat we het dagelijks zien. Maar niets is minder waar ; elke ochtend als ik de gordijnen opentrek, verwonder ik mij over de rijkdom die we hebben in onze voortuin. Het prachtige vergezicht op de bergen en de zee, en ’s avonds als ik de gordijnen sluit kijk ik dankbaar naar de dansende lichtjes in de stad. Neen, ik neem dit niet ‘gratuit’. Ik ben mij op dit moment heel erg bewust van elke dag, elke belevenis, elk gesprek, elk moment, elke goedemorgen en slaapwel van elke gast, omdat dit mij zo gelukkig maakt, zielsgelukkig. Ook Wim zie ik elke dag meer en meer genieten van dit leven. En dit maakt me het allergelukkigst, ondanks de offers die we hebben moeten brengen om familie en vrienden achter te laten.

Hasta luego,

Annemie ofte Ana