43. Een positieve twist

Lavinia, zondag 26 april 2020

Deze week hebben we eindelijk nog eens andere mensen om ons heen gehad dan enkel maar wij tweetjes. Het was een pure verademing om nog eens te kunnen praten met iemand anders. Een tiental dagen geleden werden bepaalde beroepscategorieën toegelaten om terug te werken. Het gaat dan vooral over de sector van de bouw. En ook onze tuinmannen behoren blijkbaar tot die gelukkigen die weer aan het werk kunnen. Dit blijft natuurlijk beperkt tot tuinen waar veel ruimte is, en waar ze geen contact hebben met anderen. Zoals bij ons. Heerlijk om weer beweging te zien op ons domein, Spaans te horen babbelen en gewoon weer het gevoel te krijgen dat er nog leven is buiten ons mini-wereldje. Prompt begon ik een cake te bakken, van puur geluk, zin om iemand in de watten te leggen. Ik weet dat ze nogal tuk zijn op zoet, dus heb ik ineens ook het raam van de keuken opengezet van zodra ik de cake in de oven geschoven had.

De lekkere zoete geur zocht zijn weg door het open geklapte raam, net waar ze op dat moment bezig waren om nog een extra irrigatie voorziening aan te leggen voor de fruitboompjes die in onze privé achtertuintje staan. Een beetje stout van mij, maar het werkte wel. Van zodra ze mij in het vizier kregen, vroegen ze wat die heerlijke geur veroorzaakte. Eigenlijk toch een beetje een sollicitatie om een stuk cake te kunnen bemachtigen. Spanjaarden zijn blijkbaar heel erg punctueel wat betreft hun ‘desayuno’ (ontbijt) om 10 u. Zelfs toen ik opperde dat de cake toch nog even in de oven moest blijven, en dat ze best eerst nog een kwartiertje verder konden werken, weken ze niet af van hun gewoontes, en dus bleven ze gewoon ietsje langer zitten, gretig de nog heel erg warme cake verorberend van zodra die naar buiten gebracht werd. Het werd best een gezellig onder onsje, uiteraard op veilige afstand van elkaar.

Ook onze Nederlandse buurman-elektricien, was deze week nog langsgekomen omdat we met een electriciteitspanne te kampen hadden. Ook hier werd gezellig gekletst, want ja, nu heb je natuurlijk de tijd, en bovenal een buitengewoon verlangen om terug normaal met mensen te kunnen praten in plaats van ‘videopraten’. Eindelijk even het gevoel hebben wat ‘normaal’ is, ook al is het dan weer abnormaal om zo ver uit elkaar te zitten en elkaar geen handdruk te mogen geven.

Helaas zijn de maatregelen in Spanje nog niet veel versoepeld, het gaat slechts heel erg traag, ondanks de zeer positieve evolutie in de coronacijfers. Als je bedenkt dat nu pas, na een vijftal weken isolatie, de kinderen naar buiten kunnen! En dan nog niet eens zomaar vrijuit buiten, ze moeten vergezeld zijn van een meerderjarige, en nu komt het ergste : slechts 1 keer per dag, voor maximaal 1 uur en maximaal 1 km van huis verwijderd ! Ik kan er met mijn gezond verstand niet bij… Waarom kunnen ze de kinderen niet toelaten om toch meer buiten te kunnen spelen? Ze laten van in het begin strikt noodzakelijke verplaatsingen toe, daaronder horen ook de wandelingen met de hond (weliswaar beperkt tot een kwartiertje per wandeling). Begrijp me niet verkeerd, ik wil kinderen niet vergelijken met honden, maar is dit ook niet strikt noodzakelijk voor het welzijn van kinderen? Buiten kunnen spelen, fietsen, wandelen? Wat doet dit met het welzijn van een jong kind, binnen zitten, opgesloten, zonder andere kindjes te kunnen zien, misschien zelfs nog op een appartementje. Dit kan onmogelijk goed zijn voor het psychisch welzijn. Het is voor ons volwassen al moeilijk, laat staan voor kinderen. Ik hoorde dat er in België iemand was die zijn tuin gratis ter beschikking stelde voor kinderen met hun gezin die geen tuin hebben om een uurtje te komen spelen. Hoe grandioos mooi is dat ? Maar zelfs dat kon hier dus niet, want ze konden niet eens buiten komen… Ik heb echt heel veel medeleven met mensen die op een appartementje zitten. Vrienden en familie lijken dit ook niet te beseffen, wat voor vrijheid zij hebben in vergelijking met Spanje. En dan nog hoor ik overal dat creativiteit hoog viert, en dat mensen tóch nog de kantjes ervan aflopen en ondanks hun veel grotere vrijheid nog afspreken met anderen. Onder het mom van ‘zolang we ver genoeg uit elkaar blijven’. Het wringt een beetje, weet je, omdat wij hier echt opgesloten zijn. En nu denk ik niet aan onszelf, want wij hebben de enorme luxe van een grote tuin en prachtige vergezichten. Daardoor hebben we veel beperkter het opgesloten gevoel én we hebben ook altijd iets te doen. Het is een gans ander verhaal voor de Spanjaarden op een appartementje. Zo wist één van onze vrienden te zeggen die ontslagen is omdat er geen werk meer voor haar was dankzij corona. Haar man is kok in een restaurant dat ook dicht is… Ze hebben een dochtertje en leven op een klein appartementje. Het is onnoemelijk zwaar zegt ze. Ik kan het me zelfs niet inbeelden.

Gisteren was het een druilerige, triestige en deprimerende dag. Het was bewolkt en grauw, en dat zijn we hier echt niet gewoon. Vreemd genoeg kan ik hier niet meer mee om. We zijn het zo gewoon om altijd buiten te leven, altijd een blauwe lucht te zien, dat ik met mezelf geen blijf weet als het eens een sombere dag is. We zijn al enkele weken druk bezig met de website, om die volledig te vernieuwen en te vertalen, en te laten vertalen. We zetten alles zelf op de website, en dat is toch wel een heel groot karwei, ook al omdat we beiden nogal perfectionistisch zijn misschien. En laat dat nu net iets zijn dat minder aan mij besteed is. Ik ben veel liever bezig met koken, de tuin, timmeren, inrichten en decoreren. Maar we willen nu eenmaal toch dat alles snel klaar is, zodat we actie kunnen nemen van zodra er meer bewegingsvrijheid toegelaten wordt.  We passen ons business plan een beetje aan om de periode te overbruggen tot wanneer we de villa’s weer kunnen verhuren aan gasten.

Omdat we alle voorzieningen hebben om wellness aan te bieden, zetten we in het begin volledig in op die wellness op basis van dag-toegang. Dit zal dan vooral voor mensen uit de buurt zijn, of mensen die in en rond Alicante wonen. Ik kreeg er gelijk weer heel veel zin in, en terug een beetje meer hoop dat we tenminste niet lijdzaam zouden moeten afwachten tot we weer de villa’s mogen verhuren. Het is ons nog onduidelijk onder welke maatregelen wij zullen vallen wat dat betreft, want we zijn uiteindelijk geen hotel, maar villaverhuur. Fingers crossed dus dat dit plan aanslaat, en vooral dat het vlug mogelijk zal zijn. De volgende stap wordt wellicht uitbreiding van bewegingsvrijheid binnen de provincie, tot later nationaal, en vermoedelijk dan toch eerst de landsgrenzen vooraleer er mag gevlogen worden. Vandaar dat we alles laten vertalen in de talen van onze buurlanden.

Zodra de zon haar licht werpt, rep ik me naar buiten om actiever bezig te zijn in de tuin, of  me in een of ander project te storten. Zo heb ik me de laatste drie weken doodgeërgerd aan mijn project om een natuurlijk scherm te maken van kosteloos materiaal, snoeihout met andere woorden. Ik had enkele maanden geleden grote bundels takken zien liggen aan de vuilniscontainer, met het idee om er ooit iets mee te kunnen maken. Wim wordt door mij dan op dat moment stante pede opgevorderd om de takkenbundels te gaan ophalen. Ze bleken uitermate zwaar en groot te zijn. Maar als Ana iets in het hoofd heeft, moet het gebeuren. En dat weet mijn Wimmeke maar al te goed, dus kon hij niet anders dan ze de wagen in te proppen en ze mee te nemen. Maandenlang hebben ze daar gelegen, en nu vond ik dat de tijd rijp geworden was om er iets mee te doen. Helaas is er geen enkele doe-het-zelf zaak open, dus moest het echt wel van afvalhout en snoeihout komen. Dus geen mooie balken voorhanden om een net, en vooral recht kader te maken, maar wel balken die ik ooit achter ons domein vond en slanke boomstammen. In de natuur is een boom natuurlijk geen perfecte paal, maar scheef en krom en dikker en dunner hier en daar. Het wilde me maar niet lukken, en ik geraakte er maar niet uit, want oorspronkelijk wou ik takken verticaal zetten. Omdat ik na een week proberen geen stap verder geraakte, heb ik mijn dochter -onderwijzeres, dus creatief- dan maar raad gevraagd, en die vroeg zich af waarom ik ze niet weefde. Ze stuurde me een foto door van een geweven scherm, horizontaal geweven wel te verstaan, en ik vond het op slag een schitterend idee. Alleen was de uitvoering in mijn hoofd zoveel eenvoudiger. Ik bleef worstelen met de stugge takken, die me plots heel veel krommer leken dan toen ik ze gevonden had. Ook mijn kader van afvalhout en stammen was een ware nachtmerrie. Het onding bleef onmogelijk in elkaar vastzitten, en bovendien viel het constant om. Gaandeweg ging het beter, maar ik vervloekte het om eraan te werken. Ik was plots niet meer overtuigd dat het toonbaar zou worden, laat staan bruikbaar. Mijn koppigheid en doorzettingsvermogen zorgde ervoor dat ik me net genoeg kon opladen om er toch telkens opnieuw mee aan de slag te gaan. Helaas liet mijn rug en schouder het telkens heel snel afweten, waardoor ik slechts heel gestaag vorderde. Alles leek tegen te zitten. Maar jawel, vrijdag heb ik het afgekregen. Na een dikke twee weken. Twee stuks nota bene. Niet dat ik zelf heel tevreden ben over het resultaat, maar het is af, en dat was voor mij meer dan voldoende. Wim vindt het blijkbaar toch wel mooi, en ook mijn dochter vond het ‘keimooi’ toen ze een foto zag. Vermoedelijk zorgen al de negatieve gevoelens tijdens het maken ervan, dat ik het zelfs niet eens mooi kan vinden. Het is niet perfect, niet zoals het er in mijn hoofd uitzag. Eindelijk een project afgewerkt, eindelijk rust in mijn hoofd, want het bleef me bezighouden. Ik noemde het dan ook heel sarcastisch ‘mijn weefgetouw’, en moest mezelf er naartoe slepen.

Toen gisteren dan de dag zo grauw verliep, werd ik alsmaar negatiever, tot het moment dat we op het idee kwamen om gewoon te stoppen met werken voor die dag en gewoon een wellness dagje in te bouwen in ons eigenste complex. Grappig wel, want vroeger gingen we daarvoor een dagje uit naar de sauna. Eindelijk kon ik mezelf nog eens toelaten om enkel maar te genieten. We zetten de kachel in de sauna op, een rustgevend muziekje, en meer hadden we niet nodig. Binnen werd de open haard aangestoken, juist voor de gezelligheid en dronken we in het warme licht van het vuur een aperitiefje. Wim gaf me een heerlijke nek-en rugmassage, omdat hij wist dat het de laatste tijd niet zo goed gaat in mijn rug en nek. Nog nooit heeft een massage mij zoveel deugd gedaan, me compleet doen ontspannen, en mijn gedachten op nul kunnen doen zetten. En de enige reden is dat ik het zo moeilijk vind om mezelf toe te laten te genieten zonder meer. Het kan, het mag. Ik hoef niet altijd bezig te zijn, met wat dan ook. Ook al vind ik het heerlijk om bezig te zijn. Ook rust in het kopke is wel eens noodzakelijk. Ik kreeg de smaak echt te pakken, en breide er vanmorgen nog een heuse wellness verzorging aan. Voetbadje, gezichtsmaskertje, epileren, nageltjes lakken,

crèmekes smeren, lekker luieren in de hangmat met muziekje op. Zalig! Vreemd genoeg koos ik voor muziek die ik al jarenlang niet meer had opgezet, ontelbaar veel jaren. Muziek met een verleden, muziek met herinneringen aan een onbereikbare eerste puberliefde. Aan de periode van de typische worsteling van een zoekende adolescent naar zichzelf, onzeker en zichzelf in het middelpunt van de wereld ziend. Waarom ik net nu nood had om die muziek terug te horen, ik weet het niet, maar het was genieten. Luidkeels mee-kwelend (want zingen kan ik echt niet) met ‘Bridge over troubled water’ van Simon and Garfunkel,

of ‘Be’ van Neil Diamond…

Heerlijk, die herinneringen terug oproepen, die film van toen terugzien, maar niet het negatieve gevoel erbij, maar juist een echt bevrijdend gevoel. Want bijna 35 jaar later weet ik gelukkig waarvoor ik sta en wie ik ben. En ben ik intens gelukkig. Dit weekend, dit echte zen-weekend heeft me hier nog eens bewust van gemaakt. Echte me- en we-time als koppel. We hebben heerlijk genoten van het echt bij elkaar zijn. Want hoe vreemd het ook klinkt, we zijn per slot van rekening 24/7 bij elkaar, en toch stellen we vast dat we bewust tijd moeten inbouwen voor elkaar. Want Lavinia slorpt alles op. Hoe leuk en uitdagend en heerlijk het ook is om ermee bezig te zijn, er is ook nog Wim en ik, en ik en Wim… de liefde van mijn leven.

Hasta luego,

Annemie, ofte Ana

Voor wie graag meer informatie wil met betrekking tot onze dagpas, klik hier.

Lees je graag een van de andere (42!) blog artikels, dan verwijs ik je graag door naar onze blogpagina.