El Viaje, Fasten you’re seatbells

Ergens in het luchtruim tussen Spanje en België

Donderdag, 10 oktober 2019

Het is gewoon niet te vatten, ooit, nog maar enkele jaren geleden was ik als de dood voor vliegen. Ik zat in een constante paniektoestand vanaf ongeveer 24 uur voor de vlucht, tot op het moment van landing, en dan het hele plaatje opnieuw bij de terugvlucht. Ik kon maximum een vlucht van 4 uur  aan, en in het begin zelfs maar 2 uur. Wim heeft mij telkens ‘overhaald’, of laat ik eerlijk zijn, mij proberen te doen inzien dat er buiten België best heel veel leuke dingen te zien waren. Omwille van hem, heb ik me telkens opgeladen om toch met het vliegtuig op reis te gaan. En gelukkig bleek het altijd ook echt wel meer dan de moeite waard om deze angsten te doorstaan.

Ik kon geen vlucht aan zonder een kalmeermiddeltje, en kreeg al het klam zweet van zodra we naar de luchthaven toe moesten rijden. Ik vond het allesbehalve prettige ervaringen. Ik kon het niet bedwingen, mijn lichaam was totaal meester over mij, en mijn denken werd compleet overgenomen door mijn angst. Ik moest constant Wim’s hand vasthouden, en plantte dan mijn nagels in zijn hand, telkens de landing of het opstijgen werd ingezet. Ik verbood hem te slapen, en samen deden we kruiswoordraadsels, gewoon om mijn gedachten te verplichten ergens anders aan te denken. Ik klampte me vast aan mijn leuning, zat stokstijf, mijn lijf helemaal opgespannen, mijn spieren in vechtmodus, mijn hart in overslag en mijn ademhaling dwingend om diep in en uit te ademen.  Hij onderging het allemaal samen met mij.  Ik kon nergens anders meer aan denken dan aan neerstorten. En het toeval wil, dat bijna altijd, in de week voor we ergens heen vlogen, er wel ergens een vliegtuig neerstortte, of er een noodlanding was, vreselijk. Ik probeerde mezelf dan gerust te stellen door te denken dat statistisch gezien de kans wel veel kleiner was, dat nu ook nog eens ons vliegtuig zou neerstorten. Maar Wim haalde mij uit mijn luchtbel door te stellen dat statistisch gezien de kans even groot was bij elke vlucht… damned.

Ik wou best wel verder gaan vliegen, of beter gezegd, verdere reizen maken, mooie plekken zien, en dus nam ik therapie bij een psychologe waar ik onmiddellijk een goed gevoel bij had, een klik zelfs. Ik had alle vertrouwen in haar, en samen hebben we het angstprobleem aangepakt met cognitieve therapie. IK leerde een aantal methoden om met mijn angsten om te gaan, ik leerde heel wat over ‘normale’ dingen tijdens een vlucht, zoals het lawaai, de kleppen, turbulentie enzovoort. Dat maakte dat ik mij geleidelijk aan, meer en meer vertrouwen kreeg in de piloot en mijn angsten onder controle kon houden. Meer nog, langzaam begonnen ze te verdwijnen, niet helemaal, maar toch bijna. Zo zijn we in staat geweest om op huwelijksreis te trekken naar Jordanïe, een prachtig land, een prachtige reis, en meer dan 6 uur vliegen. Bovendien bleek er toen op de terugweg een tussenlanding te zijn… Alsof er nog niet genoeg uitdaging was. Maar I survived, en hoe?

Op dit eigenste moment zit ik in mijn eentje, in het vliegtuig, aan het raampje, mijn blog te schrijven.

De plek aan het raam was niet mijn keuze, dat geef ik toe, ik werd ze toegewezen, en vond het toch een poging waard om het te proberen. En ik geloof mijn eigen kunnen niet : ik heb tijdens het hele opstijgen naar buiten gekeken, en niet eens mezelf gedwongen, maar echt genoten van het uitzicht, van de blik op mijn nieuwe thuisland.

Ik hou van deze bergen, van de zee, en weerom weet ik dat dit mijn thuis is, mijn nieuwe habitat, dat ik hier thuishoor. En niet meer in België, mijn eerste hoofdstuk is af, mijn leven in België, en ik ben mijn tweede hoofdstuk begonnen. Weliswaar niet met wrok of wat dan ook, maar met een hele boel fijne en mooie herinneringen, aan mijn kinderen en familie, aan buitengewoon mooie vriendschappen, aan bijzondere kennismakingen en ervaringen. Dit boek is een apart avontuur waarvan ik niet weet waar het mij zal brengen, ons, maar het is alvast een hele mooie proloog…

Uiteraard zal ik heel erg blij zijn om de kinderen terug te zien, ook al is het een echt blitz-bezoek, want morgenavond vlieg ik alweer terug. Wim kon niet mee, want er zijn2 villa’s verhuurd, en morgen komen nieuwe gasten aan. Dus er was geen keuze, ik moest alleen. Dit is mijn allereerste keer helemaal alleen op ‘reis’. Straks ga ik een huurwagen ophalen en rij ik naar Beveren, naar de kids. Het is allemaal zo irreëel, en ik ben onvoorstelbaar trots op mijn evolutie en groei in zelfzekerheid die ik de laatste jaren heb doorgemaakt. Ik kan dit alleen maar toeschrijven aan mijn relatie met Wim, die mij de kansen geeft, de steun, het vertrouwen, het enorme respect voor mij als persoon en als vrouw en zijn onvoorwaardelijke liefde. Ik kan hier niet dankbaar genoeg voor zijn, maar ik weet ook dat ik dit ook voor hem beteken. En dat maakt me dubbel zo dankbaar. Omdat ik mijn soulmate vond, die mij met mijn rugzak volgestouwd met zaken uit het verleden, heeft opgenomen in zijn warme hart.

Het is een beetje vreemd misschien om hier een liefdesverklaring aan de wereld kenbaar te maken, maar ik zie het als mijn roman, mijn ervaringen, mijn persoonlijke leven, en ik vind er geen geheim aan dat ik dit wereldkundig maak.

Er begint turbulentie op te komen, en nu krijg ik het toch wel wat lastiger. Maar ik blijf mij concentreren op mijn vingers die mij helpen mijn gedachten op papier te zetten. Misschien wordt dit uiteindelijk toch een stukje tekst waarin je wellicht de lichte paniekerige gevoelens zult merken die ik toch voel borrelen vanuit mijn binnenste. Ik luister naar relaxing yoga muziek, en hoor een beekje lopen, geruststellend, dat wel, maar voor mijn plasdrang iets minder… 😊

Gisteren werd ik weer verrast door de Spanish way of life. Blijkbaar was er voor de honderste keer dit jaar een feestdag, en bleken alle winkels gesloten… De Valenciaanse feestdag. Wat houden ze hier van feesten. Ik vond het al vreemd dat er zoveel ruimte was op de parking van de supermarkten. Omdat ik niets in huis had, moest ik wel iets vinden. Gelukkig vond ik een klein Turks mini supermarktje die wel open was. Ter plaatse dan maar improviseren, en aan de hand van hetgeen ze voorhanden hadden mijn ‘menu’ bepaald.

We hebben besloten om vanaf half november tot eind december ons te concentreren op de organisatie, vooral wat betreft boekingen en dergelijke meer. Er is zo weinig tijd voor geweest, dat het nu echt eens grondig moet bekeken worden, zodat er zoveel mogelijk automatisch kan gebeuren, zodat Wim een beetje meer ontlast wordt en zich meer kan concentreren op andere zaken, in plaats van alles telkens weer te moeten vooruitschuiven.

Wellicht geven we dan vrienden (niet naturisten) de kans om te komen logeren. Maar dat staat nog niet vast. Eigenlijk zijn we de voorbije maanden amper alleen geweest. Super-tof, heel erg ons ding, maar vermoedelijk zal een beetje we-time best wel nodig zijn om even mentaal tot rust te komen. Om samen uitstappen te kunnen doen, uitgebreid te genieten van de sauna, strandwandelingen, ons eigen Lavinia-motto, alles kan en niets moet. We zien wel.

Twee dagen geleden zijn we verschenen op de frontpage foto en een heus artikel van drie bladzijden (dat ik zelf schreef) in Athena, een Belgisch naturistisch tijdschrift. We hebben er al heel wat mooie reacties over gekregen en onze website wordt de laatste dagen uitzonderlijk meer bekeken dan voorheen. Het geeft wel een vreemd gevoel om te weten dat je bij 6000 huishoudens in België in de bus belandt…. En dan nog eens extra via digitale weg vermoed ik. Ik voel me toch wel een beetje trots, zeker als ik bedenk dat ik pakweg 8 jaar geleden vol met complexen en als een heel onzekere vrouw door het leven ging. Naturisme heeft mijn ingesteldheid en mijn persoonlijkheid danig veranderd, en brengt mij in de mogelijkheid keuzes te maken die mij vroeger enkel angst en vermijdingsdrank zouden bezorgd hebben.

Nu lijk ik elke uitdaging vol vertrouwen tegemoet te kunnen gaan. Dat dit mij alleen maar een gelukkiger mens gemaakt heeft is de kers op de taart!

Ondertussen zijn we net een uur aan het vliegen, halverwege mijn geboorteland en mijn nieuwe thuis. Het voelt vreemd te weten dat ik de volgende 24 uur constant kleren aan moet.

Dat ik me weer in de ‘normale’ wereld zal moeten aanpassen. Gelukkig is het in België wel 12 graden frisser, zo’n 17 graden dacht ik, waardoor het me net iets makkelijker te verteren zal zijn.

Belgium, here I come !

Hasta luego,

Annemie ofte Ana