España, mi amor

Spanje, 9 februari 2019

Het is midden in de nacht, 4.00 u om precies te zijn. Ik heb eerst twee uur liggen staren naar het hekwerk voor ons slaapkamerraam dat hier zo typerend is, en heb tenslotte besloten om op te staan. Ongeveer twee uur geleden heeft Amigo ons wakker geblaft. Het was ontzettend schrikken, omdat hij dit eigenlijk bijna nooit doet ’s nachts. Hij slaapt meestal heel goed en we horen hem bijna nooit na  19 uur. Tot daarnet. Vooral het feit dat hij bleef blaffen maakte me ongerust. In mijn achterhoofd bleven de beelden van de krakers die hier lelijk huisgehouden hebben toen het leegstond. Mensen rondom ons maken ons ook vaak attent maken op het feit dat er vaak inbrekers binnnedringen. Iedereen heeft in ieder geval een hond en/of een alarmsysteem. Opvallend veel eigenlijk in vergelijking met in België. Misschien is het hier gewoon ook veel betaalbaarder dan in België. In ieder geval iets om uit te zoeken. Later.  Maar vermoedelijk heeft Amigo enkele katten in het vizier gehad, die natuurlijk direct doorhebben dat hij vastgeketend is en ze hem dus lekker kunnen uitdagen. Prompt komen beelden van Tom en Jerry voorbij geflitst.

Gisterenavond hadden we nog een aangename verrassing. We hadden, nog voor we hier woonden, al prijzen laten opvragen  via onze makelaar voor de ‘limpieza’ (opkuis) van de immens overwoekerde en onverzorgde tuin. Alle prijzen vielen eigenlijk dik tegen en pasten niet echt goed in ons budget. Toevallig hadden we een flyer in de bus gevonden van iemand die volledige opkuis van tuinen verzorgt. We hebben hem ook gecontacteerd en hij is een dag later samen met een collega komen kijken. Geen mañana, maar wel de koe bij de horens gevat.  Ze gaven ons van bij het begin een zeer professionele indruk en wisten duidelijk van aanpakken. Deze week zouden we een offerte krijgen voor enerzijds de opkuis en snoeiwerken en anderzijds voor het irrigatiesysteem. Dit laatste blijkt hier in Spanje echt noodzakelijk te zijn. Het is ook onbegonnen werk om met een tuinslang elke dag water te geven aan de bomen en planten, gezien de oppervlakte van 40 are. Gisteren kwam Román dan samen met zijn vrouw de offerte brengen. Die was merkelijk minder duur dan de vorige offertes, en geeft ons net iets meer ademruimte om de extra kosten van de renovatie te bufferen. We hebben dan ook direct toegezegd en maandag begint hij eraan. Op zijn eentje, aan die enorm grote klus. De offerte voor de irrigatie komt later, want dat gebeurt door zijn collega. Ik ben razend benieuwd. Het zal een enorm verschil maken want de aanblik van de tuin die zo verkommerd is, maakt dat het geheel er nu troosteloos bijligt. Het snoeien van de palmbomen gebeurt door een specialist die zal tot helemaal boven in de kruin zal klimmen. Daar zullen we alvast mooie beeldjes van kunnen schieten. Misschien moeten we straks als het licht wordt toch nog eens de hele tuin filmen zoals het er nu bijligt. Kwestie van herinneringen te maken voor later, want ik kan me levendig inbeelden dat we ons, eens alles afgewerkt is, niet meer zullen kunnen herinneren hoe het er nu uitziet.

De voorbije week is er heel wat veranderd in en om de huisjes.

Zo hebben we ons vooral geconcentreerd op het ‘fotogeniek’ maken van het huisje waar we nu in wonen. Het is een immense klus, want er moet veel gekuist worden, muren en plafonds moeten met een vochtige spons afgenomen worden, vloeren geschrobd, gaatjes opgevuld, muren bijgewerkt worden en noem maar op. En dan natuurlijk ook het leuke werk ; het inrichten. Zalig, ik kan me helemaal uitleven hierin. Op dit moment zijn de badkamer en slaapkamer volledig klaar. Wat een face lift! Nog veel mooier en gezelliger dan ik me in mijn wildste dromen had kunnen inbeelden. Maar misschien ben ik wel bevooroordeeld…hoe zeggen ze dat ook alweer ? Mijn kind, mooi kind of iets in die aard…

Ik heb mijn handigheid de laatste dagen goed kunnen benutten, en ben mijn ouders dan ook bijzonder dankbaar voor alle kennis en handigheid die ik met de paplepel heb meegekregen. Nooit heb ik het meer nodig gehad als hier, muren bijwerken, meubeltjes in elkaar knutselen, gordijnen aanpassen, creatieve oplossingen zoeken met weinig middelen en noem maar op.

Mama en papa zijn trouwens de meest handige mensen die ik ken. Wat zij met hun handen kunnen is onvoorstelbaar. En niet alleen met hun handen, want alles moet ook beredeneerd gebeuren, met inzicht en vakkennis. Mama was een krak in het herstellen en maken van alles wat met handwerk had te maken. Ook enorm creatief in het bedenken van allerhande oplossingen om dingen te herstellen. En papa is dan weer van alle markten thuis ; hij kan werkelijk alles en heeft ook alle mogelijke opleidingen in avondschool gevolgd. Mijn broers en ik mochten hier dankbaar getuige van zijn. We hebben gretig kunnen stelen met onze ogen en handen. Want bovenal zijn mijn ouders ook nog goede leermeesters, blij om hun kennis te kunnen delen. Dank je wel mama en papa!

Deze week had ik mama nog aan de lijn. Ze klonk niet zo heel erg goed, een beetje eenzaam, een beetje ongelukkig. Ik denk niet dat mijn vertrek naar het buitenland hier zo heel erg veel aan bijdraagt, maar veeleer het feit dat ze ongewild minder contact blijkt te hebben met haar beste vriendin in het RVT. Het doet me pijn te horen dat ze zich blijkbaar niet goed in haar vel voelt, dat ze zich weer wat afzondert. Wellicht mist ze mij ook wel, dat kan niet anders. Door dit korte contact kwam de confrontatie met het verdriet dat we nalaten bij ons vertrek bij de achterblijvers me keihard in het gezicht geslagen. En dat gevoel blijft nu al de hele week hangen. Misschien heb ik er onvoldoende bij stilgestaan wat dit met onze familie doet. Ik kan me het ook moeilijk inbeelden, want ik heb altijd mijn ouders bij mij gehad, mijn familie. Ik was diegene die in het verre Beveren ben gaan wonen, ver weg van iedereen in Brugge. Toen hebben ze mij wellicht ook gemist, want dat uur rijden lijkt heel erg ver. Je gaat niet zomaar even langs, maar moet er toch enkele uren voor uittrekken. Ik heb aan den lijve vaak ondervonden dat dit ervoor zorgde dat contacten anders verliepen, meer gepland. Maar aan de andere kant kwam ik nooit ongelegen, maakten mensen tijd om ons te zien, was het pure quality-time. Vaak zag ik ertegenop om twee uur in de auto te zitten voor een bezoekje, maar ik had het er graag voor over. En ik ben blij dat ik het altijd heb gedaan, vooral het laatste half jaar voor we vertrokken en de gezondheid  van mama en papa onverwacht sterk achteruit begon te gaan. Ik ben blij dat ik alles heb gedaan wat in mijn mogelijkheden lag om maximaal te doen wat ik kon om hen bij te staan. Dit geeft me toch een beetje minder schuldgevoel. Ook het feit dat ik in mijn jeugdjaren enorm veel heb geholpen met mama in het huishouden en ook een vriendin ben geweest voor haar, maakt dat ik me niet schuldig hoef te voelen. Maar het is er wel, dat schuldgevoel. Aan de andere kant weet ik dat kiezen altijd een beetje verliezen is. En dat verlies is het feit dat ik mensen in de steek laat. Fysiek dan, want in mijn gedachten en in mijn hart blijven ze hoe dan ook heel dicht bij mij. Ook tegenover mijn kinderen heb ik datzelfde schuldgevoel. Gelukkig hebben we vlak voor ons vertrek een heel diep en emotioneel gesprek gehad. Ik heb het gevoel dat daardoor de banden sterker geworden zijn. Joke, mijn oudste dochter, kwam met het voorstel om een whatsapp groepje op te starten, wat ik grandioos vind. Het is een manier om ook van dagdagelijkse dingen op de hoogte te blijven. Dingen die je anders misschien gewoon niet deelt omdat ze te alledaags zijn, te banaal. Het maakt dat ik me dichter bij hen voel, dichter bij hun leven sta. Ik hoop dat zij dat ook zo ervaren.

Ik ben honderd procent overtuigd van het feit dat we de juiste keuze maakten om naar hier te komen. Ik zie Wim volledig openbloeien, helemaal ontspannen, intens gelukkig. En ik voel me identiek hetzelfde. Het lijkt hem rust te brengen dat hij dingen op zijn tempo kan doen, zonder dat anderen hoge eisen stellen. We genieten ervan om samen ons project eindelijk ter plaatse te kunnen uitwerken. We voelen ons hier zo thuis, genieten van de altijd blauwe lucht met de steeds verrassende wolkentekeningen, de zonsopgang vergezeld van de vrolijke deuntjes van de ontwakende vogels,  ven de kleurschakeringen van de zonsondergang, telkens weer anders, telkens weer nieuw.  We genieten van de avontuurlijke wandelingen met Amigo op de rotsachtige steile paadjes in de verlaten, prachtige natuur achter ons domein. We genieten elke dag opnieuw van de zon, van het buitenleven, jawel,  España mi amor.  Gisteren was het hier nog 30 graden in de zon. Inderhaast ben ik nog vlug topjes en shortjes gaan kopen, want we vinden die van Beveren niet terug in de ontelbare dozen die her en der nog ingepakt staan. Zelfs het eten lijkt hier lekkerder en heeft meer smaak. We kunnen niet direct thuisbrengen of dit komt door het gelukzalige gevoel dat we hier ervaren, of aan de kwaliteit van het eten zelf.  Elke dag sta ik op met een big smile, elke dag heb ik zo’n goesting in het leven. Te weten dat ik al te vaak het tegenovergestelde heb gekend toen ik in een depressie zat. Maar hier wil ik niet meer aan denken. Dit is het verleden. Ik leef in het nu en met de toekomst voor ogen.

Het enige waar ik me momenteel wel zorgen over maak, is of we wel ooit gasten zullen ontvangen. Momenteel hebben we 1 boeking voor de naaktyoga, maar dat is het dan. Wim zet zich keihard in om ons te linken aan boekingssites, naturistenverenigingen enzovoort. Dit is een zeer tijdsrovende en minutieuze bezigheid. Het grote probleem hierbij is momenteel dat we geen foto’s kunnen bieden van mooie, afgewerkte accomodaties, omdat niets volledig af is op dit moment. Alles is nog in het stadium van renovatie, de tuin en de zwembaden zien er niet uit. We proberen zoveel mogelijk foto’s te nemen waar je die onvolkomenheden niet ziet. Het is zoals alles hier improviseren en roeien met de riemen die we hebben. De opleiding fotografie die Wim volgde komt nu goed van pas. Maar helaas heeft hij geen toegang meer tot een fotoshop programma om de foto’s hier en daar wat te verfraaien zodat alles toch nog toonbaar wordt. Bovendien is de aankoop van zo’n goed uit de kluiten gewassen programma momenteel ook net iets te duur. Wim is er gerust is dat de boekingen wel zullen komen. Ik wou dat ik zelf ook dat gevoel had en probeer mezelf wat te sussen, maar dit lukt niet zo heel erg goed. Want uiteindelijk : geen gasten betekent geen inkomen. Ik zal het maar klasseren onder de noemer van ‘de onzekerheid van het ondernemerschap’…

Ik zie net dat het 5.11 u is geworden. Ik probeer nog een uurtje of twee te slapen, zodat ik tenminste een beetje een minder duffe kop heb straks.

Hasta luego,

Annemie, ofte Ana zoals ze me hier in Spanje noemen 😉