44. Fase 1 -1 = 0

San Vicente Del Raspeig, zaterdag 9 mei 2020

De nachtwacht is weer op pad. Al van 3 u vannacht lig ik te draaien in bed, en lukt het me niet om terug in te slapen. En, zoals mijn trouwe volgers weten, is dit mijn meest creatieve moment om te schrijven. Nou, creatief is misschien een beetje hoogdravend. Laat ik eerlijk zijn, ik lig gewoon te tobben en kom er niet uit. Eigenlijk is het puur therapeutisch ; door mijn gedachtenmolen los te laten op papier (hé hé, klinkt lekker ouderwets), ben ik in staat om ze los te laten.

Donderdag kregen we te horen dat we -dit is Alicante provincie- in fase 1 van het exit-plan zaten. Dit was hetgeen uiteindelijk ook logisch leek en waar iedereen hier ook van overtuigd was. En dit betekende alleen maar goed nieuws. Een veel grotere vrijheid wordt dan toegestaan, en wat meer is, ook de hotels en vakantieverblijven mogen dan terug openen. Omdat je met die hele corona toestand nooit kunt inschatten hoe alle beslissingen vallen, en wat ze zullen inhouden, betekende dit het langverwachte startschot om Lavinia terug in gang te doen schieten. Weliswaar onder enorme voorzorgsmaatregelen en met zware beperkingen. Zo zouden enkel mensen uit je eigen provincie welkom zijn, mag je enkel 30 % van je totale capaciteit bezetten, en moeten alle gemeenschappelijke ruimtes gesloten zijn. Zoals altijd is dit weer een race tegen de klok, omdat je pas op het allerlaatste moment actie kunt nemen door de onduidelijkheid van regelgeving hierrond en de laattijdige beslissingen van hogerhand.

Ik kan je verzekeren dat dit voor ons een hele denkoefening was de voorbije weken. Om de één of andere reden zijn we nog niet bekend op de Spaanse markt, en kwamen onze gasten tot nu toe allemaal van buiten de landsgrenzen. We waren, en zijn, dus heel druk bezig om de website te vertalen in het Spaans. Gelukkig hebben we veel hulp van een Spaanse vriendin, die alle teksten corrigeert. Nadien moeten alle teksten ook nog netjes op de website geplaatst worden. Ook dit is een huzarenstukje, toch voor mij. Website teksten zijn nu eenmaal niet gewoon simpele Word documentjes. Je moet er echt wel geconcentreerd werken om te zorgen dat alles op de juiste plaats komt te staan, titels, knoppen om op te klikken ook vertaald zijn, de links die erachter zitten wel degelijk op het Spaanstalige deel terechtkomen, enz… Het lijkt een never ending story.

never ending story in the eighties 

En daarbij kwam ook nog het bussinessplan volledig herzien, want een ander publiek betekent andere promotiekanalen zoeken. En op zijn beurt ook weer je promotie vertalen, inspelen op de noden van de Spaanse reiziger, en zoveel meer. Maar dit is leuk, dit is een opportuniteit, dit is een uitdaging die wij graag aangaan.
Een uitdaging van een heel ander kaliber, is die van corona en alle maatregelen. Vooral omdat deze zo algemeen en verwarrend zijn. Gemeenschappelijke ruimtes moeten dicht blijven in de accommodaties. Goed, maar wat betekent dit met betrekking tot de zwembaden, de jacuzzi… Dus moet je je licht proberen op te steken bij diverse instanties. Je boekhouder in Spanje is eigenlijk de raadsman van je bedrijf. En daar krijgen we onze officiële  informatie door, die hij via het Staatsblad krijgt. Probleem is, dat daar natuurlijk dagen overheen gaan eer het in het Staatsblad verschijnt en hij er een overzicht van maakt per sector. Als het nieuws pas donderdag bekend wordt, en je moet daarop wachten,  terwijl je de maandag open zou moeten gaan (lees : ten alle koste open ‘wil’ gaan). Dus zit er niets anders op dan zelf op zoek te gaan naar officiële informatie. Officieel betekent an sich : onduidelijkheid en ‘van-het-kastje-naar-de-muur-gestuurd-worden’. Maar, welke keuze heb je dan? De Belgische ambassade is er niet voldoende van op de hoogte, en stuurt je door naar de lokale overheid. Op de gemeente is het gokken dat je de juiste dienst kiest, departement gezondheid, toerisme, noem maar op. Toen ik uiteindelijk op de juiste dienst terecht kwam -gezondheid- bleken die op hun beurt eigenlijk ook niet goed te weten hoe de vork in de steel zit. Ik probeerde in mijn beste Spaans -dat trouwens al heel wat beter is dan toen we hier net kwamen wonen- onze situatie uit te leggen. Het leek wel de toren van Babel. We leken elkaar maar niet te begrijpen. Dus, tijd om een hulplijn in te schakelen : mijn Spaanse vriendin laten opbellen. Na haar feedback naar mij toe bleek ik het toch allemaal goed begrepen te hebben. Het is onduidelijk, er zijn geen specifieke richtlijnen, en alles is een stuk interpretatie naar goeddunken.

Omdat wij onze gasten en hun gezondheid echt niet op het spel willen zetten, en bij uitbreiding de hele wereldgezondheid, hebben wij in ons nieuw plan gekozen voor optimale afscheiding van de gastenverblijven. Wij vinden het onze verantwoordelijkheid om ons strikt aan de covid maatregelen te houden.  Zo zullen we enkel de twee verst uit elkaar gelegen villa’s verhuren, en krijgt elke villa zijn eigen privé zwembad en stuk tuin, alsook toegewezen ligbedden en stoelen. Op die manier kunnen we alles onder controle houden, en voldoende ontsmetten na elk gebruik. Zo dragen we optimaal bij aan het binnen de perken houden van het smerige virus. De poetshulp werd ingeschaald in onze agenda, de tuinmannen, en wij konden beginnen met het park gastenproof te maken. Ik keek er enorm naar uit om eindelijk weer gasten te kunnen ontvangen. Ook de vrijheden buiten ons domein zouden in fase 1 enorm veel uitgebreid worden. Eigenlijk bizar veel ineens, als je dit vergelijkt met vanwaar we komen. Zo mag je in fase 1 plots met 10 mensen samenkomen, weliswaar de social distancing in acht nemend. Ook terrassen kunnen weer voor de helft gebruikt worden, restaurants met terras kunnen weer openen, winkels minder dan 400 m², musea, enz… Allemaal met beperkingen, maar wat een verademing. Prompt nam ik me voor om heel snel nog eens uit eten te gaan. Hoe lang is dat geleden ! Terug andere mensen om me heen zien, horen. De gezellige drukte van de Spanjaarden weer kunnen ervaren, me weer een beetje ‘normaal’ kunnen voelen. Wat keek ik daarnaar uit!

Maar, dit alles was volledig buiten de politiek en de economie gerekend…

foto : Walk in my Shoes

Gisterennamiddag, amper één dag na de beslissing om in fase 1 in te stappen, heeft de minister van volksgezondheid die beslissing terug ingetrokken, althans voor ons en heel wat meer regio’s in Spanje, die ook in fase 1 zaten. Om het in Monopoly termen te zeggen ‘ga terug naar de gevangenis’, en begin van vooraf aan, alsof er niets gebeurd is.

foto : Wealth Management

En dit alles onder druk van de regio’s als Catalonië en Madrid, die donderdag niet ‘gepromoveerd’ werden omdat ze nogte veel besmettingen hadden. Het spelletje ‘het is niet eerlijk’ is begonnen. Zij konden het niet kroppen dat bijna gans Spanje wel terug aan de slag kon en de economie in gang kon trekken, en zij niet. Dus werd alles herzien, en in plaats van te rekenen met provinciegrenzen, werd nu plots gerekend met gezondheidsdepartementen en -grenzen. Totaal oncontroleerbaar natuurlijk. Gevolg : er wordt gekeken naar de hospitalen en hun zieken, en wij behoren tot Alicante, waar een groot universitair ziekenhuis is die alle corona-patiënten uit de ganse streek verzorgde. Conclusie : de hele regio Alicante wordt plots aanzien als een grote besmettingshaard, terwijl het aantal besmettingen van mensen uit Alicante provincie zelf belachelijk laag was. En zo worden wij gestraft. Wij op onze berg en natuurgebied achter ons van 500.000 m², waar nooit iemand komt. Wij leven in de Campo, enkel mensen die hier wonen komen tot hier. Veiliger kan het niet… Natuurlijk gaat het er niet om dat wijzelf hier veilig zitten, maar gaat het over de hele provincie Alicante, waar nauwelijks zieken waren. Toch in vergelijking met de grootsteden als Madrid en Barcelona. Het was een dolksteek recht in mijn hart. Ik begrijp dit niet. Hoe is het mogelijk dat een beslissing na 1 dag plots 180° teruggedraaid wordt? Wie maakte de vorige beslissing van -180°? Toch diezelfde mensen? Hoe zeker zijn ze dan van hun beslissingen, als ze zich laten onder druk zetten door bepaalde delen van het land? Is dat dan daadkracht? Wat baat het om onze, en de andere regio’s nu nog 14 dagen langer met helse beperkingen op te zadelen, terwijl er geen, of amper doden meer te betreuren vallen in deze regio’s? Ik vraag me toch wel af, of het niet beter geweest was om een gecontroleerde groepsimmuniteit te proberen bekomen. Zijn de gevolgen op psychisch, mentaal en bij uitbreiding dus ook op fysiek vlak niet veel groter door deze situatie uit te smeren over een periode van misschien wel een jaar? Dit is niet goed. Ik hoor constant verhalen van mensen die volledig uitgeput zijn door de isolatie en de sociale deprivatie. Hoeveel langer kan men dit volhouden op wereldvlak? En dan had ik het nog niet eens over de economische schade, en de daar bijhorende drama’s en ellende. In Spanje alleen al zijn 300.000 werklozen gevallen door de gevolgen van corona. En hierbij werden de tijdelijk werklozen nog niet meegerekend. In een land waar het al moeilijk is om werk te vinden. Dat zijn 300.000 gezinnen (ik schrijf dit getal bewust voluit om het enorme aantal duidelijk te maken) die op dit moment in angst voor de toekomst leven, die niet weten hoe de eindjes aan elkaar te knopen. Onzekerheid knaagt aan je lijf. Onzekerheid maakt bang en geeft een enorme stress. Dat is ook wat ik nu voel. Het idee om terug te moeten schroeven van wat we zelfs niet eens hebben mogen proeven, de herwonnen vrijheid, is heel hard om dragen. Ik geef het toe. En wij zijn bij de gelukkigen, wij hebben een privé park, en genoeg omhanden. Maar velen zitten op een klein appartement, zonder tuin, enkel op elkaar te kijken en zich te vervelen. Dit heeft ook een naam, weet je, ‘boring out’. Ik hoor bij veel mensen het verhaal van verveling opduiken, en dat dit hen gek maakt.

Ik weet niet wat ik hiermee moet. Ook al is het maar uitstel van 14 dagen, in mijn hoofd hoor ik niet ‘het is maar 14 dagen’, maar enkel ‘terug in je kot’. Terug naar af. Ik vrees dat dit soort beslissingen voor weerstand gaan zorgen bij mensen. Dat mensen dit niet gaan pikken en in het verweer gaan schieten. In het verweer op hun manier waarschijnlijk. Dat ze gaan denken : ‘foert, dan worden we maar ziek’. Plots lijkt de ziekte zelf minder erg dan de isolatie. Ik vrees dat de mensen willen uitbreken, en in plaats van gedisciplineerd in een rijtje te lopen, paniekerig gaan uitvliegen en dat er geen controle meer op te krijgen is. Mensen hebben de idee gehad donderdag, dat alles goed komt, eindelijk. Spanjaarden zien dat alle buurlanden de maatregelen versoepelen, en in Spanje voorlopig plots maar voor enkele delen ervan. Alsof je de kooi van de leeuw op een kiertje zet met een brok vers vlees ervoor, hem eraan laat ruiken en snel de kooi weer sluit. Dat doen ze nu met ons. En het is geen fijn gevoel. Vooral omdat er geen enkele zinvolle verklaring achter de beslissing van gisteren zit. Het is niet omdat er plots weer een piek of een verergering van de epidemie is, nee, gewoon om het meest kinderachtige spelletje ‘hij wel en ik niet’.

Gisteren kreeg ik uit België ook berichten te horen van heel verwarrende maatregelen. De nieuwe bezoekersmaatregelen  lijken daar ook een lachertje te zijn. Dus ik besef heel goed dat dit overal zo is.

Morgen is het in België moederkesdag. Mijn moederke is gelukkig nog steeds negatief en gezond in het RVT. (waar ondertussen reeds 35 mensen gestorven zijn sedert half maart!). Dankzij de duidelijkheid over wel of niet besmette bewoners, hebben ze eindelijk aparte afdelingen kunnen maken met positief en negatief getesten, en hebben de bewoners eindelijk meer vrijheid, en kunnen ze weer samen tafelen, en rondlopen. Het geluk voor mijn mama is dat haar BFF (haar beste vriendin) ook negatief testte, en haar buurvrouw is geworden. Dus kunnen ze weer ganse dagen samen op pad in de afdeling, en weer trouw naast elkaar tv kijken. Er zijn nu plots nieuwe vormen van bezoek ontstaan. ‘Raambezoek’, wat een vreemd woord is dit. Onwillekeurig en totaal oneerbiedig moet ik denken aan bezoek in de dierentuin, ik kan het niet helpen, het beeld komt gewoon in mij op. Mensen kunnen hun familie zien vanachter het raam. Soms kan het raam zelfs op een kier gezet worden, zodat ze toch even kunnen babbelen. Of, worden mensen in de inkomhal geplaatst aan de glazen deur, en kunnen ze via de telefoon met elkaar praten. Weer komt een oneerbiedig beeld  voor mijn netvlies -een gevangenisbezoek zoals je vaak op tv ziet. Maar uiteindelijk is het ook wel zo. Het blijft een gevangenis-situatie. Gelukkig zijn de zorgen en de omgang veel menselijker en warmer. Het blijft een gevangenis. Een gouden kooi, zoals mijn oma zaliger pleegde te zeggen over het rvt waar ze toen verbleef.

foto : Brainnet

Gisteren belde ik mijn oudste broer die zei “jullie zitten niet opgesloten, jullie hebben verdorie een privé park”. En inderdaad, dat is ook zo, en ik ben daar ontzettend dankbaar voor. Maar, it is all in the mind. Tot gisteren heb ik me ook nooit echt opgesloten gevoeld, maar het nieuws dat Wim mij ’s avonds vertelde, heeft een alarmknop ingeduwd bij mij. Plots voel ik mij heel erg opgesloten. Plots komt het gevoel van sociale deprivatie heel erg sterk naar voor, een gevoel dat al die tijd wellicht wel diep binnenin zat en netjes ingepakt zat in de mooie verpakking van ons paradijs hier. Met de verpakking van een prachtige tuin, twee zwembaden, een jacuzzi en een sauna, onvoorstelbaar veel bloemen en planten, ruimte, prachtige vergezichten, buitenleven, zon…

Maar wel zonder mensen om ons heen. En laat dat nu net zijn waarom we naar hier kwamen. Niet om in deze mooie verpakking te zitten met ons tweetjes. Maar om dit mooie geschenk te delen met zoveel mogelijk mensen, met warme gasten, met vrienden. Dit geschenk is geen geschenk om in de vitrinekast te zetten. Dit is een’ Bongo-belevingsbon’. Dit is net als Tomorrowland. Daar ga je toch ook niet heen als je alleen zou zijn? Hoe mooi de decors ook zouden zijn, hoe mooi de muziek ook zou zijn. Je gaat erheen om dit samen met andere mensen om je heen te kunnen beleven. En dit is hier net zo. Naar mijn gevoel toch. Het is niet compleet als hier geen gasten zijn, die genieten van de zon, van het koele water, van de mooie bloemen, van samen eten en drinken met andere gasten, van het praatje met ons, van de vrijheid en van ‘niets moet alles kan’. Begrijp me niet verkeerd : ik geniet van elk moment hier, van alle rijkdom van Lavinia. Maar het voelt niet compleet. De ziel is er op dit moment niet. De ziel van menselijke warmte en vriendschap. En dat mis ik enorm. Daar kijken we al weken reikhalzend naar uit. Ons geduld, en dat van zoveel anderen wordt nog maar eens op de proef gesteld. Maar ook dit overleven we. We zijn oorlogsveteranen, Wim en ik. We hebben in ons leven al heel wat troebele watertjes doorzwommen. Dit is er gewoon nog zo eentje. En we weten dat je troebel water kan zuiveren, als je dit maar wil. We blijven optimistisch en positief naar de toekomst kijken. Maar vannacht kon ik dit dus even wat minder. Toch toen ik aan dit schrijven begon. Nu, anderhalf uur later, voel ik me terug een beetje bevrijd van de ketenen van mijn donkere gedachten van de voorbije slapeloze nacht. En wat overblijft nu, na 2646 woorden, is een gevoel van ‘alles komt goed’…

Hasta luego,

Annemie ofte Ana