Feliz Navidad !

Brugge, 27 december 2019 – Beveren, 28 december 2019

We zijn 10 dagen onderweg nu, onderweg in België, in ons thuisland, dat eigenlijk ons thuisland niet meer is. Het is een bevreemdende, triviale ervaring. Toen we in Zaventem landden, was het donker en grauw, en we hadden allebei het gevoel dat we zo snel mogelijk terug wilden. Dat deprimerende weer sloeg direct op ons neer. Bovendien reisden we vanuit Zaventem met de trein naar Brugge. Dit bleek achteraf gezien niet zo eenvoudig omdat we twee grote en twee kleine koffers, een laptoptas van 10 kilo, en een handtas bij hadden, in totaal zo’n 70 kilo. Bovendien was het volle avondspits, en zat de trein tjokvol. We hadden nog net een plaatsje gevonden, maar het opbergen van de koffers bleek ook een hele onderneming te zijn. Na amper 2 stations moesten we overstappen en begon het hele karwei weer van vooraf aan. En het regende. Niet echt opbeurend. Maar uiteindelijk is dit enkel de reis. Het gaat om de mensen die we zouden ontmoeten, het weerzien van de kinderen, mijn ouders, mijn broers, vrienden, ex collega’s… We hadden onze agenda propvol ingeboekt, want we wilden toch heel wat mensen terugzien. We hadden bewust gekozen om voor langere perioden bij vrienden van de G5 -onze 5 beste vrienden- te logeren.

Zo konden we telkens minstens 4 nachten ter plaatse blijven en tot rust komen, en hoefden we niet constant met onze bagage te zeulen en telkens opnieuw in en uit te pakken.  Ondanks dat hebben we er helse, drukke dagen opzitten. En eigenlijk zijn we heel erg vermoeid. Misschien wilden we teveel, teveel familie en vrienden zien. Maar we wilden ook heel graag enkele mensen extra zien omdat ze in een moeilijke periode zitten, en ja, je moet ook voor jezelf zorgen en grenzen durven stellen, maar wij zouden ons niet goed voelen wanneer we dit niet zouden doen voor mensen die ook voor ons altijd klaar staan. En zo reisden we van Brugge naar Zoersel, naar Beveren, naar Oostende, en tussendoor weer naar Brugge en op en af. Maar moe en voldaan zoals ze zeggen, zo voelen we ons. We gaan morgen onze laatste dag voor afreis aan, en zitten nu op de trein naar Beveren, waar we nog een paar afspraken hebben, om dan morgenavond naar Zaventem te reizen en er te overnachten om bij het ochtendkrieken om 6 u terug naar huis te vliegen

Het waren dagen vol emoties, emoties van blijdschap, bezorgdheid, liefde, vriendschap, maar ook verdriet om wie we achterlaten, mijn ouders, onze kinderen, vrienden. Het was een echte emotionele rollercoaster, met slechts een heel korte tijd om ze bewust te beleven, en ik voel me uitgeput. Ik vrees dat thuis wel het één en ander zal loskomen. Het is moeilijk in te schatten hoe het weerzien na een jaar zou zijn. Maar je verwacht mensen die je met open armen ontvangen, blijdschap ook, wilde verhalen, en die verwachting werd meestal volledig ingelost. Helaas zijn er ook ontmoetingen geweest waarbij ik een beetje teleurgesteld moest vaststellen dat het gezegde ‘uit het oog, uit het hart’ wel degelijk van toepassing is. Dat het leek alsof je nooit weg was en je elkaar wekelijks ziet. Dat er geen interesse is, geen vragen. Waarbij je het gevoel krijgt dat je er eigenlijk liever niet bent, en je tijd beter had doorgebracht met mensen die je met al hun liefde en warmte omringen…

Maar ik veronderstel dat dat er nu eenmaal bij hoort, en dat het zinloos is om daar de negatieve energie uit mee naar huis te nemen. Ik duw deze gedachten en herinnering van de voorbije dagen van me af, en denk met warmte en dankbaarheid terug aan de ontzettend leuke afspraken die we hadden. Aan de uitzonderlijke gastvrijheid van onze G5-vrienden, die de leuze ‘mi casa es tu casa’ heel hoog in het vaandel dragen. Dat we mochten ervaren dat thuiskomen zo heerlijk is. Dat we zonder gène onze voeten onder tafel konden schuiven, ongedoucht, met mijn haar in ananascoupe, net als thuis.

We hebben in de voorbije dagen de meest uiteenlopende en heftige emoties doorleefd, van schaterlachen met vrienden en oud-collega’s, van onnozel doen, van tranen van onmacht, van verdriet, van innige vriendschap, van schuldgevoelens, van afscheid nemen -weeral-, van groot respect, van dankbaarheid. Ik ben blij dat ik mijn ouders vaak kon bezoeken, hun blije gezichten te zien, te praten, te knuffelen, om mijn kinderen weer vast te pakken, weer het gezinsgevoel te ervaren, hoe kort ook. Om te zien hoe de kinderen hun eigen weg aan het timmeren zijn, vol zelfvertrouwen. Ik ben blij dat ik weeral eens mocht ervaren hoe diep onze vriendschappen met de G5 wel zijn. Dat ik de gasten van de Klaproos heb teruggezien, dat daar nog niets veranderd is, dat ik heb kunnen gieren met de vroegere collega’s. Het waren dagen met heel intense knuffels, knuffels van echt graag zien, van afscheid nemen, voor even weer.

Het is de eerste keer sedert bijna twee jaar dat ik Lavinia kon loslaten. Deels ook omdat we weten dat Frank daar goed voor ons domein zorgt, als een huisvader. Ik heb echt volledig kunnen  ontspannen, zoals vakantie hoort te zijn. Morgen heel vroeg vertrekken we weer richting Lavinia. En ik kijk er weer naar uit, want het is en blijft mijn nieuwe thuis. Ik verlang naar het licht, naar de openheid, naar het buiten zijn, naar de geur, de steeds wisselende kleuren van de zonsopgang en -ondergang, de stilte, de zon en de warmte.

Maar het was goed. Het was meer dan goed.

Dank je wel aan iedereen die ons dit vakantie gevoel heeft gegeven, met al zijn liefde, elk op zijn eigen manier.

Hasta Luego Bélgica