Gota Fría – code rood

San Vicente del Raspeig, 16 september 2019

Het is de laatste dagen vaak uitgebreid in het nieuws geweest dat het zuidoosten van Spanje getroffen werd door zwaar stormweer met massaal veel regen en onweer. De voorbije week zijn als gevolg daarvan verschillende dorpen onder water gelopen, werden scholen preventief gesloten, zijn honderden mensen geëvacueerd, en vallen jammer genoeg ook 6 slachtoffers te betreuren. Het was waanzin, en het feit dat wij daar middenin zaten, doet me beseffen dat we echt wel heel veel geluk hebben gehad. Blijkbaar is het in meer dan honderd jaar nooit zo erg geweest. Je zou het al bijna als een ‘eer’ moeten ervaren dat je het mocht meemaken. Maar dat zou, bovenop alle ellende toch wel heel erg oneerbiedig zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet echt besefte hoe erg het wel was. Het drong pas druppelsgewijs tot me door op het moment dat gasten onverwijld terugkwamen van een uitstap omdat de weg ondergelopen was, of omdat de weg geblokkeerd was door metershoge rotsen en puin. Akkoord, het regende erg veel, constant hevige regenbuien zonder ophouden. In eerste instantie was ik wel blij omdat ik aan de tuin dacht en de bomen en planten die dankbaar het water tot in hun wortels zouden opzuigen. Al gauw moest ik mijn mening echter herzien. Ik moet eerlijk toegeven dat we eigenlijk geen nieuws meer volgen. Hoogstens berichten op FB lezen. Daar las ik onder andere dat weercode rood uitgesproken was en scholen preventief gesloten werden. Ik was niet echt ongerust omdat in België een code rood vaak ten onrechte voor paniek zorgt en dikwijls helemaal niet zo erg is als men op voorhand laat uitschijnen. Maar ik kan je verzekeren code rood in Spanje is wel degelijk rood, donkerrood.

De gasten, en wij uiteraard ook, zaten hier bijna 4 dagen opgesloten in de villa’s. Als ze dan al een uitstap waagden te doen, puur omdat ze het beu waren om vast te zitten binnen, moesten ze het na enkele kilometers al opgeven.  We raadden dan ook iedereen af om weg te gaan, maar wie zijn wij om mensen tegen te houden? Gelukkig is iedereen telkens weer heelhuids terug gekomen. Het waren uiteindelijk de gasten die ons filmpjes en foto’s toonden van hoe lelijk de storm huishield. Ik was ontzettend geschrokken, en realiseerde me eigenlijk pas nadien hoe uitzonderlijk het wel was. Er waren zelfs windhozen geweest.

Omdat we het voor onze gasten eigenlijk wel heel zielig vonden dat ze een groot deel van de vakantie geen zon zagen, besloot ik om donderdagavond de gasten hier in onze privé woonkamer uit te nodigen om samen te dineren. Het werd een ontzettend aangename avond. Iedereen had het enorm naar zijn zin, en mij gaf het een gevoel alsof we vrienden op bezoek hadden. Zo vertrouwd voelde het, zo gezellig, en zo bijzonder. Ik vind het telkens opnieuw zo verrassend dat je op zo een heel korte tijd van enkele dagen toch een bijzondere band kunt krijgen met mensen. Een bijzondere band, want vriendschap kun je het niet noemen, al komt het heel aardig in de buurt. Het grote verschil is wellicht dat je weet dat je het overgrote deel van de gasten niet meer zult terug zien in de eerste jaren, misschien wel nooit meer. Het zullen toevallige, of in dit geval minder toevallige, passanten zijn in ons leven waar we met hele warme en dankbare gevoelens aan zullen terugdenken. Ik ben blij dat ik in die zin ouderwets ben, want we hebben een echt ‘gastenboek’ waarin we mensen uitnodigen om iets op te schrijven.

Echt nog schrijven, met de hand, met elk hun unieke handschrift. Dat is voor mij nog altijd iets waar ik enorm kan van genieten achteraf. Die eigenste pennentrekken van iedereen die iets schrijft, zullen mij altijd doen terugdenken aan het unieke van elke gast die hier ooit zal geweest zijn. Ik zal er heel vaak in terugkijken, vooral wanneer het seizoen achter de rug is, in de rustige maanden, waar ik mij in mijn me-time zal wentelen in de zoete herinneringen van de periode die dan achter ons zal liggen. Wellicht zal het ook wel in momenten van de we-time met Wim bovengehaald worden, en zullen we samen praten, lachen en mijmeren over deze herinneringen die we samen schrijven in ons unieke verhaal hier in Lavinia.

Zoals gewoonlijk ben ik weer aardig aan het afdwalen van mijn oorspronkelijke verhaal. Toch wil ik  nog even op terugkomen op mijn beleving die donderdag avond met de gasten in onze privé woning. Omdat er enkele rokers bij waren, zijn we op een bepaald moment buiten gegaan, terwijl het uitzonderlijk even niet regende. Vanop ons eigen terras hebben we een prachtig vergezicht over de stad Alicante en een stukje over de zee. Wat we konden aanschouwen was zo uniek, zo mooi, en gaf me zo een speciaal groepsgevoel te vergelijken met de beleving op een kamp van de jeugdbeweging. Je voelt verbondenheid, en in dit geval was de gemeenschappelijke noemer die me dat gevoel bezorgde, de niet aflatende bliksemschichten in de verte.

Het bleef onophoudelijk bliksemen, de hele nacht door, waardoor de lucht telkens opnieuw werd opgelicht op verschillende plaatsen. Af en toe sloeg een bliksem in op de zee, en zag je een fel witte bliksemschicht tegen de donkere nacht. Ik vond het een heel erg bijzonder schouwspel, en als ik het nu neerschrijf, merk ik ook een beetje schuldgevoelens opkomen omdat ik weet dat hierdoor honderden mensen in de miserie zitten, of erger nog, iemand verloren zijn. Hoe geluk en verdriet zo dicht bij elkaar kunnen staan…

In ieder geval hebben we de toestand in de villa’s nauw kunnen opvolgen doordat elke gast ‘zijn’ huis nauwlettend in de gaten hield. Dat was eigenlijk wel een grote geruststelling. Nu konden we gerust gaan slapen, wetende dat mensen ons wel zouden waarschuwen als er ergens een probleem zou zijn. Gelukkig is dat allemaal uitgebleven, en hadden we slechts hier en daar een heel kleine plas water binnen van de slagregen.

Toen we op den duur ook her en der berichtjes van ongeruste familie en vrienden kregen om te vragen of alles in orde was hier, werd me duidelijk hoe uitzonderlijk erg het wel was. Ik was me er hoegenaamd niet van bewust dat er ook in de nieuwsuitzendingen in België en Nederland over bericht werd. Dus, maak je geen zorgen lieve familie en vrienden, wij stellen het heel goed hier en hebben gelukkig geen schade! Ondertussen is de zon weer van de partij en halen we met gemak weer 28 graden!  Heerlijk genieten staat weer ‘top prio’ in onze lijst!

Hasta luego,

Annemie ofte Ana

De link naar ons geschreven gastenboek vind je hier

Enkele professionele en mooie amateur-video’s vind je hier op Youtube

Ter info : La gota fría betekent letterlijk ‘koude druppel’. Het is een weersverschijnsel dat vooral in het najaar voorkomt en gepaard gaat met zeer hevige regenval en windsnelheden tussen de 100 en 200 km per uur. Typisch is ook dat de temperatuur hierbij een flink stuk daalt. Een gota fría is normaal gesproken van korte duur. De meer wetenschappelijke naam is DANA, en is het gevolg van de botsing van de nog warme vochtige Middellandse Zee lucht vanuit het oosten op de afkoelende lucht van de Atlantische Oceaan uit het westen.